Ένας 18χρονός αποτυπώνει στις λέξεις όλα εκείνα που η γενιά του αισθάνεται!

Λέξεις: Kωνσταντίνος Ζαβρακλής

Είμαστε η γενιά της τέχνης. Η γενιά του χάους, της αμφισβήτησης, του νέου «όχι» αλλά και η γενιά του άγχους, του βαριέμαι, της τεχνολογίας, των αλλαγών και των μεταβάσεων.

Είμαστε όλα αυτά που δεν θέλουν οι άλλοι. Είμαστε ομοφυλόφιλοι, τρανς, λεσβίες και ό,τι άλλο υπάρχει. Είμαστε παραβάτες, κουκουλοφόροι, αναρχικοί και γκραφιτάδες. Έχουμε μπλε, ροζ, κόκκινα, πράσινα μαλλιά. Κοτσιδάκια, μοϊκάνα, χτενισμένα, με τζίβες, και αχτένιστα. Έχουμε πάνω μας τατουάζ, αλυσίδες, σκουλαρίκια και δαχτυλίδια. Φοράμε σκισμένα τζιν, μεγάλες μπλούζες, σκούφο το καλοκαίρι, κοντομάνικο το χειμώνα, διαφορετικές μεταξύ τους κάλτσες, σταράκια μεταμορφωμένα σε σημειωματάρια και μπλοκ σχεδίου χωρίς κορδόνια.

Βλέπουμε ακόμα τα κινούμενα σχέδια τα πρωινά του Σαββάτου στην τηλεόραση πριν ή μετά το φροντιστήριο. Ακούμε μουσική από δίσκους, κασέτες και βινύλια. Ξέρουμε καλά πως είναι ένα πικάπ, όμως μπορούμε να χειριστούμε άψογα ό,τι νέο κυκλοφορεί σε gadget χωρίς το manual από δίπλα.

Είμαστε η γενιά του νέου λυκείου, του νέου συστήματος του οποίου αποτελούμε πειραματόζωα. Έχουμε ανησυχίες, φόβους, ζόρια και κατάθλιψη. Παθαίνουμε συχνά κρίσεις πανικού, νευριάζουμε, φωνάζουμε και ξεσπάμε φωνάζοντας δυνατά «το έχω κάψει» αρκετές φορές ώστε να πείσουμε τον εαυτό μας πως ακόμα δεν τα παρατάμε.

Έχουμε τόλμη, θάρρος, μίσος, γοητεία και αγάπη για τον κόσμο. Όλα ταυτόχρονα. Βάζουμε φωτιά στην Θεσσαλονίκη. Την σπάμε, την ζωγραφίζουμε, περιπλανιόμαστε στα στενά της. Την ερωτευόμαστε, χανόμαστε μέσα της, μισούμε τον ΟΑΣΘ αλλά δεν μπορούμε χωρίς αυτόν.

Πιστεύουμε σε κάτι, όμως όχι σε έναν Θεό. Περνάμε ώρες πάνω από τα βιβλία διαβάζοντας όμως δεν γράφουμε καλά. Έχουμε λίγους φίλους, αλλά πολλές μεγάλες παρέες. Είμαστε όλοι μια οικογένεια, όμως ποτέ δεν θα βρεις πολλούς συγγενείς στο ίδιο μέρος. Σκαρφιζόμαστε ισχυρά και δυνατά συνθήματα, αλλά αφήνουμε να μας τα καταπνίξουν.

Θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο όσο τίποτα, φέρνοντας τα πάνω κάτω άλλα είμαστε εξαντλημένοι. Είμαστε νέοι που νιώθουν να γερνάνε. Είμαστε θλιμμένοι με μεγάλα χαμόγελα. Περνάμε καλά ζώντας αληθινές στιγμές με αληθινούς ανθρώπους. Μετατρέπουμε κάθε ίχνος θλίψης μας σε τέχνη. Είμαστε η γενιά των αντιφάσεων. Η γενιά του ‘ναι, αλλά..’. Η γενιά του πολέμου και της ειρήνης. Είμαστε ονειροπόλοι, καλλιτέχνες και ταξιδευτές..