ΕΡΤ: Ένας χρόνος μέσα στο κτίριο

της Ελευθερίας Φαραντάκη

Πριν λίγες ημέρες ο Γιώργος Τούλας μου ζήτησε να γράψω λίγα λόγια για την εμπειρία μου, σε αυτόν τον ένα χρόνο λειτουργίας της ΕΡΤ3. Του είπα εντάξει! Όμως η αλήθεια είναι ότι, δεν ήξερα από πού ν αρχίσω…τι να πρωτοθυμηθώ! Τα συναισθήματα δεν περιγράφονται με λόγια. Είναι μια εμπειρία ζωής! Ένα ταξίδι ενός αγώνα για την ζωή και την αξιοπρέπεια, ενάντια στους εμπνευστές του μαύρου. Ένας αγώνας που τιμά την ιστορία της ΕΡΤ και την προσφορά της, που κάποιοι προσπαθούν με μανία να σβήσουν από τη μνήμη μας.

Αποφάσισα λοιπόν να γράψω κάτι για την ανθρώπινη πλευρά αυτού του βιώματος. Για όλα τα άλλα έχουν γραφτεί και θα γραφτούν ακόμα πολλά!

Έζησα την αρχή της ασπρόμαυρης τηλεόρασης, τη μετάβαση στην έγχρωμη και αργότερα την εμφάνιση της ιδιωτικής. Θυμάμαι μικρή στην Αθήνα, όταν περνούσαμε έξω από το ραδιομέγαρο της Αγίας Παρασκευής, κοιτούσα με μεγάλο δέος την ΕΡΤ! Η ζωή τα έφερε έτσι, αρκετά χρόνια αργότερα να δουλέψω στην ΕΡΤ3!

Η ΕΡΤ για μένα είναι ένα σύμβολο! Είναι η ιστορία του λαού μας! Όπως και άλλοι συνάδελφοί μου, δε θα μπορούσα με τίποτα να ξεχάσω, να αφήσω πίσω μου την προσπάθεια και τη δουλειά δυο σχεδόν δεκαετιών, για να αναδεχθεί η ΕΡΤ3, ως -αν όχι το καλύτερο- από τα καλύτερα κανάλια που είχε η ελληνική τηλεόραση!

Δε θα μπορούσα με τίποτα να αποδεχτώ το θάνατο της! Το «μαύρο» ως πολιτική απόφαση, για να σβήσει από τον τηλεοπτικό χάρτη. Ούτε και ο κόσμος! Κι αυτό φάνηκε στα άπειρα μηνύματα που λαμβάνουμε ασταμάτητα από πέρσι το καλοκαίρι, τόσο από την Ελλάδα όσο και από το εξωτερικό.

Θυμάμαι την 11η Ιουνίου του ’13. Εκείνο το σκοτεινιασμένο, βροχερό απόγευμα… Θυμάμαι να περπατώ μέσα στη βροχή για να πάω στους συναδέλφους του ραδιοφώνου, να τους δώσω και να πάρω δύναμη γι αυτό που θα επακολουθούσε. Περιμέναμε βλέπεις, την εξαγγελία Κεδίκογλου… Είχε διαρρεύσει ότι κλείνουν την ΕΡΤ!

Τα τηλέφωνα βροχή! Κανείς δεν το πίστευε!

«Κλείνουν την ΕΤ1;» Με ρώτησε η μητέρα μου. «ΟΧΙ την ΕΡΤ!» Η φωνή συνέχισε να με ρωτάει με αγωνία… «Την ΕΡΤ3;» «ΟΧΙ την ΕΡΤ!» Της απαντούσα με αναφιλητά! «Μα δεν είναι δυνατόν!» Κι όμως ήταν!

Μας το επιβεβαίωσε μετά από λίγες ώρες ο αρμόδιος υπουργός! Από εκεί και μετά δε θυμάμαι… Ο χρόνος έτρεχε! Ο κόσμος μαζευόταν έξω από το κτίριο! Μια γυναίκα από τους συγκεντρωμένους, καθηγήτρια των παιδιών μου στο σχολείο, μου είπε μετά από μέρες ότι ήταν εκεί, αλλά δεν βρήκε τη δύναμη να μου μιλήσει! Μου περιέγραφε πως γύρω στις 11 το βράδυ με θυμάται να βγαίνω με αγωνία από το κτίριο αναζητώντας μια ντουντούκα! Κι όταν κάποιος μου έδωσε, άρχισα να φωνάζω μέσα στη βροχή! «Μη φύγετε! Μη μας εγκαταλείψετε! Σε λίγο θα κόψουν το σήμα της ΕΡΤ! Μείνετε μαζί μας…δεν ξέρουμε τι μπορεί να συμβεί ανά πάσα στιγμή!»

Το σήμα κόπηκε! Αλλά τίποτα δε σταμάτησε! Συνεχίσαμε! Μείναμε εδώ! Και είμαστε ακόμα εδώ!

