Ένας καηµός τη χαραυγή

Τα γλέντια παλιά ήταν στη ζωή µας κάθε µέρα. Κρίση και ξεκρίση δεν την ξέραµε, τα Σάββατα οι ταβέρνες στέναζαν. Και αν δεν είχε τζουκ µποξ να χορέψεις, πάντα υπήρχε ένα ακορντεόν σε µια γωνία και ένα ντέφι. Το κέφι στηνόταν από το πουθενά. Με ρετσίνα συνήθως. Κάναµε κεφάλι. Παρεξηγήσεις υπήρχαν µόνο για τα µάτια. Με κοίταξες, σε κοίταξα. Πάντα ξεστράτιζε ένα βλέµµα. Και κει πάνω φαγώθηκε και κόσµος. Για ένα χορό. Για µια γυναίκα. Κοντά στα ξηµερώµατα έβλεπες παντού ποτήρια βαµµένα µε κραγιόν στα τραπέζια, άντρες µε τα πουκάµισα έξω από τα παντελόνια, τσαλακωµένα, να κλαίνε σαν παιδιά και γυναίκες από τα γύρω σπίτια να ψάχνουν τον άντρα τους που΄χε ξεµείνει τύφλα στο µεθύσι. Μας ήξεραν στη γειτονιά, όλοι γνωριζόµασταν καλά και για όλους υπήρχε ταµπέλα στο µέτωπο. ∆εν µας ένοιαζε. Ένας χορός µια φορά νόµιζες πως θα κρατούσε για πάντα. Είχε έρθει ένας κλαριντζής Σλάβος και άρχισε να παίζει και στέναξε ο κόσµος. Όταν βγήκα στο δρόµο είχε φέξει. Εκεί επάνω σε κείνο το χορό έχασα και µια χρυσή καδένα. ∆ώρο ενός ναυτικού από ένα ταξίδι στο Βαλπαράιζο. Χρόνια τη φόραγα στο λαιµό και έλαµπα. Μεγάλη καψούρα η καδένα. ∆ε βαριέσαι.

* Φωτογραφία: Αλέξανδρος Αβραμίδης