ΕΡΤ – Συνεχίζεται / Ζήτημα Φωτός

της Ελένης Κουρτίδου

“Είπες εδώ και χρόνια: / “Κατά βάθος είμαι ζήτημα φωτός”./ Και τώρα ακόμη σαν ακουμπάς/ στις φαρδιές ωμοπλάτες του ύπνου/ ακόμη κι όταν σε ποντίζουν/ στο ναρκωμένο στήθος του πελάγου/ ψάχνεις γωνιές όπου το μαύρο/ έχει τριφτεί και δεν αντέχει/ αναζητάς ψηλαφητά τη λόγχη/ την ορισμένη να τρυπήσει την καρδιά σου/ για να την ανοίξει στο φως.»  Γιώργος Σεφέρης

Οι φίλοι παροτρύνουν εδώ και μέρες: γράψτε κάτι για τους πέντε μήνες αυτοδιαχείρισης της ΕΡΤ, γράψτε το ημερολόγιο του «μαύρου».

Πώς να γράψει κανείς για κάτι που τον πληγώνει, που τον ξεσηκώνει, που τον πωρώνει, την ώρα που πληγώνεται, ξεσηκώνεται, πωρώνεται, την ώρα που το ζει; Πώς; Αν δεν κρυώσει το κεφάλι, αν δεν τιθασευτεί το συναίσθημα, αν δεν τηρηθούν οι αποστάσεις; Πώς να γράψει κανείς για το φως και το σκοτάδι της ΕΡΤ, για το φως και το σκοτάδι της χώρας, την ώρα που αναβοσβήνει ο κόσμος γύρω του και εντός, την ώρα που ο συναγερμός χτυπάει κόκκινο.

Πώς να περιγράψει κανείς τις στιγμές, τα βλέμματα, τα αισθήματα, τις σκέψεις; Πώς να μιλήσει για τη νύχτα που η ΕΡΤ έκλεισε και ξανάνοιξε αμέσως ως αυτοδιαχειριζόμενη;  Από πού να πιάσει το νήμα; Αν δοκίμαζα με σκόρπιες φράσεις που καρφώθηκαν στη μνήμη «σαν πρόκες» θα ξεκίναγα με εκείνο το «έλα αμέσως στο ραδιόφωνο, θα κλείσουν την ΕΡΤ απόψε!» των συναδέλφων και το «δεν θα τολμήσουν, έχουμε ακόμα Δημοκρατία» μέχρι το «πείτε μου τι έγινε; έπεσε μαύρο στην οθόνη!» των πολιτών.  – «Είμαι μόνη στο σπίτι και φοβάμαι.» – «Κλαίω με το μωρό μου αγκαλιά.» – «Θυμήθηκα την Χούντα.»

Πώς να μιλήσει κανείς για την αυτοδιαχειριζόμενη ΕΡΤ; Ακόμα και σήμερα, το σχήμα μοιάζει οξύμωρο. Κι όμως. Η ΕΡΤ παραμένει ανοιχτή μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι αράδες. Γιατί έπρεπε να δοθεί μια απάντηση στη δήλωση: από δω και στο εξής «αποφασίζομεν και διατάσσομεν». Και η απάντηση δόθηκε. – «Σε μισή ώρα ξαναβγαίνουμε στον αέρα. Βρέθηκε τρόπος.» – «Το πρόγραμμα δε θα σταματήσει ούτε λεπτό, συνεχίζουμε να εκπέμπουμε πάση θυσία». Συνεχίζουμε…

Πέντε μήνες αυτοδιαχείρισης. Ένα εργαστήρι, ένα σχολείο με αντικείμενο μάθησης τη  συνέργεια, την αλληλεγγύη, τον  αλληλοσεβασμό, την  υπέρβαση του εαυτού για έναν κοινό σκοπό. Ορίστηκαν επιτροπές, οργανώθηκαν γενικές συνελεύσεις, βρέθηκαν τρόποι εκπομπής, συναντήθηκαν πομποί και δέκτες. Πως; Σχεδόν ανακλαστικά. Κάποιοι έπρεπε να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. – «Ο καθένας θα προσφέρει όπως μπορεί: περιφρούρηση, καθαριότητα, επικοινωνία.»  – «Διαφυλάττουμε  τα κτίρια, τα μηχανήματα, το αρχείο. Το αρχείο!» Συνεχίζουμε…

Και ύστερα οι παγίδες, τα δολώματα, ο «ενδιάμεσος φορέας», το «διαίρει και βασίλευε». – «Όσοι επιθυμούν να συνεργαστούν με την Δ.Τ., ας επιχειρηματολογήσουν.» – «Γιατί να μας πάρουν τις θέσεις άλλοι;» – «Πως θα κοιτάξω το παιδί μου στα μάτια».  Αλλά και η ευθύνη. – «Είστε η φωνή μας».  – «Μας δίνετε ελπίδα.» Και η επιλογή. – «Έρχεται η στιγμή για να αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις». «Προτιμώ να πεινάσω». Συνεχίζουμε…

Η συμπαράσταση. – «Στεκόμαστε αλληλέγγυοι.» – «Έχω κάτι οικονομίες στην άκρη, αν κάτι χρειαστείς.» – «Υπάρχει σπίτι, αν αναγκαστείς να ξενοικιάσεις το δικό σου.»! Συνεχίζουμε… Αλλά και η κοντή μνήμη. -«Γιατί δεν έκανες αίτηση για τη Δ.Τ;» – «Καλά, αφού ξανάνοιξε η ΕΡΤ. Εσύ γιατί δεν εργάζεσαι;» – «Πρέπει να κοιτάξεις τον εαυτό σου» – «Ξέχνα το παρελθόν και προχώρα μπροστά.» – «Θα καταντήσετε γραφικοί.» Συνεχίζουμε!… Και η συνειδητοποίηση.  – «Όσοι έχετε μείνει εδώ μέσα, είστε πλέον αδέλφια μου». Συνεχίζουμε…

Κατόπιν, η… καταστολή. – «Τα ΜΑΤ εισέβαλλαν στο Ραδιομέγαρο». Συνεχίζουμε…

-«Ψυχή βαθιά»…

Συνεχίζουμε…

Δελτία ειδήσεων ακόμα  και στο δρόμο, με την πλάτη  στα ΜΑΤ. Εικόνες που κάνουν το γύρο του κόσμου. «Ελεύθερη ενημέρωση πάση θυσία.»

Συνεχίζουμε…  Συνεχίζουμε… Συνεχίζουμε…

…Το παράδειγμα της αυτοδιαχείρισης της ΕΡΤ θα μελετηθεί, θα αξιολογηθεί και θα αξιοποιηθεί εν καιρώ. Τώρα, είναι ακόμα σε εξέλιξη. Είναι μια σελίδα που εξακολουθεί να γράφεται ώρα με την ώρα. Γι’ αυτό είναι πρόωρο να γράψει κανείς το χρονικό της. Θα ήταν χρήσιμο ίσως να γραφτεί πως νιώθει κανείς όταν ξεπερνάει το φόβο, όταν δεν διαψεύδει τον εαυτό του, όταν ανακαλύπτει νέες δυνάμεις μέσα του, όταν αποφασίζει ότι τα πάντα είναι ζήτημα φωτός, όταν αρνείται να ζήσει στο σκοτάδι,  όταν μένει πιστός στις αξίες του, όταν συνεχίζει να ελπίζει.  Αλλά ούτε για κάτι τέτοιο είναι ώρα ακόμα, γιατί και αυτός ο αγώνας συνεχίζεται…