Περάσαμε από πολλά «κύματα»…όλο αυτό το διάστημα. Αγωνία, θλίψη, θυμός! Αλλά και αποφασισμένοι ότι θα μείνουμε να υπερασπιστούμε την Δημοκρατία, την ΕΡΤ, την αξιοπρέπεια… τη δική μας αλλά και μιας ολόκληρης κοινωνίας που αγωνίζεται να επιβιώσει! Για το μέλλον των παιδιών μας, που καταστρέφεται από πολιτικές επιλογές!

Ήταν ένα δύσκολο καλοκαίρι, το καλοκαίρι του 2013! Παλέψαμε με τους εαυτούς μας! Αντιπαρατεθήκαμε με φίλους, συναδέλφους και συγγενείς! «Ζυμωθήκαμε» από τότε, ο ένας με τα πιστεύω και τις σκέψεις του άλλου…και τελικά γίναμε ένα δυνατό κράμα ανθρώπων, συναδέλφων, συναγωνιστών και αλληλέγγυων. Μου λείπουν κάποιοι συνάδελφοι που έφυγαν… Αισθάνομαι πικρία που δεν είναι μαζί μας. Ο καθένας έκανε την επιλογή του…

Ο χειμώνας ήταν ακόμα πιο δύσκολος… Όμως παρέα με τους σχολικούς φύλακες και τους αλληλέγγυους φίλους μας, πέρασαν τα κρύα βράδια του χειμώνα. Μας συντρόφευε ο ήχος της κιθάρας του Μανώλη, του σχολικού φύλακα. Του Μανώλη μας! Γράφαμε στίχους σε ήδη μελοποιημένα τραγούδια, που μιλούσαν για τους αγώνες μας, αλλά και τη  διαχρονική προσπάθεια του ανθρώπου για την επιβίωση, για τη ζωή! Η Γκρατσιέλα, φίλη-αλληλέγγυα από την Ουρουγουάη, έκανε δωρεάν μαθήματα Ισπανικών σε συναδέλφους. Περίμενε να τελειώσει το δελτίο ειδήσεων και ξεκινούσε το μάθημά της! Εδώ κι εκείνη, κάθε μέρα! Ο Σταύρος, η Βούλα, ο Χάρης, η Κική, ο Αντώνης, ο Πέτρος, η Καίτη, η Έφη, ο Δημήτρης, ο Κώστας, η Μαρία, ο Μίλτος, οι δίδυμοι της Θεσσαλονίκης, ο «γιατρός» … και τόσοι άλλοι.

Να μας δίνουν αλλά και να παίρνουν δύναμη! Στήριγμα ο ένας στον άλλο. «Όλοι μαζί θα νικήσουμε!»

Ήρθαν και οι καθαρίστριες! Γυναίκες σύμβολο πια του αγώνα ολόκληρης της κοινωνίας για δικαίωση! Οι εκπαιδευτικοί, οι απολυμένοι από την κόκα κόλα, από τα τσιμέντα Χαλκίδας, οι άνθρωποι που αγωνίζονται στις Σκουριές, οι εργαζόμενοι της ΕΥΑΘ και της ΒΙΟ.ΜΕ, από το κοινωνικό ιατρείο… Αλληλέγγυοι από διάφορους εργασιακούς κλάδους και κινήματα που έχουν φωνή μέσα από τις εκπομπές της τηλεόρασης και του ραδιόφωνου.

«Είμαστε μαζί σας», λένε. «Ο αγώνας σας έχει γίνει σύμβολο!»

Λόγια που σου δίνουν κουράγιο. Παίρνεις ανάσα και δύναμη να συνεχίσεις! Η Βαγγελιώ, απολυμένη καθαρίστρια του υπουργείου οικονομικών σε μια πορεία που ήμασταν μαζί, έβγαλε το σύνθημα… «Η ΕΡΤ δεν έκλεισε! είναι ανοιχτή! Είναι η φωνή του κάθε αγωνιστή».

Άνθρωποι απ όλο τον κόσμο έχουν έρθει στην ΕΡΤ3, ως δείγμα συμπαράστασης και αλληλεγγύης. Από συνδικάτα, οργανώσεις, τηλεοράσεις, ραδιόφωνα, εφημερίδες, πανεπιστήμια! Είναι αδιανόητη πράξη, να κλείσεις τη δημόσια Ραδιοτηλεόραση, λένε. Μας ρωτάνε με ενδιαφέρον για την αυτοδιαχείριση, καταγράφουν τα πάντα, κλαίνε μαζί μας, καθώς αντιλαμβάνονται την προσπάθεια, τις δυσκολίες, αλλά και την πίστη στο δίκαιο αυτού του αγώνα, που σε κάνει να παραμερίζεις σωματική κούραση και οικονομικά προβλήματα. Έτσι κι αλλιώς όλοι έχουν!

