Ενηλικίωση

Λέξεις: Θωμάς Τζήρος

Εικόνα: Θανάσης Σταθόπουλος

Όταν μου ζήτησε, ο Γιώργος, να γράψω λίγα λόγια για τη Θεσσαλονίκη και πού πήγε τα τελευταία 25 χρόνια, η πρώτη μου σκέψη ήταν να γράψω «κατά διαόλου», όμως θα ήμουν ψεύτης. Βλέπεις όλοι έχουμε μια τάση να θεωρούμε ότι η εποχή της νιότης μας ήταν και η καλύτερη εποχή.

Επί χρόνια ζούσαμε τον μύθο του «Αθήνα γ@@@η ο ΠΑΟΚ δεν πεθαίνει», στην ουσία ετεροπροσδιοριζόμασταν σαν πόλη από την πρωτεύουσα. Βόλευε. Βόλευε στο να δικαιολογούμε τη στασιμότητα, την ανικανότητα των ταγών της πόλης. Μέχρι το τέλος περίπου του προηγούμενου αιώνα τα πράγματα δεν ήταν άσχημα. Λεφτά υπήρχαν, ζούσαμε όμορφα, για πάρτη μας. Περνούσαμε την εφηβεία μας ως πολίτες. Η κρίση στην πόλη εμφανίστηκε νωρίτερα από την υπόλοιπη Ελλάδα, αλλά δεν δώσαμε σημασία. Όλη αυτή η επίπλαστη ευδαιμονία αυτό το διάστημα, δημιούργησε κινήσεις στην πόλη, κινήσεις ετερόκλητων πολιτών που συνεργάζονταν για επίτευξη συγκεκριμένων σκοπών ή που απλά προβάλλανε την δική τους ατζέντα. Η περίοδος των δυο περίπου μηνών μετά την δολοφονία του Γρηγορόπουλου και οι δημιουργικές καταλήψεις στην πόλη δείξανε, αν μη τι άλλο ότι υπήρχε κόσμος που διψούσε να εκφραστεί. Η αλλαγή στα διοικητικά της πόλης έκανε κάποιους πολίτες να αναθαρρήσουν και να προσπαθήσουν να εκφραστούν έξω από τα στενά όρια της ομάδας στην οποία ανήκανε. Η πόλη άρχισε επιτέλους να μαλώνει για το παρελθόν της μια και κάποιοι ανακαλύψανε ότι το διάστημα μεταξύ 1430 και 1912 δεν ήταν απλά μια μαύρη τρύπα στο «Ελληνορθόδοξο» παρελθόν της. Η ίδια η Parallaxi με τη «Θεσσαλονίκη αλλιώς» έδειξε έναν άλλο δρόμο για τους κατοίκους αυτής της πόλης.

Άλλαξε τόσο πολύ η πόλη; Έγινε σαν όλες τις ευρωπαϊκές; Όχι, και δεν νομίζω ότι τελικά πρέπει να γίνει όπως όλες οι ευρωπαϊκές. Φτάνει να βρει την ταυτότητά της, ποια είναι. Από πού έρχεται και πού πάει. Φτάνει οι ίδιοι οι Θεσσαλονικείς να πάψουν να ανήκουν σε μια ομάδα, όποια ομάδα (αθλητική, πολιτική, οικονομική) και να γίνουν Θεσσαλονίκη. Ο δρόμος είναι μακρύς. Η Θεσσαλονίκη δεν έχει πάει πουθενά, εδώ είναι και περιμένει να την ταξιδέψουμε. Αρκεί να ενηλικιωθούμε ως πολίτες.