Επέτειος μία λέξη χιλιάδες συναισθήματα
Όσα δεν μπόρεσες να ζήσεις αυτές τις μέρες σε μερικές σειρές.
Λέξεις: Βησσαρίων Πετρίκη
Αυτή η μέρα ήτανε κάθε χρόνο περίεργη. Μην έχοντας ακόμη διαχειριστεί σωστά αυτό που έγινε τότε (ίσως και να μην το έχεις διαχειριστεί καθόλου), δεν ξέρεις πώς να νιώσεις. Για αυτό και με απαράμιλλο στρουθοκαμηλισμό, όταν το ημερολόγιο σταματήσει σε αυτή, επιλέγεις να αφοσιώνεσαι με ζήλο στην καθημερινότητα σου.
Να δίνεις ξαφνικά υπερβολική (ή μάλλον, για τα δικά σου δεδομένα, δηλαδή δεδομένα ανθρώπου ιδιαίτερα αυστηρού με τους άλλους και σκληρού με τον εαυτό του) την προσήκουσα σημασία στα μαθήματα και τις άλλες ασχολίες σου, να βρίσκεσαι με φίλους. Τεχνικές αυτοχειρίας του εγκεφάλου, που περιχαρακώνει την κυρίαρχη σκέψη του σε κάποια κρυμμένη, σκοτεινή γωνία, σαφώς παρούσα αλλά υποφερτή. Και δε μιλάς ποτέ για αυτό. Όρος απαράβατος.
Κάτι τέτοιο όμως είναι σήμερα ανέφικτο. Είσαι μακριά από την πόλη που αρκετά εγωιστικά αποκαλείς δική σου, καθημερινότητα σου έχει εκλείψει, εκείνος ο καταραμένος κόμπος που κάπου κάπου ταλαιπωρούσε το στομάχι σου έχει δηλώσει μονιμότητα και τα μηλίγγια σου σφίγγονται καθημερινά από μια μέγγενη χωρίς ανθρωπιά και έλεος.
Κυριότερα, μια σειρά από συρματόπλεγμα, μια σχολαστικά αμπαρωμένη πύλη και μια φαιοπράσινη στολή, με ασορτί τζόκεϋ που σου είναι μικρό και σε ενοχλεί σε αναγκάζουν να αντιμετωπίσεις τις σκέψεις σου (συμβάσεις του λόγου ξενοπρεπώς εξωραϊσμένες με τον όρο κλισέ). Φευ, σήμερα πρέπει να μιλήσεις σε κάποιον.
Με πόδια που, αν δεν σκόνταφτες σε κάθε δεύτερο βήμα (προς υπεράσπιση σου, αυτά τα δύστροπα παπούτσια δε βοηθάνε), θα νόμιζες ότι δεν είναι δικά σου, περπατάς προς τα εκεί που σκορπάτε τις ελεύθερες ώρες σας. Ένα υπόστεγο με παγκάκια, το μοναδικό σημείο του στρατοπέδου που κάπως πιάνει σήμα το κινητό. Ευτυχώς, είναι σχεδόν άδειο. Ευτυχέστερα, σε ένα σημείο διακρίνεις καθισμένο ένα φίλο.
Όχι ακριβώς δικό σου φίλο δηλαδή. Περισσότερο φίλο ενός φίλου σου. Τον συμπαθείς όμως, από το λίγο που τον ξέρεις. Θα κάνει. Έτσι κι αλλιώς, κάποιες φορές ανοιγόμαστε ευκολότερα σε κάποιον σχετικά άγνωστο. Μειώνει κάπως το φοβικό αίσθημα ότι μένεις έκθετος, γυμνός.
«Σειρά!» (Αυτή η ηλίθια αργκό σε εκνευρίζει τόσο, ώστε νιώθεις μια ένοχη ευχαρίστηση όταν την χρησιμοποιείς). «Να κάτσω μαζί σου;» Ευτυχέστατα, ο άλλος κατανεύει. Δεν έχει και λόγο να πει όχι. Βαριέται.
Αρχικά, συζητάτε για ακίνδυνα θέματα. Επιμένετε αρκετά στο που βρίσκεται ο κοινός σας φίλος, ήταν να έρθει εδώ και ώρα. Νιώθεις λίγο σαν παλαιστής ή μποξέρ, που τις πρώτες στιγμές του αγώνα μετρά τον αντίπαλο του με αναγνωριστικά χτυπήματα. Μετά από λίγο, εντελώς εκτός συζήτησης, το πετάς. «Σαν σήμερα πέθανε ο πατέρας μου ρε. Πάνε 13 χρόνια» Σιωπή.
Στιγμιαίες τύψεις ότι τον βάρυνες, δείγμα της αιώνιας ενοχικότητας σου. Σε ρωτάει πόσο χρονών ήσουν όταν έγινε. Δέκα, του απαντάς. Μικρός ρε φίλε, πολύ μικρός. Δεν ξέρω τι να σου πω. Τον διαβεβαιώνεις ότι δεν χρειάζεται, και το εννοείς. Όλως περιέργως, η σιωπή που μοιράζεστε δεν είναι άβολη. Είναι η σιωπή που μοιράζονται 2 φίλοι, ανακουφιστική παύση, μια βουβή, ανθρώπινη, όχι συμπόνια αλλά κατανόηση, σχηματίζει σιγά σιγά έναν απόηχο λύτρωσης.
Θυμάται και εκείνος τον δικό του πατέρα. Δεν έχει ξαναφύγει μακριά του για τόσο καιρό και του λείπει. Έχουν πολύ καλή σχέση και σήμερα που μίλησαν στο τηλέφωνο αντάλλαξαν συγκινητικά, εγκάρδια λόγια που τα μοιράζεται μαζί σου. Μοιράζεται ακόμα και ιστορίες από τη ζωή του πατέρα του που πάνε χρόνια πίσω, πριν από τη γέννηση σου, ιστορίες που δεν γεννήθηκαν σε αυτή τη χώρα.
Φωτίζεται όταν αναγνωρίζεις την ιστορική συγκυρία στην οποία αναφέρεται (ήσουν άλλωστε πάντα πολύ καλός στην ιστορία). Όταν μένετε και πάλι, τελειωτικά αυτή τη φορά, σιωπηλοί, πιάνεις να στρίψεις ένα τσιγάρο, κοιτώντας τον λοξά για να μην αντιληφθεί ότι τον κοιτάς με τρυφερότητα. Χαμογελάει.
Δεν πέρασαν πέντε λεπτά πριν έρθουν άλλοι δυο να κάτσουν μαζί σας. Ο ένας σου παίρνει ένα τσιγάρο. Η συζήτηση των συντρόφων σου (σημείωση, επικίνδυνη λέξη να χρησιμοποιεί κανείς εδώ μέσα) γρήγορα αδυνατεί να συγκρατήσει την προσοχή σου. Αφαιρείσαι, στο νου σου έρχεται πάλι μια γυναίκα. Πόσες μέρες ακόμα; Πολλές. Ακανόνιστη κανονικότητα.
