Ας φυσήξει ένας Βαρδάρης να καθαρίσει

Λέξεις: Ανδρέας Παπαμιμίκος

Δεν γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη. Οι γονείς μου δεν ήταν μπαγιάτηδες Σαλονικείς από την περιοχή της Καμάρας ή της Αγίας Σοφίας ούτε και οι πρόγονοι μου ήταν πρόσφυγες που έζησαν στις προσφυγικές γειτονιές αυτής της πόλης, την Καλαμαριά, την Τούμπα ή την Σταυρούπολη.

Δεν έχω παιδικές αναμνήσεις από τη Θεσσαλονίκη του ’80. Δεν έπαιξα ποδόσφαιρο στην πλατεία διοικητηρίου, δεν έφαγα παγωτό από την Ωραία, ούτε και πρόλαβα να δω ένα ντέρμπι ΠΑΟΚ-Αρης στο μπάσκετ την εποχή που το «Παλέ» ήταν κοινή έδρα των δύο ομάδων και οι αγώνες μεταξύ τους έκριναν το πρωτάθλημα.

Στην πόλη ήρθα στα μέσα του ’90 για να σπουδάσω. Δεν είχα κλείσει καν τα δεκαοχτώ μου χρόνια. Δεν ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά που λένε κι ούτε αρχικά φανταζόμουν όλη μου τη ζωή εδώ. Τελικά, έμεινα εδώ για πάντα. Τώρα πια τα περισσότερα χρόνια της ζωής μου τα έζησα στη Σαλονίκη, ρίζωσα όπως λέμε. Όχι μόνο σπούδασα και έκανα πολλούς φίλους αλλά έχτισα και την επαγγελματική μου καριέρα εδώ. Πάνω απ’ όλα, όμως, εδώ έκανα οικογένεια. Εδώ γνώρισα τη γυναίκα μου, εδώ κάναμε το σπίτι μας. Η κόρη μου, η πιο Σαλονικιά απ’ όλους μας στην οικογένεια, γεννήθηκε και μεγαλώνει εδώ. Αν όπως λένε, πατρίδα είναι εκεί που έχεις χύσει ιδρώτα δουλεύοντας και αγωνιζόμενος για την οικογένεια σου, εμένα η πατρίδα μου είναι η Σαλονίκη.

Όσοι βλέπουν τη Θεσσαλονίκη από μακριά και αποσπασματικά, συνήθως λίγες μέρες το χρόνο ως επισκέπτες, νομίζουν πως την ξέρουν αλλά στην πραγματικότητα αναμασούν για αυτήν στερεότυπα: «η φοιτητούπολη», «η ερωτική πόλη», η πόλη «του χαλαρά, του φραπέ και της μπουγάτσας». Άλλοι τώρα τελευταία βρήκαν νέα στερεότυπα από το χώρο του αστυνομικού δελτίου: η πόλη με τους βιασμούς, με τους σκληρούς-δολοφόνους οπαδούς, η πόλη με τα βρώμικα πάρτι.

Είναι αλήθεια πως τα νέα από το μέτωπο των ειδήσεων σκουραίνουν το χρώμα της πόλης, σκουραίνουν και τη ζωή μας. Η πόλη δείχνει ανηλεής, βρώμικη και αιμοβόρα. Μια παγωμάρα έχει καταβάλει τους ανθρώπους της, παγωμάρα και θλίψη. Τι πήγε λάθος κι η Θεσσαλονίκη μοιάζει τόσο σκοτεινή τελευταία;

Κι όμως η πόλη δεν είναι αυτό που δείχνει αυτόν τον καιρό. Η πόλη δεν είναι άντρο δολοφονικής εγκληματικότητας και βιαστών ή η πρωτεύουσα των εγκληματικών στοιχείων, που σκοτώνουν εν ψυχρώ. Η πόλη είναι ένας χώρος απασχόλησης, δημιουργίας, μάθησης, άθλησης και έρευνας για εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους που κάθε μέρα με την προσπάθεια τους την κάνουν πιο πλούσια και πιο όμορφη. Είναι βαλκανικό κέντρο στο χώρο των εταιριών πληροφορικής. Είναι τουριστικό σημείο αναφοράς στη Νοτιοανατολική Ευρώπη και την ανατολική Μεσόγειο. Είναι ένα μνημονικό σταυροδρόμι όπου οι λαοί της Ανατολικής Μεσογείου και των Βαλκανίων έρχονται να ανακαλύψουν ένα παρελθόν συνδεδεμένο με το παρόν τους. Είναι το κέντρο της συμβατικής και εναλλακτικής νεανικής κουλτούρας ταυτόχρονα.

Η πόλη είναι πολλά περισσότερα που έχουμε ανάγκη να αναδείξουμε για να μην παρασυρθούμε σε μια δίνη που μας οδηγεί στο βάραθρο. Έχουμε ανάγκη να δώσουμε το θετικό μας πρόσημο, εμείς όλοι που αγαπάμε και μοχθούμε για μας και για την πόλη κάθε μέρα.

Μπορεί τώρα να θρηνούμε και να είμαστε σιωπηλοί αλλά δεν είναι καιρός για να μεμψιμοιρούμε. Είναι καιρός πολίτες και φορείς της πόλης να κινητοποιηθούμε. Να αναδείξουμε με πρωτοβουλίες τη δυναμική αυτής της πόλης. Να διεκδικήσουμε αυτά που μας ανήκουν και κυρίως να αποδείξουμε στην πράξη πως είμαστε πολύ καλύτεροι από τα στερεότυπα που δημιουργούν οι εικόνες των καναλιών και τα ισοπεδωτικά άρθρα για την πόλη.

Πρέπει να φυσήξει ένας Βαρδάρης, που θα καθαρίσει την πόλη, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ένας Βαρδάρης που θα καθαρίσει την ατμόσφαιρα και θα μας κάνει να αναπνεύσουμε καλύτερα. Στο χέρι μας είναι.

*Ο Ανδρέας Παπαμιμίκος είναι δικηγόρος και πρώην γραμματέας ΠΕ της Ν.Δ.