Ενέργεια και Εξοπλισμοί: Ένα σχόλιο για τα ελληνοτουρκικά

Λέξεις: Σταμάτης Σκηφαλίδης

 

Τον τελευταίο διάστημα, σύμφωνα με έρευνες και συζητήσεις, το ζήτημα των Ελληνοτουρκικών σχέσεων, βρίσκεται πλέον στην κορυφή του κοινωνικού προβληματισμού, με το προσφυγικό να έρχεται δεύτερο.

Το επί περίπου μία δεκαετία πρόβλημα της οικονομικής κρίσης φαίνεται να υποχωρεί αφού με έναν «μαγικό» και συστηματικό τρόπο, υπερισχύει το αφήγημα ότι πλέον και βγήκαμε από τα μνημόνια αλλά και πατάμε πλέον καλύτερα στα πόδια μας.

Οι «οίκοι» μας αξιολογούν καλύτερα, οι τεχνοκράτες των Βρυξελλών αλλά και το ΔΝΤ πλέον μας χαμογελάνε, δηλώνοντας εμφατικά ότι η οικονομία μπαίνει σε γερές ράγες, με την κρίση να αποτελεί παρελθόν. Και δεν υπάρχει συστημικό κανάλι, site που να μην το στηρίζει. Αυτό είναι βέβαια και το πιο ανησυχητικό. Πιο σοβαρό από τον νέο οθωμανικό «επεκτατισμό» που δεν μας χτυπάει απλά την πόρτα αλλά έχει εισχωρήσει και στο σπίτι μας.

Καθώς οι εναέριες παραβιάσεις όπως και οι θαλάσσιες, στερούνται τηλεοπτικής εικόνας – ήχου κλπ, (γίνονται κάπου αλλά μακριά από την πολυκατοικία μας) παγιώνουν την αντίληψη στον μέσο Έλληνα, ότι «μια από τα ίδια», «αυτά πάντα γινόντουσαν» κλπ.

Πριν κάνω χρήση των γεωπολιτικών μου στοχασμών (με την αρωγή των αντίστοιχων μεταπτυχιακών, κάπου στο εξωτερικό τέλος πάντων), θα κάνω μια απαραίτητη στάση στα της οικονομίας.

Η χώρα εδώ και χρόνια έχει παραχωρηθεί με κάθε επίσημο τρόπο για τουλάχιστον μισό αιώνα. Οι αναλύσεις περιττεύουν. Το μόνο κομμάτι που για πολλούς λόγους είχε μείνει ξεκρέμαστο ήταν και είναι το ενεργειακό. Μιας και πολλοί οι μνηστήρες και περίπλοκο το γεωπολιτικό σκηνικό κυρίως λόγο Τουρκίας, και με το προσφυγικό να μας αποσυντονίζει, προσπαθεί η κυβέρνηση να δείξει ότι η Ελλάδα, δεν χρειάζεται να φοβάται αφού έχει ισχυρές Ευρωπαϊκές και μη συμμαχίες. Προσπαθεί άγαρμπα να κρύψει επικοινωνιακά τα παρακαλετά προς πχ Γαλλία, να στείλει έστω ένα «καΐκι» που θα προβληματίσει τον σουλτάνο.

Αυτό όμως το κακόγουστο αστείο ότι πχ κυρίως οι Γάλλοι, οι Ιταλοί είναι φίλοι μας, σύμμαχοι από τα παλιά, καταντάει κουραστικό και χειριστικό.

Αν δηλώσουν ουσιαστική παρουσία θα το κάνουν για την εκμετάλλευση του δικού μας υποθαλάσσιου ορυκτού πλούτου, έχοντας και τον κατάλληλο εξοπλισμό πχ γεωτρύπανα – know how, αφήνοντας κάποιο ευτελές ποσοστό για το ξεκάρφωμα ως μερίδιο μας. Και αυτό θα αποτελέσει ένα από τα τελευταία κεφάλαια του project οικονομικής αλλοτρίωσης της χώρας μας.

