Ο έρωτας στα χρόνια της κρίσης
Μια ματιά πάνω σε ένα συναίσθημα που δεν φθίνει ποτέ.
Λέξεις: Μόδεστος Γαβαλάς (Φοιτητής Νομικής ΑΠΘ)
Ήταν 2 Μαΐου του 2010, μέρα που έμελλε να χαραχθεί στην μνήμη του Ελληνικού λαού ως «η αρχή του κακού» ή «το παρατράγουδο των Ελληνικών κυβερνήσεων» ή πιο ρεαλιστικά «η αναδιαμόρφωση της Ελληνικής κοινωνίας».
Πράγματι, το μετέπειτα χρονικό διάστημα αποδείχθηκε καθοριστικό για την καθημερινότητα των Ελλήνων. Στο σημείο αυτό πρέπει οπωσδήποτε να αναφερθεί πως μιλάμε για την πλειονότητα των πολιτών, δηλαδή τα μικρομεσαία στρώματα και όχι την ελίτ, όπου είτε παρέμεινε ακλόνητη από τις εξελίξεις είτε μάλιστα επωφελήθηκε από την τραγωδία των υπολοίπων. Πώς όμως επηρέασε η μεταβολή αυτή τον μέσο Έλληνα;
Νομίζω πραγματικά πως δύο λέξεις αρκούν για να δείξουμε με τον πιο απλοϊκό τρόπο την αλλαγή αυτή. Άγχος κυρίευσε την ζωή των νοικοκυριών και λιτότητα εφαρμόστηκε στον τρόπο ζωή τους. Άνθρωποι από τότε έως σήμερα παλεύουν καθημερινά για να τα βγάλουν πέρα, να πληρώσουν το ρεύμα, το νερό, να καλύψουν τις ανάγκες τους και να εξασφαλίσουν τα βασικά για τις οικογένειές τους.
Παράλληλα, η ψυχαγωγία και η διασκέδαση χαρακτηρίζονται «περιττά έξοδα» και οι εκδρομές και τα ταξίδια «ανάρμοστες πολυτέλειες». Βλέποντας τις δυσκολίες αυτές οι Έλληνες εξαναγκάζονται να αναπροσαρμόσουν τον τρόπο ζωής τους, πνίγοντας τα αισθήματά τους και θέτοντας προτεραιότητες. Πολλά πράγματα αλλάζουν, παρ’ όλα αυτά υπάρχει ένα συναίσθημα που μένει αμετάβλητο και ακάθεκτο!
Όσο και αν προσπάθησαν ή προσπαθούν να μας μετατρέψουν σε μηχανές επιβίωσης που πρωταγωνιστούν στο 1984 του Τζόρτζ Όργουελ, απέτυχαν παταγωδώς. Αρκεί μια βόλτα στην παραλία της Θεσσαλονίκης ή στον λόφο του Λυκαβηττού ή σε οποιοδήποτε πολυσύχναστο «ζευγαρόπαρκο» για να το διαπιστώσει κανείς από μόνος του.
Ζευγάρια κάθε ηλικίας να περπατούν χέρι-χέρι, παθιασμένα βλέμματα εραστών και ανθρώπινα χαμόγελα που δημιουργούν ένα κλίμα ευτυχίας. Να λοιπόν τι δεν «μάσησε» στα χρόνια της κρίσης, ο έρωτας. Μπορεί τα ακριβά γεύματα και οι σαμπάνιες σε εστιατόρια να μετατράπηκαν σε ένα σάντουιτς από φαστφουντάδικο και μια μπύρα σε κουτάκι, πάντως το συναίσθημα έμεινε αναλλοίωτο και αυθεντικό.
Πτήσεις προς το εξωτερικό αυξάνονται ραγδαίως, καθώς χώρες του Βορρά παρέχουν πλέον περισσότερες ευκαιρίες για αξιοπρεπή βιοπορισμό. Μια γρήγορη όμως επίσκεψη στην αίθουσα αφίξεων αεροδρομίου, σιδηροδρομικού σταθμού ή ακόμα και ΚΤΕΛ αλλάζει τα δεδομένα.
Αγκαλιές, δάκρυα χαράς διαμορφώνουν μια συγκινητική ατμόσφαιρα που αποδεικνύει πως παρά τις κακουχίες οι ανθρώπινοι δεσμοί δεν λογαριάζουν από αποστάσεις και χρηματοοικονομικές κρίσεις. Όσο η απόγνωση μεγαλώνει, τόσο οι άνθρωποι έρχονται πιο κοντά και αντιλαμβάνονται τις διαπροσωπικές σχέσεις ως διέξοδο σωτηρίας από το φλεγόμενο κτήριο του άγχους και της ανασφάλειας που καθημερινά αντιμετωπίζουν.
Δεν είναι απίστευτο που ένα απλό συναίσθημα, το οποίο ειδικοί πασχίζουν εδώ και αμέτρητα χρόνια να περιγράψουν, νίκησε την κρίση; Όσο για το πώς, η απάντηση είναι απλή και χρειάζεται να την ψάξουμε στην φύση του ανθρώπου. Η αντίληψη ότι η αγάπη βρίσκεται στην κορυφή της ιεραρχίας των επιθυμιών του ανθρώπου απεικονίζεται με τον πιο απλό τρόπο στην Ομηρική Ιλιάδα, όπου για τα μάτια της ωραίας Ελένης ξέσπασε ο τρωικός πόλεμος. Έτσι, λοιπόν, μέσα από την λάσπη της κρίσης φύτρωσε ένα λουλούδι ελπίδας με άνθος την αγάπη, αποδεικνύοντας έμπρακτα πως ο ανθρωπισμός καταβάλλει την κρίση και όχι το αντίθετο.
