Επιτέλους ξεβράκωτοι!

Η τρέλα που βιώνουμε έχει κάποιες πλευρές που μου αρέσουν. Μα, θα πεις, «εδώ ο κόσμος διαλύεται κι εσύ βρίσκεις θετικά;» -και με το δίκιο σου. Ναι. Για μένα η Ελλάδα έγινε εφιάλτης εκείνο το σαββατοκύριακο του Αυγούστου του 2007. Τότε που καιγόταν η Πελοπόννησος. Και τις αμέσως επόμενες ημέρες. Τότε που η ανικανότητα κι η αθλιότητα του ελληνικού κράτους ενώθηκε με την ανηθικότητα του κόσμου ο οποίος εκμεταλλευόταν ασύστολα την ανικανότητα και την αθλιότητα. Τότε που ο διαφθορέας κούνησε σα δόλωμα μπροστά στα μάτια των διεφθαρμένων κάτι ευρώπουλα. Είτε με τη μορφή μετρητού, είτε με τη μορφή προσλήψεων. Με στοιχειώνει εκείνο το τριχίλιαρο που δόθηκε σε όποιον, πικραμένο και μη, το ζήτησε. Αηδιάζω με την απόφαση για πρόσληψη των αγροφυλάκων την εποχή εκείνη, λίγες ημέρες πριν προκηρυχθούν εκλογές. Προσέλαβαν αγροφύλακες που είχαν περάσει σε διαγωνισμό 14 χρόνια πριν και τους έβγαλαν στους αγρούς χωρίς στολές, χωρίς αυτοκίνητα, χωρίς εξοπλισμό. Μόνο και μόνο για την ψήφο! Για μένα, η Ελλάδα ξεσκεπάστηκε εκείνες τις ημέρες. Εξαγοράστηκε από τους διεφθαρμένους πολιτικούς της. Από τότε, περίμενα την ολική καταστροφή.

Θα μου πεις, πάλι, «και τι να έκαναν; Να μην αποδεχτούν το διορισμό;» Δεν έχω απάντηση. Μη βιαστείς να πεις «κι εσύ το ίδιο θα έκανες». Δεν θα το έκανα γιατί οποιαδήποτε σκέψη διορισμού μου στο δημόσιο μου έφερνε ανέκαθεν ασφυξία, σαν να μου πιέζουν το πρόσωπο μ’ ένα μαξιλάρι.

Μη βιαστείς, επίσης, να παραθέσεις ένα σωρό άλλα περιστατικά, ενδεικτικά του ελεεινού κράτους. Ο οργανισμός μου λειτουργεί σε μίνιμαλ mode: θέλει μια εικόνα και καλή, όχι πολλές. Κι επειδή για μένα μιλάω, κάνε μου τη χάρη και συγκεντρώσου σε αυτά που σου γράφω.

Καπάκι, το 2009 πήρε το μάτι μου σε ρεπορτάζ του Υπουργείου Οικονομικών την είδηση ότι ανήκω στην ελίτ του 5,8 των Ελλήνων. Σε μια αξιοθρήνητη μειοψηφία που δήλωσε εισόδημα περισσότερο από 30.000 εκείνο το οικονομικό έτος. Το είχα ξεπεράσει κατά 400 ευρώ.

Κατόπιν αυτού, τραγουδούσα μέσα μου συνέχεια το «Sit back and relax and watch the show, just let it go» και περίμενα.

Τη συνέχεια την ξέρεις. Τουλάχιστον, τίποτα δεν με βρήκε απροετοίμαστη.

Γιατί τα γράφω αυτά; Θα σου πω αμέσως. Επειδή μόλις είδα το δελτίο τύπου του αντιπεριφερειάρχη Κεντρικής Μακεδονίας, Απόστολου Τζιτζικώστα μετά τη σύσκεψη που είχε με τον υπηρεσιακό υπουργό Μεταφορών, Υποδομών και Δικτύων κ. (sic) Σιμόπουλου. Δηλαδή, ούτε το μικρό του όνομα δεν μπήκε στον κόπο να βρει ο άνθρωπος που το συνέταξε. Για την ιστορία, λέγεται Σίμος.

Διάβασέ το, σε παρακαλώ, κι έλα να σου συνεχίσω την ιστορία.

“Ο Αντιπεριφερειάρχης Θεσσαλονίκης Απόστολος Τζιτζικώστας συμμετείχε σήμερα στη σύσκεψη που πραγματοποιήθηκε, στα γραφεία της Αττικό Μετρό στη Θεσσαλονίκη, για την πορεία των εργασιών κατασκευής του Μετρό Θεσσαλονίκης, με τον υπηρεσιακό Υπουργό Υποδομών Μεταφορών και Δικτύων κ. Σιμόπουλο. Μετά την ολοκλήρωση της σύσκεψης δήλωσε :

«Η κατάσταση με το Μετρό Θεσσαλονίκης έχει φτάσει στο μη περαιτέρω. Έθεσα στον υπηρεσιακό Υπουργό και τους υπεύθυνους του Μετρό, πολύ συγκεκριμένα πράγματα που έχουν να κάνουν με την πορεία του έργου όσον αφορά στη χρηματοδότηση, τους εργαζομένους, τις βάρδιες της αρχαιολογικής υπηρεσίας, τις απαλλοτριώσεις, τους κλειστούς δρόμους λόγω έργων, τους μετροπόντικες και τη φημολογούμενη επαναδιαπραγμάτευση της σύμβασης. Έλαβα τη διαβεβαίωση από την Αττικό Μετρό, ότι θα ξαναρχίσουν οι εργασίες στο μέτρο του δυνατού, πως τις επόμενες μέρες θα πληρωθούν οι εργαζόμενοι και θα αντιμετωπιστούν όλα τα παραπάνω ζητήματα.