Αν θα θέλαμε αυτοκυριαρχία, αυτοδυναμία και σεβασμό, οφείλαμε να τα επιδιώξουμε τουλάχιστον από το 1991,2 (Μάαστριχ – Σένγκεν) αλλά αδιαφορώντας δώσαμε λευκή επιταγή στους εκάστοτε πολιτικούς ταγούς, προτιμώντας ως πολίτες την εφήμερη πλασματική ανάπτυξη, τον μικρομεγαλισμό της ένταξης σε μια ισχυρή οικογένεια με σεβασμό, ενώ παράλληλα καταβροχθίζαμε τα διάφορα οικονομικά πακέτα σε ατομικές πολυτέλειες, χάρες και ρουσφέτια, αδιαφορώντας για την επένδυση σε νοσοκομεία, σχολεία, ανάπτυξη και υποδομές για τους πολλούς. Η αλήθεια, στην εποχή της υπερπληροφόρησης, λόγο της επανάληψης, προκαλεί αντιπάθεια και μιζέρια. Αλλά δεν παύει να είναι αλήθεια. Επίσης άλλο γνώση άλλο πληροφορία.

Το μόνο «καλό» με την παραμονή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι η ελπίδα αποφυγής ενός μακροχρόνιου και φρικτού πολέμου με την από καιρό έτοιμη Τουρκία. Ένα θερμό επεισόδιο, σοβαρότερο από αυτό των Ιμίων, είναι το πιο πιθανό και προβλέψιμο. Αν προσπαθήσουμε να δούμε το δάσος, θα μας γίνει εύκολα αντιληπτό ότι δεν χρειαζόμαστε την εξοπλιστική ενίσχυση, που τείνει μεθοδικά να καταστεί αναγκαία. Ήδη στο ΝΑΤΟ, είμαστε από τις ελάχιστες χώρες που έχουμε επενδύσει – σε σχέση πάντα και με το μέγεθος και τις ανάγκες – τόσα κεφάλαια σε «πονεμένους» εξοπλισμούς. Δεν είμαστε καν στην σκακιέρα. Είμαστε η σκόνη της. Σε κάποιο ράφι.

Σε πολιτικό – διπλωματικό επίπεδο, ουσιαστικά παρακαλάμε για περισσότερες πράξεις και λιγότερα λόγια. Για τα αυτονόητα. Η λογική του Ερντογάν και όχι μόνο – τύπου τα βάζω όλα στο τραπέζι για τουλάχιστον συνεκμετάλλευση – αυτό που ( μόνο τυχαία) καταλήγει να προκαλέσει είναι ο φόβος. Το καλύτερο όπλο. Επιστρέφοντας, συνήθως αυτός ο φόβος (τεχνητός ή μη) έντεχνα αντιμετωπίζεται με την σπατάλη στρατιωτικών εξοπλισμών μιας και η βιομηχανίες οπλικών συστημάτων πρέπει να πουλάνε, να δοκιμάζουν και να πλουτίζουν.

Ό,τι και αν αποκτήσουμε, θα απέχουμε έτη φωτός από την Τουρκία. Και το ξέρουμε. Δεν υφίσταται η πρόκληση ολοκληρωτικού πολέμου αλλά διασπορά κοινωνικής ανησυχίας, που «εξαλείφεται» συνήθως με αγορές που είναι περιττές όταν ανήκεις στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ. Τέρμα με την καραμέλα του φόβου. Μας τα πήραν ήδη εδώ και μια δεκαετία, σιγά σιγά όλα. Η σημερινή κυβέρνηση «κουτοπόνηρα» κρατάει τα χειρότερα για το 2020-21, έχοντας ως μελλοντική δικαιολογία τα αναγκαία μνημόνια και τις Ευρωπαϊκές επιταγές των θλιβερών δεσμεύσεων. Πήραν 100 και περιοδικά μας επιστρέφουν 5, παρατηρώντας ότι χαιρόμαστε κιόλας. Πόσο αφελείς και ανασφαλείς.

