Επιτυχόντες χωρίς πυξίδα

Πανελλαδικές εξετάσεις υπό το πρίσμα μιας χώρας σε βαθιά κρίση. Όχι μόνο οικονομική, αλλά και κρίση αξιών, πίστης και ταυτότητας. Η πτώση των βαθμών και των βάσεων ήρθε σαν φυσικό επακόλουθο σε μια περίοδο όπου σχεδόν τίποτα δεν κινείται ανοδικά.

Πώς να δώσεις Μαθηματικά και Φυσική, όταν από παντού ακούς ότι τα πανεπιστήμια της χώρας βρίσκονται σε μια κατάσταση μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, με τη φθορά να υπερισχύει και με τον ετήσιο προϋπολογισμό τους να συρρικνώνεται. Κανείς δεν ξέρει πότε θα απειληθεί ξανά η λειτουργία της φοιτητικής λέσχης, ποια μαθήματα θα καταργηθούν επειδή δεν θα προσληφθούν συμβασιούχοι καθηγητές, πόσα τμήματα στα ΤΕΙ και τα ΑΕΙ της χώρας θα συνεχίσουν να υπάρχουν.

Το άγχος και η πίεση των υποψηφίων από τα μαθήματά τους πολλαπλασιάστηκε με το άγχος και την πίεση των σωστών επιλογών. Η συζήτηση που γινόταν τα τελευταία χρόνια για το ποιες σχολές είχαν θετικό πρόσημο επαγγελματικής αποκατάστασης μοιάζει σήμερα χωρίς νόημα, από τη στιγμή που η κατάσταση είναι τόσο ευμετάβλητη που κανείς δεν μπορεί να υπολογίσει τα δεδομένα που θα ισχύουν μετά από έξι μήνες. Άσε που με την ανεργία να καλπάζει, είναι να απορείς πόσοι «γενναίοι» θα στείλουν τα παιδιά τους να σπουδάσουν σε μια άλλη πόλη, όταν δυσκολεύονται να τα φέρουν βόλτα στο σπίτι τους.

Οι επιτυχόντες είπαν ότι αν δεν άξιζε δεν θα προσπαθούσαμε και ευτυχώς που ακούστηκε και κάτι ελπιδοφόρο μέσα στη γενικότερη κατήφεια. Από την άλλη έδωσαν και επέδειξαν και μια βαριά ωριμότητα που δεν ταιριάζει στην ηλικία τους και δεν συνάδει με τις κατηγορίες που δέχονται συχνά πυκνά για την αδιαφορία τους και την εξάρτηση τους από τις καφετέριες. Διαπίστωσαν στην αρχή της ζωής τους ότι η προσπάθεια τους μπορεί να αλλάξει τους ίδιους και όχι, τελικά, τον κόσμο. Κάτι που φαίνεται να αποτελεί κοινή διαπίστωση για ένα μεγάλο μέρος του πολιτικού κόσμου και των ψηφοφόρων τους.