Ένα ραφείο ανέγγιχτο στο χρόνο
Υπήρξαν εποχές που τα διπλώματα όταν δηλώνονταν σε μια πινακίδα της έδιναν κύρος μεγάλο, σηματοδοτώντας πλάι στην ιδιότητα του επαγγελματία και τη βαρύνουσα ισχύ των σπουδών του. Πολλώ δε μάλλον στην περίπτωση ενός εμποροράπτη. Στα χέρια του ντύθηκαν για την περίσταση πολλοί κύριοι της εποχής. Κοστούμια φίνα εκλεκτά, από υφάσματα ωραία, η τσάκιση στο σιδέρωμα […]
Υπήρξαν εποχές που τα διπλώματα όταν δηλώνονταν σε μια πινακίδα της έδιναν κύρος μεγάλο, σηματοδοτώντας πλάι στην ιδιότητα του επαγγελματία και τη βαρύνουσα ισχύ των σπουδών του. Πολλώ δε μάλλον στην περίπτωση ενός εμποροράπτη. Στα χέρια του ντύθηκαν για την περίσταση πολλοί κύριοι της εποχής. Κοστούμια φίνα εκλεκτά, από υφάσματα ωραία, η τσάκιση στο σιδέρωμα τους ήταν απλά η τελευταία πινελιά της τελειότητας και το ασορτί γιλέκο με τη σατέν φόδρα στο πίσω μέρος το απαραίτητο συμπλήρωμα για μια έξοδο κατά πως πρέπει. Θυμάμαι να έχω συνοδεύσει τον πατέρα μου δεκάδες φορές σε πρόβα στου κυρίου Θέμη, εκλεκτού ράπτη στην οδό Ανατολικής Θράκης και να περιμένουμε υπομονετικά να ρυθμίσει τις τελευταίες λεπτομέρειες στο συνήθως γκρι ριγέ κοστούμι, άντε και λαδί καμιά φορά άμα καλοκαίριαζε. Να μετρήσει σωστά τον κάβαλο, να ορίσει την καμπάνα ανάλογα με την τάση της εποχής, τα κουμπιά πόσο έξω θα βγαίνουν.
Το είδος του παλαιού ράπτη εξέλειψε με τον ερχομό των pret a porter και μαζί αυτή η ιδιότυπη τέχνη καθώς και η κοινωνική συνάθροιση της γειτονιάς στο σαλονάκι του. Χθες ανεβαίνοντας σε ένα δρόμο της Παναγίας Φανερωμένης έπεσα πάνω στο ραφείο του κυρίου Χρυσόστομου. Η πινακίδα μου τράβηξε την προσοχή. Καλλιγραφία της παλαιάς εποχής, με διακριτική παρουσία της λέξης διπλωματούχος στο κάτω μέρος. Σταμάτησα το μηχανάκι στην άκρη του δρόμου και άρχισα να το περιεργάζομαι πίσω από το τζαμί. Μια μικρή ακαταστασία των κλωστών, των καρουλιών και των ψαλιδιών ομολογώ πως με γύρισε πίσω δεκαετίες. Στα χρόνια του ατελιέ του κυρίου Θέμη που πήγαινα με τον πατέρα μου και της κυρίας Αρίστης που πήγαινα με τη μητέρα μου μικρό παιδί. Ίδια αίσθηση, απαράλλαχτη. Το σίδερο πάνω στον πάγκο πρέπει να μετρούσε 40 χρόνια ζωής ενώ οι ραπτομηχανές βγαλμένες από μουσείο με αντίκες. Το ραφείο λειτουργεί κανονικά καθ’ εκάστην 8-2. Όπως ακριβώς έπρεπε να συμβαίνει τους παλαιούς ανθρώπινους καιρούς, εξασφαλίζοντας τη μεσημβρινή σχόλη στους ανθρώπους του μόχθου. Αν ανεβείτε προς την Παναγία Φανερωμένη, στον κεντρικό της ανηφορικό δρόμο κάντε μια στάση. Αξίζει τον κόπο.