Ένας Φούντας ζητάει πρόσκληση!

Του Γιώργου Τούλα 

Εικόνα: Ελένη Βράκα

Ήταν νομίζω το 1994. Το Φεστιβάλ Κινηματογράφου στεγαζόταν μέσα στην Έκθεση. Περιμέναμε στην ουρά της πρώτης μέρας για τις διαπιστεύσεις. Πίσω από τον γκισέ ήταν νεαρά κορίτσια που εργάζονταν ως δεκαήμερες. Πλησιάζει διακριτικά ένας ψηλός άνδρας με τραγιάσκα. Γεια σας θα ήθελα να πάρω την πρόσκληση μου για την έναρξη λέει. Πώς λέγεστε ρωτά η κοπέλα. Της απαντά εκείνος και κείνη φωνάζει δυνατά προς τα πίσω να την ακούσει η υπεύθυνη: ‘’Ένας Φούντας ζητά πρόσκληση, τι να κάνω;’’ Η σκηνή καταγράφηκε στην Ιστορία των ενάρξεων. Από τότε πέρασαν σχεδόν είκοσι χρόνια. Το Φεστιβάλ ενηλικιώθηκε, διεθνοποιήθηκε, απέκτησε εθελοντές εκατοντάδες, άλλαξε πολλές φορές το προσωπικό του, τους διευθυντές του, τους χώρους του. Υπάρχουν όμως μερικές αξίες που παραμένουν σταθερές. Η πρώτη μέρα στο Φεστιβάλ είναι πάντα σχεδόν ίδια. Την έχω ζήσει από το 1983 μέχρι σήμερα, τριάντα φορές. Άλλες από αυτές σαν θεατής, άλλες σαν δημοσιογράφος και άλλες σαν εργαζόμενος του. Από όποια πλευρά και αν τη ζήσεις έχει ενδιαφέρον. Από τη μεριά του εργαζόμενου έχει το λιγότερο. Και το περισσότερο άγχος. Η τελευταία μέρα της προετοιμασίας μοιάζει με τη χάβρα των Ιουδαίων όπως συνηθίζει να λέει η μάνα μου. Κόσμος όλων των ειδών προσπαθεί να στήσει υποδομές, κυλικεία, διανομές, φώτα, γυψοσανίδες, γραφεία. Και άλλος τόσος κόσμος απαιτεί την περιποίηση του. Άλλοι δίκαια άλλοι άδικα. Έτσι λοιπόν εκεί στις δημόσιες σχέσεις, στο γραφείο τύπου, στη φιλοξενία θα ακούσεις τα πιο απίθανα πράγματα. Άνθρωποι που δεν δικαιούνται διαπίστευση αρχίζουν τις αιώνιες ατάκες στους αποσβολωμένους εθελοντές και υπευθύνους: ‘’Ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε; Εγώ το έχω χτίσει το Φεστιβάλ!’’ ή το άλλο ‘’Μα δεν θα μπω εγώ στη έναρξη που το καλύπτω για τα νέα της Άνω Ραχούλας; Που σας βάλαμε και την αφίσα στο τεύχος που θα κυκλοφορήσει την επόμενη εβδομάδα; Δεν φταίτε εσείς, εμείς φταίμε που σας δώσαμε τέτοια δημοσιότητα’’ Και αρχίζουν ομηρικοί καυγάδες που καταλήγουν συνήθως σε μια πρόσκληση στην τσέπη, έστω και αν τα νέα της Άνω Ραχούλας έχουν να κυκλοφορήσουν φύλλο από το Πάσχα του 2009. Η πρώτη μέρα του Φεστιβάλ έχει χαμόγελα, εκνευρισμό, υποκρισία, γκρίνια, ευχές, φιλιά, αφίξεις, απογοητεύσεις, φωνές, γέλια, συναντήσεις. Έχει ζωή. Η προβλήτα του λιμανιού υποδέχεται. Αν δεν τα καταφέρετε απόψε το βράδυ να είστε στην έναρξη μη σκάτε. Υπάρχουν πάντα ενάρξεις στο μέλλον που θα σας περιμένουν! Κυρίες και κύριοι το Φεστιβάλ ξεκινά. Υ.Γ. Χτες βράδυ είδαν τον Τζιμ Τζαρμους να πίνει στην Καλαποθάκη. Αυτό σημαίνει ότι όλα θα πάνε καλά απόψε…