Ένα βράδυ στο πανηγύρι Αιγινίου

Απόφαση στιγμής. Η εβδομάδα που πέρασε ήταν εφιαλτική, ο χρόνος για την παρέα ελάχιστος. Έτσι την Πέμπτη «σκάει» μήνυμα στην ομαδική που γράφει: “Αναχωρούμε για πανηγύρι Αιγινίου στις 22:00”. 

Όλοι στην παρέα συμπληρώναμε καθημερινά 11 ώρες εργασίας, αλλά η κούραση δεν μας σταμάτησε. Επιβιβαστήκαμε στο αυτοκίνητο, βάλαμε στο ραδιόφωνο Δεύτερο πρόγραμμα και μέσα σε 40 λεπτά βρεθήκαμε στο Αιγίνιο. 

Άτομο στην παρέα με καταγωγή από εκεί ξεκίνησε την ξενάγηση μας. Περάσαμε την πύλη του χώρου, αντικρίσαμε νταούλια και χαλβά Φαρσάλων. Ότι πρέπει για να γλυκαθούμε με το… καλησπέρα. Ο κολλητός μας έλεγε ιστορίες από την μεγάλη γιορτή εκεί όπου μία ολόκληρη κωμόπολη επί δέκα ημέρες συναντιέται, χορεύει, ψωνίζει, γεύεται και γλεντάει. Περί γιορτής πρόκειται και το βιώσαμε κι εμείς από τους ανθρώπους εκεί. 

Φορούσαν όλοι τα καλά τους, πιάνανε κουβέντα με τα γύρω τραπέζια, σε υποδεχόντουσαν κι εσένα που ήσουν “ξένος.” 

Λίγο μετά την είσοδο ξεκινούσαν οι πάγκοι. Απομιμήσεις προϊόντων μεγάλων εταιρειών. Παπούτσια, χαλιά, κουβέρτες, παντόφλες, εσώρουχα, από θήκες κινητών μέχρι μπιζού σε τιμές ευκαιρίας. Ανάμεσα στα ρούχα και τα υφάσματα στεκόντουσαν πάγκοι με τρόφιμα, ξηρούς καρπούς, χαλβάδες, λουκουμάδες, σου έφερναν στην μύτη τις πιο γλυκές μυρωδιές. 

Δύσκολο να μην δοκιμάσεις λίγο από όλα. Στο αριστερό χέρι το λούνα παρκ, “παραδοσιακή κατασκευή” στα πανηγύρια εκεί όπου οι παιδικές φωνές και τα χαμόγελα χάνονται ανάμεσα στα πολύχρωμα φώτα από τις κούνιες. Στο κέντρο οι ταβέρνες με τα ζουμερά κρέατα της περιοχής, ο «οικοδεσπότης» μας είπε πως είναι όλες του χωριού και στήνουν για 10 μέρες εκεί τα τραπέζια τους. Καρό τραπεζομάντιλα, χάρτινα πιάτα, οδοντογλυφίδες, στυμμένο λεμόνι, αλοιφές και σούβλες στην λαδόκολλα. Τύμπανα, κλαρίνα και νταούλια περνούσαν από τραπέζι σε τραπέζι, παρέες σηκωνόντουσαν και στήνανε χορό. 

Μικροί και μεγάλοι. Γλέντι. 

Και αφού γευτήκαμε την παράδοση, περάσαμε στη νυχτερινή ζωή του πανηγυριού κι εδώ θα σταθώ. Πρώτη φορά βρίσκομαι σε πανηγύρι που έχει μέσα clubs και όταν λέω clubs το εννοώ. Stands κάτω από λαμαρινένια υπόστεγα, με φωτορυθμικά, djs, άφθονο ποτό και νέα παιδιά να χορεύουν. Κανονική εγκατάσταση νυχτερινής ζωής. Μία ολόκληρη κωμόπολη σε έναν χώρο. 

έλεγε ο φίλος μας πως εκεί ξεκινούσαν τα φλερτ. Στους πάγκους πήγαινες δίπλα στο άτομο που κοιτούσες από μακριά και κατά λάθος του έπιανες το χέρι, στην ταβέρνα σήκωνες την ρετσίνα και τον κοιτούσες με χαμόγελο, στο club έπεφτες πάνω του με τον χορό σου. 

Οι ντόπιοι το ορίζουν ως γιορτή, ως ένα δεκαήμερο γλέντι που έχουν την ευκαιρία ν’ ανταμώσουν. Τα παιδιά του Αιγινίου θυμούνται πως μετά το καλοκαίρι ήταν η παρηγοριά τους πριν ξεκινήσει το σχολείο, οι μεγαλύτεροι σχολιάζουν πως παλιότερα συναντιόντουσαν τα σόγια στις ταβέρνες και στήνανε χορούς μέχρι πρωίας. 

Ο φίλος μου που πια μένει στην Θεσσαλονίκη, κλέβει έστω ένα διήμερο για να κρατήσει την παράδοση, τώρα πια είναι 20 και έφερε την παρέα του στην γιορτή και η παρέα του έγινε κι αυτή μέρος της. Αναμνήσεις ενός τόπου, που μετά από 2 χρόνια περιορισμών ξανάνιωσε.