Επαιτεία με στιλ
Ψηφισθέντος του ενός πολυνομοσχεδίου μετά το άλλο, αναζητούμε πιθανούς τρόπους επιβίωσης. Προς τα πού να προσανατολίσουμε την αγωνία μας; Αμερική, Ευρώπη, Ασία; Η πρώτη, μάλλον δεν είναι λύση, δεδομένης της μεγάλης απόστασης (άρα απλησίαστοι ναύλοι κι εδώ δεν ισχύουν low cost πτήσεις), της κατάρρευσης του αμερικανικού ονείρου (ούτε ο μετανάστης παππούς μας πίστεψε σ’ αυτό […]
Ψηφισθέντος του ενός πολυνομοσχεδίου μετά το άλλο, αναζητούμε πιθανούς τρόπους επιβίωσης. Προς τα πού να προσανατολίσουμε την αγωνία μας; Αμερική, Ευρώπη, Ασία;
Η πρώτη, μάλλον δεν είναι λύση, δεδομένης της μεγάλης απόστασης (άρα απλησίαστοι ναύλοι κι εδώ δεν ισχύουν low cost πτήσεις), της κατάρρευσης του αμερικανικού ονείρου (ούτε ο μετανάστης παππούς μας πίστεψε σ’ αυτό ούτε καν ο Στέλιος Καζαντζίδης και γύρισαν πίσω άρον – άρον), το δε γεγονός ότι θα πρέπει να διεκδικήσεις μια ακόμη πράσινη κάρτα μήπως χαρακτηρίζεσαι (πολιτικά, κοινωνικά κλπ) σε έσχατο σημείο;
Η Ευρώπη είναι λύση; Δεοντολογικά και μόνο, Όχι! Αυτή που μας δάνεισε να μας θρέφει κι από πάνω ως μετανάστες; Άσε που κοντεύει να βουλιάξει – όχι από τις ελληνικές καταθέσεις ή τα λαμπρά ελληνικά μυαλά που απορροφά – αλλά από τους ανειδίκευτους νέους εργάτες που φεύγουν σωρηδόν, θαρρείς και είμαστε στη δεκαετία του ’60 ή του ’70. Όχι, λοιπόν, σ’ αυτή την άκαρδη, την εκμεταλλεύτρα! Μήπως στη Μόσχα, αδέρφια μου, στη Μόσχα;
Όχι. Στην Κωνσταντινούπολη καλύτερα! Άκρως αναπτυσσόμενη πόλη, με πολλές ευκαιρίες και με μεγάλη προσφορά θέσεων εργασίας. Ελεγκτής εισιτηρίων έξω από την Αγία Σοφία, καθαρίστρια στο υδραγωγείο του Ιουστινιανού, διανομέας διαφημιστικών φυλλαδίων της Turkish Airlines στο Πέραν…. Όχι;
Μήπως να παραμείνουμε στη χώρα και να καταφύγουμε σε απάνθρωπες λύσεις, σαν κι αυτές που εφαρμόζονται κατά κόρον στις Βρυξέλλες; Επαιτεία με στιλ; Και πως γίνεται αυτό; Επιλέγουμε για τη δούλεψή μας ένα βολικό, χαριτωμένο σκυλάκι, το «εκπαιδεύουμε» ώστε να υποφέρει στις κακουχίες αγόγγυστα, το μαθαίνουμε πώς να κάθεται υπομονετικά ακίνητο επί ώρες κι αφού του φορέσουμε γυαλιά, καπέλα, κασκόλ, κιθάρες, κι άλλα σαχλά, το βγάζουμε στο δρόμο, του κοτσάρουμε μια αυτοσχέδια ταμπέλα «είμαι θύμα της κοινωνικής αδικίας» π.χ., «Ευχαριστώ για τη φωτογραφία», «Μαζί τα ήπιαμε» κλπ, και περιμένουμε αν μη τι άλλο τους φιλόζωους να …τσιμπήσουν.
Δώδεκα ώρες κατά μέσο όρο ημερησίως, γωνία Τσιμισκή και Π. Π. Γερμανού δεν θα βγει ένα στοιχειώδες μεροκάματο; Ούτε ενοίκια, ούτε απόδοση Φ.Π.Α.! Καθαρά κέρδη! Τώρα, αν σας επιτεθούν φιλοζωικές οργανώσεις, Green Peace, Παιδιά εν δράσει κλπ, μπορείτε να ισχυριστείτε πως το ζωντανό κάνει το νούμερο Δευτέρα- Τετάρτη και Παρασκευή κι εσείς Τρίτη- Πέμπτη- Σάββατο. Η Κυριακή… κοντή γιορτή!
* Φωτογραφίες: Θανάσης Γωγάδης