ΥΓ. Πόσο ζηλεύω τους Γάλλους και όχι μόνο, που σταθεροί στο επαναστατικό τους dna, αντιδράνε χωρίς κομματικές και συνδικαλιστικές εσωστρέφειες σε θέματα όπως το ασφαλιστικό, σταθερά και συλλογικά, όταν εμείς πριν 2 χρόνια απλά παρακολουθούσαμε κατατονικά ασφαλιστικές «μεταρρυθμίσεις» αυτοκτονικές και δυστοπικές. Ένας ακόμα θεμελιώδης λόγος που απέχουμε από την κουλτούρα και νοοτροπία της Ευρώπης. Είναι η επί 400 χρόνια τουρκική κατοχή, είναι ότι από το 1821 ζητήσαμε έξωθεν βοήθειες οι οποίες παγιώθηκαν, είναι οι Εθνικοί Διχασμοί, ο εμφύλιος, η χούντα..; Οι ιστορικοί του μέλλοντος πάντως δεν θα μας χαριστούν. Ένα από τα πιο όμορφα «οικόπεδα», δυνητικά αυτάρκη και ανεξάρτητα, εκποιούνται λόγο δυστυχώς της υπεροχής ενός αέναου ατομικισμού και κομπλεξικού, που (αν και χλωμό) ίσως μέρος να οφείλεται στην ταυτοτική καχυποψία ότι όλοι είναι εχθροί ως πιθανό τραυματικό αποκύημα της Ρωμαϊκής, Οθωμανικής επικράτησης, επί αιώνες. Ίσως. Στην καλύτερη. Η γλώσσα κρατήθηκε αλλά τελικά δεν αρκούσε. Χάθηκε όμως το όποιο ίχνος συλλογικής νοοτροπίας που πέραν τοπικών εγωισμών, υπήρξε στην Αρχαία Ελλάδα, των πόλεων-κρατών, όταν χρειαζόταν. Η υπαρξιακή – κοινωνική αλληλεγγύη δεν είναι φλωριά, μήτε αδυναμία. Είναι το πιο ισχυρό όπλο, το οποίο ναι μεν δεν κοστίζει αλλά του έχουμε γυρίσει την πλάτη με τουπέ. Δυστυχώς θα περάσουν αιώνας ή αιώνες ώστε να θωρακιστεί η Εθνική μας αξιοπρέπεια και αυτοπεποίθηση. Και αυτό ως υπόθεση. Πάντα.

ΥΓ2. Αν και συνωμοσιολαγνικό, μέρος του προβλήματος με την γείτονα χώρα, ίσως σταδιακά να αποτελέσει και το εφαλτήριο για την υλοποίηση και δημιουργία του άλλοτε Ευρωστρατού, ιδέας που πριν αρκετά χρόνια αντιμετώπισε λαϊκές αντιδράσεις και σκεπτικισμούς οδηγώντας την στο περιθώριο. Πλέον με έναν σμπάρο, πολλαπλά τρυγόνια. Θα δείξει. Πάντως είναι προτιμότερες οι προσπάθειες για ουσιαστικές διπλωματικές συμμαχίες, με υπομονή και εξάντληση κάθε εναπομείνασας εθνικής πίεσης παρά οικονομικά δαπανηρούς (εκβιαστικούς) στρατιωτικούς εξοπλισμούς, όταν ακόμα το 1/3 των νοικοκυριών επιβιώνει κάτω από το όριο της φτώχειας. Το ανησυχητικό είναι ότι πέραν κάποιων δηλώσεων, η ΕΕ συντεταγμένα, δεν έθεσε κόκκινες γραμμές, θέτοντας τελεσίγραφα στην Τουρκία. Με την κυρίαρχη Γερμανία φοβισμένη για μικροκομματικά πολιτικά κόστη (προσφυγικό) αλλά και την αδιάκριτη απουσία στήριξης άλλων κρατών – μελών, κάθε νηφάλιο συμπέρασμα νοσεί.