Ένα θέαμα αισιοδοξίας σε εποχές απαισιοδοξίας

Στο ΚΘΒΕ, στη μεγάλη σκηνή της Μονής Λαζαριστών, το θέατρο κάνει πάρτι, ξεφαντώνει, επιδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο τη γοητεία που μπορεί να ασκήσει σε κάθε ηλικία όταν αυτοί που συμμετέχουν ξέρουν να αξιοποιούν τις δυνατότητές του.

Το θέατρο βασίζεται στη μίμηση και το παιγνίδι. Ακόμη κι αν προσπαθεί με κάθε τρόπο να είναι κάτι άλλο δεν μπορεί, εκτός κι αν επιτρέψει στην πραγματικότητα να μπει και να το αλώσει, οπότε αυτο-καταργείται ως είδος και γίνεται κάτι άλλο, η ίδια η ζωή, η οποία μπορεί να μιμείται το θέατρο, δεν είναι όμως τέχνη. Είναι τροφοδότης της τέχνης, μέσα από τα βιώματα και τις εμπειρίες των ανθρώπων. Το “#lets Party” (Εφηβική σκηνή, ΚΘΒΕ), κάνει αυτό ακριβώς: ισορροπεί ανάμεσα στις απαιτήσεις του θεάτρου ως τέχνη της προσποίησης/μίμησης και της πραγματικότητας (ως η τέχνη της επιβίωσης και της ελπίδας).

Το “#lets Party” είναι ένας ύμνος στα νιάτα, στην ενσυναίσθηση, στην ομορφιά του χορού, της συντροφιάς, της αγκαλιάς, του έρωτα, της κίνησης, της ονειροπόλησης. Ένα γοητευτικό ταξίδι σε μουσικούς τόπους και χρόνους, ένα ταξίδι στην αποθήκη της μνήμης και της ανθρώπινης ανάγκης για μια κοινότητα όπου μπορεί να ανήκει και να εκφράζεται ελεύθερα. Ο Στέλιος Χατζηαδαμίδης, στο διπλό ρόλο του συγγραφέα/δραματουργού (με τη συνεργασία της Ιωάννας Μήτσικα) και του σκηνοθέτη, και ο Κώστας Γεράρδος, στον ρόλο του χορογράφου, συνέθεσαν ένα εντυπωσιακό και συμπεριληπτικό πλέγμα για όλες στις ηλικίες και για όλα τα γούστα, χωρίς να ξεχειλώνουν το θέαμα για χάρη εύκολου εντυπωσιασμού. Συγκράτησαν όλα τα επιμέρους στοιχεία σε μια στοχευμένη πορεία καλά ρυθμισμένη και χορογραφημένη.

Η ζωντάνια του θεάματος, οι εξαίσιες φωνές, το μουσικό χαλί με το ισορροπημένο μίγμα μουσικών παραδόσεων– από τη ροκ στο λαϊκό και το νησιώτικο–, η προσεγμένη συνάντηση και συντέλεση του θεάτρου αυτολεξί με το θέατρο ντοκουμέντο, το μουσικό θέατρο και τον χορό, η συνάντηση πιο έμπειρων ηθοποιών (όπως οι Καλεμκερίδου, Αμοιρίδου, Παπαδημητρίου) με νεότερους, δημιούργησαν ένα σκηνικό κόσμο πολύχυμο, πολύχρωμο, υβριδικό, συμπεριληπτικό, γεμάτο ενέργεια και ζωντάνια και κυρίως ελπίδα και αισιοδοξία (ναι, αλίμονο εάν δεν υπήρχε η ελπίδα και αισιοδοξία ανάμεσα στους νέους) που αξίζει να προσεχθεί και να χειροκροτηθεί.

Ευφάνταστα και πολύ λειτουργικά τα σκηνικά της Μαρίας Καβαλιώτη, όπως και οι φωτιστικές προτάσεις της Στέλλας Κάλτσου. Εύστοχες και ξεσηκωτικές οι μουσικές επιλογές του Φώτη Σιώτα. Μια πολύ καλή στιγμή για το ΚΘΒΕ και βεβαίως για τον πολύπαθο χώρο του θεάτρου για εφήβους.

Το θέατρο αντίδοτο στην απελπισία. Σπεύσατε!!