Έπαιξα Death Bingo ένα βράδυ στη Θεσσαλονίκη

Ένα βαρετό παιχνίδι με αριθμούς που παίζουν ηλικιωμένοι στο εξωτερικό ή μήπως όχι; Παρασκευή βράδυ, λίγο πριν τον τελικό της Eurovision, δύο Draq Gueens, μία caller και δύο Djs στήνουν το απόλυτο pre-eurovision event, σε ένα πατάρι που θυμίζει παλαιοπωλείο, στο The Caravan Asteroid στο κέντρο της Θεσσαλονίκης.

Όλοι έχουμε παρακολουθήσει σκηνές από ταινίες που ηλικιωμένοι πλούσιοι των ΗΠΑ, παίζουν μπίνγκο πωρωμένοι, σε έναν χώρο εκδηλώσεων που μοιάζει να σταμάτησε ο χρόνος το ’80, αυτό ακριβώς συνέβη και στην δική μας περίπτωση, μόνο που ο μέσος όρος ηλικίας κατέβηκε κατακόρυφα.

Τραπέζια στημένα το ένα πίσω από το άλλο, παρέες ή και άγνωστοι που στο τέλος της βραδιάς γίνανε φίλοι, καρτέλες με πίνακες και αριθμούς, πολύχρωμοι μαρκαδόροι και ένας προτζέκτορας. Και ενώ στο άκουσμα των κανόνων του παιχνιδιού κάπως βαριέσαι, στην πράξη πορώνεσαι και δεν υπάρχει γυρισμός για να γίνεις ανταγωνιστικός προς τ’ άλλα τραπέζια και στο τέλος κάθε γύρου να ξεκινήσει ένας χαρτοπόλεμος για όσους κέρδισαν.

Το Bingo είναι ένα παιχνίδι που παίζεται με κάρτες που έχουν απαρτιστεί από αριθμούς. Κάθε παίκτης, έχει μπροστά του μία κάρτα με αριθμούς τυχαία επιλεγμένους. Ο αριθμητής επιλέγει τυχαία αριθμούς και οι παίκτες μουτζουρώνουν τους αριθμούς που βλέπουν στον προτζέκτορα από τον αριθμητή ή που ακούν από τον Caller.

Οι παίκτες πρέπει να συμπληρώσουν μια γραμμή οριζόντια. Ο παίκτης που πρώτος συμπληρώσει την κάρτα του με μια συγκεκριμένη διάταξη αριθμών, από εκείνους που ακούστηκαν, κερδίζει.

Καθίσαμε σε ένα τραπέζι και ξεκινήσαμε να παίζουμε, όταν τα νούμερα μας συμπλήρωναν τετράδα και περιμέναμε να ακούσουμε τον πέμπτο αριθμό, το χτυποκάρδι μας κάλυπτε την μουσική των ηχείων, τα μάγουλα μας έκαιγαν από την ένταση, μέχρι που τελικά ακούγαμε άλλον αριθμό και μερικά δευτερόλεπτα μετά ένα δυνατό bingo. Ο νικητής ανέβαινε στο “stage” και έριχνε το ζάρι του, καθώς η Quenvo Agency, διοργανώτρια του event είχε φροντίσει να μας βάλει στο concept της φετινής συμμετοχής της Eurovision. Ανάλογα με τις ζαριές που έπεφταν, ο νικητής, ρωτούνταν κάτι σχετικά με το ζάρι και δεν εννοώ το τραγούδι, και αν απαντούσε σωστά κέρδιζε το έπαθλο του.

Οι κάρτες άλλαζαν κάθε περίπου 5 λεπτά, σε κάποιες δεν είχαμε ούτε μία δυάδα και απογοητευόμασταν, κρεμόμασταν από τα χείλια της caller και των Draq Queens όπου ερχόταν στο τραπέζι μας και με σέξαπιλ και χιούμορ μας παρηγορούσαν που πάλι σημειώναμε έναν τεράστιο κουβά στις καρτέλες μας. Στο backround,  έπαιζαν όλες οι επιτυχίες της Eurovision, η μία μετά την άλλη τα μπροστινά τραπέζια σηκωνόντουσαν και χορεύαν και μετά ενωθήκαμε κι εμείς μαζί τους, για μερικά λεπτά το παιχνίδι σταματούσε για να τραγουδήσουμε όλοι μαζί το “Μy Number One”, η μοναδική νίκη αυτής της έρμης χώρας που κι αν έχει στείλει καλλιτέχνες και γυρνά εκτός δεκάδας τα τελευταία χρόνια όπως ακριβώς συνέβη και σε μας με το bingo, εν μία νυκτί.

