Η ένοχη σιωπή της Ευρωπαϊκής Ένωσης
Σε ισόβια κάθειρξη καταδικάστηκαν έξι τούρκοι δημοσιογράφοι.
Λέξεις: Παύλος Νεράντζης
Την ώρα που η ένταση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις δεν έχει κοπάσει, η Ευρωπαϊκή Ένωση σιωπά όχι μόνο για την εξόντωση Κούρδων από τα τουρκικά στρατεύματα στη Συρία, αλλά και για τις διαρκείς παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Τουρκία.
Έξι τούρκοι δημοσιογράφοι και ακαδημαϊκοί, μεταξύ των οποίων οι αδελφοί Αχμέτ και Μεχμέτ Αλτάν και η βετεράνος ρεπόρτερ Ναζλί Ιλιτσάκ, καταδικάστηκαν μόλις πριν λίγες μέρες σε ισόβια κάθειρξη από δικαστήριο της Κωνσταντινούπολης.
Όλοι τους, χωρίς να έχει παρουσιαστεί κανένα αποδεικτικό στοιχείο, κρίθηκαν ένοχοι γιατί «επιχείρησαν να ανατρέψουν τη συνταγματική τάξη» τις μέρες της απόπειρας πραξικοπήματος τον Ιούλιο του 2016.
Η καταδικαστική απόφαση ήρθε τη στιγμή που το καθεστώς Ερντογάν αποφάσισε να απελευθερώσει έναν άλλο Τούρκο, τον Ντενίζ Γιουτσέλ, ανταποκριτή της γερμανικής εφημερίδας Die Welt, που παρέμεινε στη φυλακή για ένα σχεδόν χρόνο με την κατηγορία της «προπαγάνδας υπέρ της τρομοκρατίας».
Μια κίνηση που έγινε για ένα και μοναδικό λόγο: να αποσπάσει τη σιωπή της Ευρωπαϊκής Ένωσης στις διώξεις κατά της ελευθερίας της έκφρασης και της ελευθεροτυπίας που συνεχίζονται με αμείωτη ένταση στην Τουρκία.
Σύμφωνα με το Stockholm Center for Freedom, μέχρι χτες 208 δημοσιογράφοι ήταν κρατούμενοι σε φυλακές της Τουρκίας, εκ των οποίων 33 έχουν ήδη καταδικαστεί, ενώ έχουν εκδοθεί εντάλματα σύλληψης σε βάρος άλλων 140.
Υπενθυμίζω ότι μόλις πριν ενάμισι χρόνο ο Καν Ντουντάρ, διευθυντής της εφημερίδας Cumhuriyet, είχε καταδικαστεί σε πέντε χρόνια και δέκα μήνες κάθειρξη, με την επίσης ανυπόστατη κατηγορία της παραβίασης κρατικών μυστικών, γιατί είχε αποκαλύψει την παράνομη μεταφορά όπλων από την Τουρκία στον ISIS στη Συρία. Ο Ντουντάρ διέφυγε στη Γερμανία μετά την απόπειρα δολοφονίας του στην φυλακή.
Δεδομένου ότι άλλοι δεκαέξι Τούρκοι πολίτες, πολλοί εκ των οποίων δικαστικοί, ζήτησαν χτες πολιτικό άσυλο στην Ελλάδα, αριθμός που έρχεται να προστεθεί στους 1.800 Τούρκους πολίτες, που ζήτησαν άσυλο στην χώρα μας στη διάρκεια του 2017, δύο ερωτήματα εξακολουθούν να παραμένουν αναπάντητα:
τι γνώριζαν Ευρωπαίοι και Αμερικανοί αξιωματούχοι τον Ιούλιο του 2016, όταν ξεκίνησε το (αποτυχημένο) πραξικόπημα από τη νατοϊκή βάση του Ιντσιρλίκ; Διότι δεν είναι δυνατόν να μην είχαν πληροφορηθεί ότι κάτι «μαγειρευόταν».
Και δεύτερον, -και το κυριότερο- γιατί οι χώρες της ΕΕ εξακολουθούν να θεωρούν ασφαλή χώρα την Τουρκία τη στιγμή που καθημερινά παραβιάζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα και τα τουρκικά στρατεύματα έχουν εισβάλει στο έδαφος ξένης χώρας;
Κοντολογίς, γιατί αυτή η σιωπή της Δύσης για τη στάση του Ερντογάν; Για τα εγκλήματα ενός καθεστώτος σε βάρος τόσο των Κούρδων, όσο και των πολιτικών του αντιπάλων;
Η απάντηση πρέπει να αναζητηθεί σε δύο κατευθύνσεις: στους πρόσφυγες και στις πωλήσεις όπλων. Η Τουρκία είναι ένας τεράστιος καταυλισμός προσφύγων, ένα ανάχωμα, μια μεγάλη δεξαμενή, που κρατά μακριά από τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης τους κατατρεγμένους από τις εμπόλεμες ζώνες.
Ακόμη και η ελληνική κυβέρνηση νιώθει ικανοποιημένη από αυτήν την κατάσταση, χωρίς κανείς να κάνει κάτι για να περιορίσει τις γενεσιουργές αιτίες που προκαλούν το πρόβλημα. Το αντίθετο μάλιστα συμβαίνει. Και είναι ακριβώς ο δεύτερος λόγος.
Η Τουρκία είναι ο ενδιάμεσος σταθμός (ο άλλος είναι οι χώρες του Περσικού Κόλπου) για τις πωλήσεις όπλων από τις ευρωπαϊκές και αμερικανικές πολεμικές βιομηχανίες, με τις ευλογίες των κυβερνήσεών τους, σε ένοπλες ομάδες της Συρίας.
Ας το έχουν αυτό υπόψη τους όποιοι στην Αθήνα ποντάρουν σε μία σθεναρή αντίδραση εκ μέρους της ΕΕ και των Ηνωμένων Πολιτειών σε περίπτωση που ο Ερντογάν θελήσει να προκαλέσει ένα θερμό επεισόδιο στο Αιγαίο.