Αναρωτιέσαι…Πως όλοι αυτοί ξέρουν για εμάς; Στην Ελλάδα επικρατεί σιγή! Σαν να μην υπάρχουμε εδώ κι ένα χρόνο! Λες και όλα βαίνουν καλά! Ένα είναι το σίγουρο! Για την Ευρώπη δεν υπάρχει δημόσια τηλεόραση στην Ελλάδα! Τραγικό!

Τραγικές αποφάσεις που προκάλεσαν τραγικές καταστάσεις!

12 ανθρώπους χάσαμε στους 12 μήνες. Συναδέλφους και αλληλέγγυους! Κάποιοι από αυτούς έδωσαν τέλος στη ζωή τους γιατί δεν άντεξαν… Ο θυμός μεγαλώνει. Κάποια στιγμή οι υπεύθυνοι πρέπει να πληρώσουν. Όχι μόνο για εμάς αλλά και για εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες που οδήγησαν σε απελπισία και απόγνωση.

Και τώρα; Κούραση, ανασφάλεια, προβλήματα υγείας και το ερώτημα: πόσο ακόμα; Μέχρι το τέλος απαντούν οι δυνατοί και δίνουν κουράγιο και στους άλλους! Κάποια στιγμή κι αυτοί ένιωσαν αδύνατοι και οι άλλοι τους βοήθησαν να σταθούν ξανά δυνατοί στα πόδια τους. Έτσι πάει αυτή η μάχη με τον χρόνο. Έχουμε κλάψει, έχουμε γελάσει, έχουμε διαφωνήσει, έχουμε αγκαλιαστεί, έχουμε ανταλλάξει φιλιά κι ευχές. Είμαστε άνθρωποι που παλεύουν για το αυτονόητο! Τη δικαιοσύνη! Κάτι μας άγγιξε εκείνο το βράδυ της 11ης Ιουνίου! Μας σημάδεψε για όλη μας τη ζωή! Αυτό το σημάδι, εμείς που συνεχίζουμε τη λειτουργία της ΕΡΤ, το αντιλαμβανόμαστε ως σημάδι τιμής κι αξιοπρέπειας!

Ακούω τα λόγια του Μάνου Χατζιδάκι… «Κανένα σύστημα δεν θα σας υποσχεθεί την ελευθερία σας, δεν υπάρχει τέτοιο σύστημα, σας είπαν ψέματα.

Μόνιμα θα διεκδικείτε ολοένα και περισσότερο αυτό που σας αρνούνται βασιζόμενοι στην κούραση σας, με λίγες μόνο εξαιρέσεις. Μα, με τις εξαιρέσεις ο κόσμος προχωρά. Όσοι ανθέξετε θα πάτε ένα βήμα πιο μπροστά».

Μου δίνουν δύναμη τα παιδιά μου, που καταλαβαίνουν και συμπαραστέκονται -με μεγάλο κόστος για τα ίδια- στους δυο άνεργους γονείς τους. Εδώ κι ένα χρόνο κάνουν υπομονή.

Είμαι και θα είμαι υπερήφανη γι αυτόν τον αγώνα, που δίνουμε!

Για τους ανθρώπους που γνώρισα, τους συναδέλφους που ξαναγνώρισα, τις εμπειρίες που έζησα! Είμαστε αδέλφια πια! Είμαστε ένα μεταξύ μας! Ο Αλέξανδρος, η Τασούλα, ο Έρικ, ο Άγις, ο Αλέκος, ο Δημήτρης, ο Μίμης, ο Γιάννης, η Χριστίνα, η Νίκη, ο Στέλιος, ο Νίκος, ο Θοδωρής, ο Στάθης, η Λίλιαν, ο Μιχάλης, ο Χάρης, η Δήμητρα, η Λίλια, η Φιλιώ, ο Κώστας, η Μαρία, η Αγλαΐα, ο Νίκος, η Βασιλική, η Ελίνα, η Κάλλη, η Άννα, ο Θανάσης, η Τίνα, η Μαριάννα, ο Γιάννης, η Άννα….ΟΛΟΙ!

ΟΛΟΙ μαζί μέχρι να φύγει το μαύρο από τις ζωές μας!

Έχουμε χρέος στους εαυτούς μας και στα παιδιά μας. Έχουμε χρέος σε όσους αγωνίζονται και στέκονται δίπλα μας. Που μας δίνουν αλλά και παίρνουν δύναμη.

Το χρωστάμε στους ανθρώπους που χάσαμε από τον περασμένο Ιούνιο. Στον Αχιλλέα, την Ελένη, στον πατέρα του συναδέλφου που δεν άντεξε κι έδωσε τέλος στη ζωή του, στον Τάσο που τον χτύπησε τόσο γρήγορα «το κακό», στη συνάδελφο Γιάννα που «έφυγε» απ το μπαλκόνι της… στο «μωρό του αγώνα» μας…

«Θέλει αρετή και τόλμη η Ελευθερία!»