Ερντογάν, uno και πατάτες τηγανητές

Λέξεις: Τζάκο Λεβή

Ομολογουμένως ποικίλα ερωτήματα αναδύθηκαν και θα αναδύονται για πολύ καιρό με την επίσκεψη του «προέδρου» της Τουρκίας. Για ποιο λόγο τον υποδέχεται ο πρωθυπουργός και περί τίνος επιχειρούμε να πείσουμε την κοινή γνώμη.

Μοιάζει λίγο με το δημοτικό όπου ο γνωστός νταής της έκτης δημοτικού ενοχλεί τον μικρότερο και πιο αδύναμο. Μη μπορώντας να κάνει κάτι άλλο και για να δείξει ότι είναι φίλοι, ο μικρότερος καλεί τον νταή στο σπίτι του για να παίξουν και να φάνε τηγανιτές πατάτες. Ο νταής ευχαριστεί τον εφήμερο φίλο του και αποχωρεί αφήνοντας τον με την ευτυχή σκέψη ότι όλοι θα μάθουν για τη φιλία τους και ότι δεν τον φοβάται πια. Έλα που όμως από Δευτέρα ο νταής θα είναι και πάλι νταής.

Στη δική μας περίπτωση δεν είναι μόνο το αστείο της ίσης ανισότητας και των ένθεν και ένθεν στρουθοκαμηλισμών περί γεφύρωσης των χασμάτων Τουρκίας και Ευρώπης, ειρήνης και παλαιάς παρωχημένης διπλωματίας. Είναι πλέον ανησυχητική η σιωπηρή αποδοχή ενός δικτατορικού καθεστώτος. Στο κλεινόν άστυ, δρόμοι αποκόπτονται και ασφυκτικός κλοιός δημιουργείται ώστε να διαβεί επί ελληνικού εδάφους ύστερα από 65 χρόνια Τούρκος ηγέτης.

Ένας δυναμικός και ιδιοφυής δικτάτορας για τον οποίο η δημοκρατικότητα της διακυβέρνησης πόρρω απέχει από τη πραγματικότητα.

Για αυτό βέβαια η Ελλάδα δεν μπορεί να κάνει κάτι διότι η συμβολή της στο γεωπολιτικό παιχνίδι είναι τόσο όση το ανάστημα της. Μινιόν! Είναι σαν να παίζεις uno γνωρίζοντας ότι ο αντίπαλος έχει όλες τις κάρτες με το +4 και εσύ αρκείσαι στο να περιμένεις πότε θα αποφασίσει να τις ρίξει. Αν απλώσουμε το παιχνίδι αυτό στο διηνεκές έχουμε τη σημερινή κατάσταση. Ισχνή εξωτερική πολιτική με χαρτιά μετρημένα.

Το κυριότερο ανακύπτουν ζήτημα είναι η προαναφερθείσα αποδοχή μιας τυπικά εμφανιζόμενης ως ευνομούμενη τουρκική πολιτεία. Με μαζικές απολύσεις, φυλακίσεις και ένα εφάμιλλα καθοδηγούμενο και σκηνοθετημένο πραξικόπημα και δημοψήφισμα. Ίσως ένα ψευδοδημοψήφισμα να ενώνει τους δύο ηγέτες.

Η δημοκρατία βέβαια δεν είναι τέλεια αλλά είναι ότι καλύτερο έχουμε. Το κράτος δικαίου δεν είναι ένα πάγιο κεκτημένο αλλά μια διαρκής διεκδίκηση και χάραξη των ορίων.

Επιχειρώντας μια επιφανειακή ανασκόπηση, απότοκο της πηγαίας και αναπόφευκτης σύγκρισης με τον γείτονα μουσαφίρη ας μη ξεχνάμε ότι με ένα περίεργο τρόπο και μια κρίση που από επιδημία έγινε ανίατη νόσος, η Ελλάδα εξακολουθεί να είναι μια από τις πιο ελεύθερες χώρες, με τον καθένα μας να εκφράζεται και να πιστεύει ελεύθερα ότι θέλει, με πολύπλευρη κινητοποίηση απέναντι στα ναζιστικά απόβλητα, του bullying, τη φτώχεια και πολλά άλλα. Προφανώς και δεν είμαστε η μητέρα Τερέζα αλλά λίγη αισιοδοξία εντός των νοσηρών τειχών της ελληνικής πραγματικότητας είναι ορισμένες φορές μονόδρομος.

Και όπως λέω πάντα (τουλάχιστον για όσο παραμένω εκτός πολιτικών ετικετών!) ο πρωθυπουργός είναι ένα θεσμικό όργανο του οποίου η επιτυχία εξαρτά και εξαρτάται από όλους μας και ενδόμυχα όσο και να διαφωνούμε, να καταψηφίζουμε και να αντιμαχόμαστε πάντα θα θέλουμε να πετυχαίνει, εξαιρουμένων των άκρων.

Για το λόγο αυτό το ονομάσαμε κράτος και όχι πρωτάθλημα.

ΥΓ. Αγαπητέ Ταγίπ, αν θέλεις να φας κάτι αξιόλογο έλα σε μια από τις κουζίνες της σχολής μου και θα σου δείξω εγώ τι θα πει δικτατορία!