Ένας αποχαιρετισμός

Πώς μπορώ, να μιλήσω με ψυχραιμία για έναν άνθρωπο με τον οποίο μέχρι προχθές βλέπαμε στη βεράντα του σπιτιού του αγώνες και πανηγυρίζαμε σαν παιδιά, ξορκίζοντας αυτό συνέβαινε και κυρίως αυτό που ξέραμε καλά ότι έρχεται; Που κάναμε σχέδια για …πολιτικές παρεμβάσεις προκειμένου να παρατείνουμε για μερικές ακόμη μέρες την ψευδαίσθηση; Πώς να μιλήσω για έναν άνθρωπο με τον οποίο, εδώ και δεκαπέντε περίπου μήνες, σκηνοθετούσαμε μαζί, με τον ίδιο να δίνει συνεχώς το στίγμα της αξιοπρέπειας, την έξοδό του απ’ τη ζωή; Πώς να μιλήσω για τον φίλο μου τον Γιώργο που έφυγε χτες το μεσημέρι; Είναι προνόμιο αν, έστω και σε συμπυκνωμένο χρόνο, χαρείς μια φιλία όπως αυτή που ήξερε να προσφέρει ο Γιώργος. Και το προνόμιο αυτό είχαμε την τύχη να το απολαύσουμε και εγώ και η Γκέλη.

Γνώριζα το Γιώργο από παλιά. Δέθηκα όμως στενά μαζί του την τελευταία δεκαετία. Συναντηθήκαμε σε μια περίοδο προβληματισμών για τις εξελίξεις στην πόλη. Σε μια περίοδο εντατικών συζητήσεων, όταν όλοι αναζητούσαμε λύσεις για τα αδιέξοδά της. Τότε που ο Μπουτάρης, ο Κουράκης και εγώ ξεκινήσαμε την κίνηση της Πρωτοβουλίας. Ο Γιώργος υπήρξε σπουδαίος συντελεστής σε όλο αυτό το εγχείρημα –από την αρχή μέχρι το τέλος. Στα εύκολα και στα δύσκολα. Θα έλεγα ότι αυτή ήταν η τελευταία πολιτική μάχη του Γιώργου. Μια σύνθετη και δύσκολη πολιτική μάχη, στην οποία, χάρη στην ωριμότητα, την εμπειρία και το δυναμικό του χαρακτήρα, λειτούργησε ως θετικός καταλύτης. Και ήταν μια μάχη διαφορετική από αυτές που ο Γιώργος έδινε στο παρελθόν γι αυτό και την απολάμβανε. Η τελευταία πολιτική του μάχη ήταν μια μάχη για την πόλη του και μάλιστα, ύστερα από χρόνια, ήταν και μια νικηφόρα μάχη. Ο Γιώργος το χάρηκε πολύ αλλά, ως γνήσιος Καριπίδης, άρχισε αμέσως την κριτική. Μέσα απ’ όλα αυτά ήρθαμε κοντά. Ανακάλυψα έναν άνθρωπο ακέραιο και ανιδιοτελή, αξιοπρεπή και συνεπή. Έναν άνθρωπο ευαίσθητο, καλλιεργημένο, με διαλεκτική σκέψη και ανήσυχο πνεύμα. Ο Γιώργος ήξερε να ακούει, είχε το θάρρος να αναθεωρεί τις απόψεις του και την τέχνη να ανοίγει δρόμους στη σκέψη των άλλων. Απολάμβανε τις κουβέντες. Αυτό έκανε ακόμα και χτες το βράδυ. Απών, αλλά συγχρόνως δίπλα μας. Σε μια συζήτηση πολιτική που κράτησε μέχρι πολύ αργά το βράδυ, με ένα ερώτημα να πλανιέται συνεχώς: «Τι θα ‘λεγε άραγε γι αυτό ο Καριπίδης;»

Ο Γιώργος ήταν σεμνός. Πολύ σεμνός. Δεν ζητούσε ποτέ τίποτε σε αντάλλαγμα της προσφοράς του και δεν διανοήθηκε να εξαγοράσει το αριστερό του παρελθόν ή τη συμβολή του σε πολλά και σημαντικά πράγματα. Ζούσε απλά και ήξερε να χαίρεται με απλά πράγματα. Με τη συντροφιά των φίλων του, με ένα καλό βιβλίο, γράφοντας τα άρθρα του που μας τα διάβαζε με κρυφή περηφάνια πριν δημοσιευτούν και, κυρίως, απολαμβάνοντας την επικοινωνία, τη σχέση και τη ζωή του με την αγαπημένη του Ελένη και καμαρώνοντας την Κατερίνα του. Ο Γιώργος ήταν μια εμβληματική προσωπικότητα της αριστεράς στην πόλη. Όχι γιατί το επιδίωξε, όχι γιατί αξιοποίησε κάποιο σύστημα προβολής –απλώς γιατί το ειδικό βάρος της προσωπικότητάς του το επέβαλε. Αυτός ήταν ο φίλος μου ο Γιώργος, που στο συμπυκνωμένο χρόνο μιας δεκαετίας μοιράστηκε μαζί μου μια ανεκτίμητη σχέση φιλίας που εξελίχτηκε σε ζεστή οικογενειακή σχέση. Ήρθαμε κοντά. Μοιραστήκαμε πολλά και πολύτιμα πράγματα. Μοιραστήκαμε, όσο αυτό ήταν εφικτό, και τη δύσκολη διαδρομή των τελευταίων 15 μηνών προς το θάνατο. Γι αυτό σήμερα, Ελένη και Κατερίνα, η Γκέλη και εγώ μπορούμε να νιώσουμε τον πόνο που σας προκαλεί η μεγάλη απώλεια και να σας ζητήσουμε να κρατήσετε τις καλύτερες αναμνήσεις από τον σπουδαίο αυτό άνθρωπο. Όλοι εμείς οι φίλοι σας, υποσχόμαστε ότι θα είμαστε κοντά σας.