Σε κάποια φάση, μπαίνει το τραγούδι της Μαρίνας στα ηχεία και φωνάζω τώρα θα κερδίσω, ήταν ό,τι πιο κοντινό σε νίκη μπορούσε να μου συμβεί, σε μία οριζόντια γραμμή, είχα 4 νούμερα και περίμενα το 5ο και προφανώς το νούμερο που ακούστηκε δεν ήταν το δικό μου. Τότε σηκώθηκε ένα αγόρι με λευκή μπλούζα και φώναξε μπίνγκο, από το ακριβώς απέναντι τραπέζι, νευρίασα τόσο πολύ -που αν ήμουν cartoon θα έβγαιναν καπνοί από τα μαλλιά μου- πήρα την καρτέλα μου την τσαλάκωσα και του την πέταξα και μετά άρχισαν να πετάνε και οι άλλοι τις δικές τους. Ένας 5λεπτος χαμός και εκείνος να προσπαθεί να περάσει για να ανέβει να πάρει το έπαθλο του.

Στο διάλειμμα ανάμεσα στους δύο γύρους, η κατάσταση ξέφυγε, όλα τα τραπέζια ήταν όρθια και χόρευαν στον ρυθμό των επιτυχιών που έπαιζαν οι TouCan Loops. Και ξανά πίσω με μία μαργαρίτα στο χέρι να δω τι θα μου τύχει στους γύρους που απέμειναν. Να σημειωθεί πως ήμασταν το ένα εκ των 2 τραπεζιών που δεν καταφέραμε να κερδίσουμε την πρόκριση για τον μεγάλο τελικό των νικητών που ήταν ακριβώς σαν τις Big Five της Eurovision. Οι κάρτες τελείωσαν, γίνανε μπάλες και γέμισαν τον διάδρομο, οι νικητές ανέβηκαν ο ένας πίσω από τον άλλον πάνω στην σκηνή και τα έπαθλα τους περίμεναν.

Επόμενο στάδιο του παιχνιδιού και αφού είχαν τελειώσει όλες οι καρτέλες από όλα τα τραπέζια, το Quiz, που αν είχα καταφέρει να συμπληρώσω έστω και μία καρτέλα ήμουν σίγουρη πως θα διέπρεπα. Το Quiz πλαισιώνονταν από ερωτήσεις για την Eurovision, σε κάθε event death bingo η θεματολογία είναι διαφορετική. “Πόσες φορές κέρδισε ο Σάκης;” “Πόσες φορές πήγε η Άννα Βίσση;” “Ποια χώρα δεν έχει κερδίσει ποτέ;” Ακόμη βέβαια και να μην ήσουν νικητής καθόσουν και απαντούσες από κάτω σαν να πρωταγωνιστείς εσύ, εκεί τα χειροκροτήματα, τα γιουχαρίσματα, η χαρά και τα χοροπηδητά τράνταζαν όλη την αίθουσα. Οι νικητές πήραν τα έπαθλα τους και η βραδιά τελείωσε. Θεωρητικά, γιατί μετά ήρθε το Draq Show που μας καθήλωσε και έπειτα ξεκίνησε το πάρτι, όποτε και ξεκίνησαν τα παράπονα από τους χαμένους και οι διπλοί πανηγυρισμοί από τους νικητές.

Μπορώ να πω πως ήταν μία από τις καλύτερες νύχτες της ζωής μου, διαφορετική, ζωντανή, γεμάτη ενέργεια και αφετηρία για νέες γνωριμίες κάτω από την σκιά ενός παιχνιδιού που τελικά μπορεί να παιχθεί από οποιαδήποτε ηλικία και να είναι το ίδιο hipped. Το Bingo έσκασε σαν κρότου λάμψης ανάμεσα στην ρουτίνα και στην βαρεμάρα της παρέας μου και έγινε ο Πυρετός του… Παρασκευόβραδου! Κάτι που έλειπε από την Θεσσαλονίκη, ήρθε από την Αθήνα και η πόλη θα θυμάται για καιρό.

Αλήθεια, πόσα τέτοια “διαφορετικά” βράδια χρειαζόμαστε για να μας δώσουν τα φιλιά της αναζωογόνησης που όλοι ψάχνουμε απεγνωσμένα; Kαι γιατί η Θεσσαλονίκη υστερείται αυτών;

*Y.Γ. Μερίδιο των εσόδων των εισιτηρίων δόθηκαν στο Thessaloniki Pride που φέτος διοργανώνει το Europride και ετοιμάζεται να κάνει πολύχρωμη την πόλη μας!