Ένας Flaneur στη Θεσσαλονίκη: Γερμανοί τουρίστες στο φανάρι της Τσιμισκή

Λέξεις – Εικόνες: Vitus Bachhausen | Μετάφραση: Μαριαλένα Μουλού

Ο Vitus Bachhausen είναι ένας νεαρός Γερμανός καλλιτέχνης που αποφάσισε πρόσφατα να μετακομίσει στη Θεσσαλονίκη. Πριν λίγο καιρό, η Parallaxi μίλησε μαζί του, αναζητώντας και μαθαίνοντας τα κίνητρα γύρω από αυτήν την (πράγματι ασυνήθιστη) απόφαση. Με ένα γραπτό επεισόδιό του ανά εβδομάδα, θα παρουσιάζει το ημι – αυτοβιογραφικό του δοκίμια με τίτλο ”A Flaneur’s Pilgrimage”, την ιστορία ενός ξένου που βυθίζει τον εαυτό του μέσα στην πόλη ώστε να έρθει πιο κοντά στην καρδιά της καινούργιας του ελληνικής πατρίδας, πιο βαθιά στην δική του καρδιά.

Vitus Bachhausen is a young German artist who decided to make Thessaloniki his home. Some while ago we already talked to him about his motifs for this unusual move. Now and in the course of the coming weeks, Vitus will elaborate even more on his curious case. With one episode per week he will present his semi-autobiographical essay “A Flaneur’s Pilgrimage”, the story of a stranger immersing himself into the city, to come closer to the heart of his new Greek home and his own.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ τα προηγούμενα επεισόδια ΕΔΩ

***

AT THE CROSSING / ΣΤΗ ΔΙΑΒΑΣΗ

Περίμενα σ’ ένα φανάρι στην άλλη άκρη της Τσιμισκή. Ακριβώς δίπλα μου, ένα γκρουπ από τουρίστες με ράκσακ μου τράβηξαν την προσοχή. Η φυσιογνωμία τους πρόδωσε την χαρακτηριστική τους «γερμανοσύνη», πριν ακόμα ανοίξουν το στόμα τους.

Καθώς κρυβόμουν καλά πίσω απ’ τα –κατάλληλα πλέον- γυαλιά μου, μπορούσα να παρατηρήσω τη συμπεριφορά των συμπατριωτών μου σε ξένο έδαφος. Σαν τον Attenborough, παρακολουθούσα ένα κοπάδι από γαζέλες στη γη του λέοντος.

Ήταν κάτι στα μάτια τους που το πρόδιδε: Κοιτούσαν καχύποπτα ή κοιτούσαν για κάτι, σίγουρα δεν κοιτούσαν απλώς, όπως θα έκανε ένα ευχαριστημένο λιοντάρι, αδιάφορο, ασυναίσθητα ικανοποιημένο για την ύπαρξη του.

Καθώς ακόμα περίμενα στο φανάρι, το γκρουπ εντόπισε μια γερμανική μπυραρία στην άλλη πλευρά του δρόμου, που φυσικά και έγινε ο επόμενος στόχος του. Τότε, ένα μικρό πέρασμα άνοιξε ανάμεσα στα αυτοκίνητα κι ένας απ’ τους Γερμανούς πήρε το θάρρος και πέρασε το δρόμο, ενώ το κόκκινο φανάρι σηματοδοτούσε ακόμα την αδιάφορη ένδειξή του.

Στο μεταξύ, οι όχι και τόσο θαρραλέοι, φίλοι του, περίμεναν σαν καλοί Γερμανοί, όπως άλλωστε είναι γνωστοί. Ήταν ο υπερενθουσιώδης επαναστατικός φίλος τους εκείνος που έπρεπε να περιμένει τώρα. Μπορούσα να νιώσω την ενόχληση του, ενώ «γεφύρωνε» το χρόνο της αναμονής του, μ’ ένα γρήγορο βλέμμα στο κινητό του, καταφεύγοντας στην παλιά του συνήθεια και άνεση.

Οι Έλληνες δε φάνηκε να ενοχλούνται από αυτή την τραγική πράξη πολιτιστικής κατάχρησης, δεχόμενοι το χρόνο που τους δινόταν με ανοιχτές αγκάλες. Σαν αληθινοί ειδήμονες, φυσικά και γνώριζαν πώς να διαχειρίζονται την ελευθερία τους.

Πέρασα το δρόμο μαζί τους, καθώς η κίνηση ξεδιάλυνε κάτω απ’ το αποκαλυπτικό πράσινο φως. Οι Γερμανοί, πλέον, ξανά μαζί, βρήκαν τη θέση τους έξω από τη γερμανική μπυραρία Biergarten, το στοιχείο τους, ενώ εγώ πήρα το δικό μου δρόμο. Σύντομα, βρήκα ένα κάδο για να ξεφορτωθώ το άδειο κουτάκι του energy drink μου. Το κουβαλούσα πάνω μου παραπάνω απ’ όσο έπρεπε.

I was waiting at a traffic light on the other end of Tsimiski. Next to me a group of rucksack tourists caught my attention. Even before opening their mouths, their demeanour gave away their particular Germanness. Hiding behind my newly appropriated sunglasses I could observe my compatriots’ behaviour in foreign terrain. I was Attenborough observing a herd of gazelles browsing in a lion’s domain. It was something about their eyes, that gave it away: They were looking out or looking for, never solely looking, like a satisfied lion would, disinterested, unconsciously content about his status quo. Still waiting at the traffic light, the group spotted a German beer house on the other side of the street which was apparently identified as target. Then a brief window opened up in the flow of cars and one of the Germans took his courage in both hands and crossed the street, while the red traffic light was still signalling its indifferent warning. In the meantime, his not so bold friends were waiting like the good Germans they were known as. It was their overzealous dissident friend who now had to wait. I could feel the discomfort in him, while he bridged his waiting time with an obsolete glance at his phone, resorting to old habits and old comforts. The Greeks didn’t bother about this tragic act of cultural misappropriation, they took the time offered to them with open arms. As true experts they knew, of course, how to handle their freedom. I crossed the street with them as the traffic cleared under the revealing green light. The Germans, now reunited, took a seat in the comfort zone of the Biergarten outside the German beer house, while I chose to take another path. Soon I spotted a bin to dump the drunk-up energy drink can. I had been carrying it around with me for too long.

*Για να επικοινωνήσετε με τον Vitus, βρείτε το Facebook Profile του ΕΔΩ και το Instagram Profile του ΕΔΩ

**Περισσότερα επίσης: www.behance.net/vitus_bachhausen