Επίσης, προκειμένου να μην ξαναφτάσουμε στη σημερινή κατάσταση, ζήτησα από δω και πέρα να συνέρχεται μια φορά το μήνα ένα συντονιστικό όργανο που θα αποτελείται από τους βασικούς φορείς, την Περιφέρεια, το Δήμο, το Τεχνικό Επιμελητήριο και φυσικά τους εμπλεκόμενους στην κατασκευή του έργου, για να ενημερωνόμαστε για την ακριβή πορεία των εργασιών, την τήρηση των χρονοδιαγραμμάτων, αλλά και τα προβλήματα που πιθανόν προκύπτουν, έτσι ώστε να έχουμε πλήρη εικόνα και να προχωρήσει η κατασκευή του έργου, χωρίς άλλες καθυστερήσεις.

Η Θεσσαλονίκη και οι Θεσσαλονικείς δεν μπορούν να περιμένουν άλλο. Οι επαγγελματίες, αλλά και οι κάτοικοι της Εγνατίας, της Μοναστηρίου, της Δελφών έχουν φτάσει στο απροχώρητο. Εμείς, εφόσον τα χρήματα που έχουν προβλεφτεί στη σύμβαση κατασκευής είναι εξασφαλισμένα, δε θα δεχτούμε από δω και στο εξής καμία περαιτέρω καθυστέρηση και θα πιέσουμε ακόμα περισσότερο την αυριανή κυβέρνηση για να προχωρήσει ταχύτερα η κατασκευή του έργου.

Όταν κάποιοι έστηναν φιέστες με τους Υπουργούς του ΠΑΣΟΚ, προσωπικά είχα προειδοποιήσει ότι με τον τρόπο που πορεύονταν, οδηγούσαν σε περιπέτειες την κατασκευή του έργου. Σήμερα δυστυχώς φτάσαμε στο παρά πέντε και όσο και αν κάποιους τους βολεύει, δεν πρόκειται να επιτρέψουμε να ματαιωθεί ή να καθυστερήσει άλλο, αυτό το σημαντικό έργο για τη Θεσσαλονίκη».”

Εσύ τώρα τι κατάλαβες; Ότι ο αιρετός της αυτοδιοίκησης ζητά τα ρέστα από τον υπουργό που δεν θα είναι σε λίγες μέρες υπουργός για την κατάσταση. Φυσικά, ζήτησε τα ρέστα κι απ’ την Αττικό Μετρό, έκανε την πρόταση για ενημέρωση και παρακολούθηση, ακολούθησε μια απόπειρα να δείξει ότι κατανοεί το λαό, διαβεβαίωσε ότι θα είναι ανένδοτος σε οποιαδήποτε καθυστέρηση και θύμισε ότι εκείνος τα έλεγε, αλλά οι υπουργοί του ΠΑΣΟΚ δεν τον άκουγαν. Κι επειδή οι υπουργοί του ΠΑΣΟΚ δεν άκουγαν τον Απόστολο, φτάσαμε στο παρά πέντε, αλλά εκείνοι (πληθυντικός μεγαλοπρεπείας;) δεν πρόκειται να επιτρέψουν μπλα μπλα…

Όλο αυτό το μνημείο κοινοτοπίας με αηδιάζει. Μου θυμίζει εκείνο το σαββατοκύριακο για το οποίο μιλώ στην αρχή. Είναι μια αποκρουστική απόπειρα του πολιτεύεσθαι με όρους παρακμής, σαπίλας. Αν αλλάξεις λίγο τα μέρη, τα ονόματα και το έργο, μπορείς να το φανταστείς σε οποιαδήποτε περίσταση, σε οποιοδήποτε νομό, σε οποιαδήποτε πόλη ή περιφέρεια, απ’ οποιονδήποτε αιρετό. Ο Απόστολος είναι απλώς η αφορμή. Και με πειράζει πολύ το γεγονός ότι είναι νέος άνθρωπος, μόλις 33 ετών, με σπουδές σε καλά πανεπιστήμια στην Ουάσινγκτον και το Λονδίνο. Σκέψου, δηλαδή, τι γίνεται από κει και κάτω στους «κλασικούς» πολιτικούς της οποιασδήποτε εξουσίας.

Το κυριότερο, όμως, είναι η καταφανής υποτίμηση της νοημοσύνης μου. Της νοημοσύνης όλων μας. Θα μου πεις, όμως, «τόσα χρόνια έτσι έκαναν. Αυτό ξέρουν να κάνουν, δεν πάει το μυαλό τους πιο μακριά, δεν μπορούν ν’ αντιληφθούν τι σημαίνει αηδιάζω». Δίκιο έχεις. Είναι καιρός, λοιπόν, να το καταλάβουν.

«Και που το βλέπεις το θετικό;» θα ρωτήσεις. «Στο ξεβράκωμα», θα σου απαντήσω. Μου αρέσει που όλοι ξεβρακωνόμαστε αυτή την εποχή. Μόνο μένοντας γυμνοί θα μπορέσουμε ίσως κάποτε να ξαναβάλουμε ρούχο επάνω μας. Αν βρούμε κανέναν να μας δώσει αποφόρια.