ΕΡΤ: Δύο κόλλες χαρτί

Δε χρειάστηκε παραπάνω από δύο κόλλες χαρτί. Πρώτα τη γράφει. Ίσως μόνος του, ίσως με τη βοήθεια του περιβόητου κυβερνητικού επιτελείου. Στη συνέχεια με περίσσιο θράσος και με σταθερή φωνή, απαλλαγμένη από συναισθηματισμούς, στέκεται και τη διαβάζει. Αυτό ήταν. Με μία ανακοίνωση, χωρίς συζήτηση στη βουλή, χωρίς διαβούλευση με κόμματα της συγκυβέρνησης. Χωρίς να ρωτήσει το χρηματοδότη της. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, κ. Σίμος Κεδίκογλου ανακοίνωσε πως το “όργιο σπατάλης και αδιαφάνειας” στην “ιερή αγελάδα” που ονομάζεται ΕΡΤ “τελειώνει σήμερα”.

Απαριθμεί μία σειρά από αντικειμενικές δυσλειτουργίες. Σωστά τις διαπιστώνει, τις καταγγέλλει, απαξιώνει όλους τους εργαζομένους και το παραγόμενο προϊόν. Μηδενίζει τα πάντα. Γιατί δεν τον ενδιαφέρει. Γιατί μπορεί. Έτσι νομίζει.

Μία κυβέρνηση που πριν από ένα χρόνο συστάθηκε ως κακόγουστο αστείο, παρουσιάζοντας τον εαυτό της ως προπύργιο της προόδου και ως ευρωπαϊκή διέξοδο σε αντίθεση με τα άκρα του ΣΥΡΙΖΑ και της Χρυσής Αυγής. Μία κυβέρνηση που με επικοινωνιακά τρικ και με πρωτοφανή αυταρχισμό κρατιέται με νύχια και με δόντια ενωμένη και στην εξουσία. Αυτή η κυβέρνηση ανακοίνωσε έτσι απλά το κλείσιμο της ΕΡΤ. Μία κυβέρνηση που λέει πως στοχεύει στη δημιουργία μίας “δημόσιας ραδιοτηλεόρασης” συμπεριφέρεται σαν να πρόκειται για κάποιο περιουσιακό της στοιχείο.

Μία σειρά κυβερνήσεων που οδήγησαν το σύνολο της ΕΡΤ στην κατάσταση που περιγράφει στην ανακοίνωσή του απέχουν από το κάδρο. Απέχει επίσης η σημερινή κυβέρνηση που έχει πάρει διαζύγιο από την ευθύνη. Εκείνη δεν έχει την ευθύνη για τίποτα, έχει μόνο τη λύση για όλα στο δρόμο προς την ανάπτυξη. Καθ΄ οδόν για το success story. Ένα σύνολο ανθρώπων που δεν είναι ικανοί από τη στιγμή έστω που εισήλθε η χώρα στη δίνη της κρίσης να κάνουν πραγματικές μεταρρυθμίσεις. Παρά μόνο περικοπές. Παρά μόνο ραγδαίες, ακραίες παρεμβάσεις που βαφτίζονται τομές.

Η ΕΡΤ ως ανώνυμη εταιρία δεν υπήρξε ζημιογόνος. “Η ΕΡΤ σήμερα είναι ο μεγαλύτερος όμιλος ΜΜΕ της χώρας.  Δεν έχει ζημίες.  Το 2011 είχε κέρδη προ φόρων που έφτασαν τα 57 εκατ. ευρώ. Δεν χρωστάει σε τράπεζες. Επιστρέφει στο ελληνικό δημόσιο ποσά της τάξης των 135 κατ. ευρώ, τα οποία δεν γίνονται τηλεοπτικό πρόγραμμα. Η λειτουργία της δεν επιβαρύνει τον κρατικό προϋπολογισμό. Ζει από το ανταποδοτικό τέλος. Όσοι κι αν απολυθούν, όσα κανάλια και αν κλείσουμε δεν υπάρχει καμία θετική επίδραση στο δημόσιο χρέος.” (ΤΟ ΠΑΡΟΝ, Τυπολογίες)

Επομένως, η εξυγίανση της εταιρίας ΕΡΤ δεν ευσταθεί ως δικαιολογία. Ο εξορθολογισμός της λειτουργίας της και η προσαρμογή της σε πιο ρεαλιστικά δεδομένα και στις επιταγές της εποχής σαφώς και είναι ζητούμενα. Τρόποι γι΄ αυτό υπάρχουν. Η αξιολόγηση του συνόλου του προσωπικού της ΕΡΤ. Αλλά η αξιολόγηση είναι μία λέξη που καίει στην Ελλάδα. Κανείς δεν αναλαμβάνει το βάρος της αξιολόγησης, γιατί εν τέλει κανείς δεν την επιθυμεί για τον εαυτό του πρώτα απ΄ όλα. Η χάραξη στρατηγικής στο πρόγραμμα της ΕΡΤ είναι άλλος στόχος που απουσιάζει από την ημερήσια διάταξη. Προτάσεις μπορεί να σκεφτεί κανείς πολλές. Ακόμη περισσότερο περιμένει κανείς ιδέες από αυτούς που έχουν την εξουσία στα χέρια τους. Όχι απλά λουκέτα.

Οι δημοσιογράφοι της ΕΡΤ αντιδρούν επιτέλους σωστά. Εκμεταλλευόμενοι τα μέσα που έχουν στα χέρια τους, ενημερώνοντας τον κόσμο. Καλώντας σε στήριξη των αιτημάτων τους. Που πρέπει να πάρουν μορφή και στόχευση και όχι να είναι μία τυφλή άρνηση. Η ΕΡΤ πρέπει να θέλει να αλλάξει. Η ΕΡΤ πρέπει να αλλάξει, αλλά για να συμβεί αυτό πρέπει να υπάρχει. Οι συνεχόμενες απεργίες ήταν ένα μεγάλο λάθος των συνδικαλιστών και συνολικά των εργαζομένων στην ΕΡΤ, όπως και όλων των δημοσιογράφων. Με την παρατεταμένη απουσία και τη σιωπή τους προετοίμασαν ουσιαστικά το έδαφος για την περαιτέρω απαξίωση του ίδιου του κλάδου τους. Καμία στάση εργασίας και καμία απεργία δε βοηθάει πια. Τα μικρόφωνα πρέπει να μένουν ανοιχτά και ζωντανά.

Δεν υπάρχουν πολλοί που να διαφωνούν πως η ΕΡΤ χρειάζεται βελτίωση. Αντίστοιχα δεν υπάρχουν πολλοί να συμφωνούν με το λουκέτο στην ΕΡΤ. Εξάλλου, στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για την ΕΡΤ. Πρόκειται για την ελευθερία του Τύπου και την ελευθερία του λόγου. Πρόκειται κυρίως για την πρωτοφανή κατάχρηση εξουσίας που δε χωράει σε μία δημοκρατία. Σε μία δημοκρατία οι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου αποτελούν την ύστατη λύση και όχι τον κανόνα. Τα νομοσχέδια είναι η κινητήρια δύναμη του πολιτεύματος και όχι λεπτομέρειες μετά από μία ανακοίνωση κάποιου Κεδίκογλου.