Εσείς χωρίζετε, εγώ τι φταίω;
Μπορεί να έχετε δεύτερες σκέψεις, αλλά δεν χρειάζεται να μου το δείχνετε. Κι αυτά που σας γράφω, είναι τα πιο σκοτεινά σημεία της ιστορίας μας
Λέξεις: Ιωάννα Κόπτση
Μου είπατε πως δεν φταίω, αλλά εγώ πληρώνω τα σπασμένα.
Θέλω να μου λέτε πως δεν φταίω, αλλά θέλω κι έτσι να συμπεριφέρεστε. Δεν είμαι βάρος, ούτε εις βάρος σας γεννήθηκα. Ήμουν επιθυμία σας, έστω τότε, έστω κάποια στιγμή ή κάποια εποχή.
Ήμουν επιλογή, αφού ήρθα σε αυτόν τον κόσμο. Μπορεί να έχετε δεύτερες σκέψεις, αλλά δεν χρειάζεται να μου το δείχνετε, γιατί σίγουρα δεν φταίω εγώ που δεν μπορείτε να γυρίσετε τον χρόνο πίσω. Κανείς μας δεν φταίει, συμβαίνουν αυτά στη ζωή. Κι αυτά που σας γράφω, είναι τα πιο σκοτεινά σημεία της ιστορίας μας. Τώρα είμαστε εδώ, «ζωντανοί σαν ροκ συγκρότημα κι αν μας αντέξει το σκοινί θα φανεί στο χειροκρότημα».
Είναι αλήθεια πως με τον ερχομό μου ξεσήκωσα πολλά. Αναμνήσεις, συναισθήματα, βιώματα, ιστορίες από την κρύπτη, κάποιες εν γνώσει σας και κάποιες ερήμην σας. Διαφωνίες και διαφορές που προϋπήρχαν. Ελλείμματα ψυχικά που ήταν ήδη εδώ. Δυσκολίες διαχείρισης και συνεννόησης που δεν είχατε ανάλογες αφορμές να αναμετρηθείτε. Φαντασιώσεις που δεν πραγματοποιήθηκαν. Μα, ένας από τους λόγους που έρχονται οι νέες γενιές στον κόσμο είναι για να «εξελιχθούν» οι προηγούμενες. Η γονεικότητα αναγκαστικά σηκώνει το βέλο και ξεσκεπάζει την αλήθεια.
Είμαι ως έναν βαθμό δημιούργημά σας. Από τα γεννοφάσκια μου, λόγω ιδιοσυγκρασίας, είμαι και κάτι άλλο πέρα από το περιβάλλον που μου προσφέρατε. Σας μοιάζω, ως έναν βαθμό, και γι’ αυτό δεν μπορείτε να με κατηγορείτε, είτε έμμεσα είτε άμεσα. Το καταλαβαίνω ότι μπορεί μέχρι και να απεχθάνεστε ο ένας τον άλλον κι αυτό να το βλέπετε «πάνω» μου. Θα σας πρότεινα να θυμηθείτε αυτά που σας αρέσουν και να με βοηθήσετε να καταλάβω και να εξελιχθώ συνολικά. Θυμηθείτε επίσης πως δεν γίνεστε τόσο επικριτικοί ή υποτιμητικοί, όταν βλέπετε «πάνω» μου στοιχεία δικά σας που δεν σας αρέσουν. Όταν αυτά τα βλέπετε.
Ο ρόλος μου δεν είναι να βρίσκομαι ανάμεσά σας, στη μέση ενός Εμφυλίου πολέμου. Σκίζομαι στα δύο. Δεν το βλέπετε; Δεν βλέπετε που με γαζώνετε με τα βλέμματά σας, με τα λόγια σας, με τις συμμαχίες, τις έχθρες, τις προδοσίες και τις απουσίες; Κι εσείς κι οι σύμμαχοί σας, στα δύο με τσακίζετε.
Μην μου χαλάτε τη συνέχεια μου, μην μου χαλάτε τη ρουτίνα μου, τις συνήθειές μου, το σπίτι μου, το δωμάτιο μου, τα βιβλία μου, τα παιχνίδια μου, τους φίλους μου, τη ζωή μου. Τα χρειάζομαι, μου δίνουν ασφάλεια μέσα στην ανασφάλεια που φέρνει ο χωρισμός σας. Να το πείτε και στους συμμάχους σας.
Το ξέρω ότι συμβαίνουν και σ’ άλλα σπίτια τα ίδια, το βλέπω, το ακούω, το αισθάνομαι. Τα ίδια και χειρότερα, τα ίδια και καλύτερα. Σε κανέναν μας δεν αξίζει η κακοποίηση, ούτε σ’ εμάς, ούτε σ’ εσάς, ούτε σ’ αυτούς. Ανακουφιστικός κάπως μοιάζει ο χωρισμός. Ο χωρισμός του ζευγαριού, όχι ο χωρισμός του παιδιού. Ανακουφιστική είναι κι η συμφιλίωση.
Τη μαμά μου θέλω. Τον μπαμπά μου θέλω. Αυτό μετρά κι αυτό χάνετε με τον Εμφύλιο που σπέρνετε, βάζοντας όλη την ενέργεια και τη φαιά ουσία εκεί κι όχι στην ειρήνη μας. Ειρήνη κι εσείς χρειάζεστε για ν’ ευτυχήσετε, ειρήνη κι εγώ χρειάζομαι για ν’ ανθίσω.
Σας ευχαριστώ, όταν με σέβεστε και με υπολογίζετε. Όταν μου συμπεριφέρεστε «φυσιολογικά» και όταν είστε φυσικοί μεταξύ σας. Όταν με βλέπετε πέρα από τα χαρακώματα του Εμφυλίου σας, όταν με βλέπετε συνολικά. Στο τέλος της ημέρας είμαι ένας διαφορετικός, ένας άλλος άνθρωπος, κι από τους δυο σας.
Αν τελικά χωρίσετε, να φτιάξετε τις ζωές σας και πάλι. Ανακουφιστικό είναι κι αυτό για όλους μας. Αρκεί να μην με μπλέκετε στα προσωπικά σας, αυτά είναι δικά σας θέματα, να βρείτε φίλους να τα μοιραστείτε. Να βρείτε ξανά την όρεξη για ζωή, ζωντανούς γονείς θέλω κι όχι ζόμπι γεμάτα μνησικακία. Κι όταν θα βρείτε κάποιον ή κάποια που θα αγαπάτε και θα επιθυμείτε, μόνο τότε να συστηθούμε. Χαρά μου είναι να βρίσκομαι σε μεγάλες, ζωντανές κι ευτυχισμένες οικογένειες. Δεν είναι προδοσία, είναι ζωή. Κι αν δεν θέλετε να βρείτε ταίρι, μην φορτωθείτε στη ζωή τη δική μου, είναι δικά σας θέματα αυτά. Να με αφήσετε να φτιάξω κι εγώ τη δική μου χωρίς να επισκιάζετε κάθε μου χαρά, φέρνοντας τον Εμφύλιο στα πόδια μου, κλέβοντάς μου τις στιγμές.
Θα καταλάβω, κατά πάσα πιθανότητα, θα δω την αλήθεια της ιστορίας. Θα σας δω ως άτομα σε αυτήν την κοινωνία, ως γονείς μου. Θα πέσετε από το βάθρο στη γη και τότε θα αποφασίσω για τη σχέση μου μαζί σας και κάπως έτσι θα περάσω το κατώφλι της ενηλικίωσης. Όπως κι οι φίλοι μου που δεν χώρισαν οι γονείς τους. Μέχρι τότε όμως, ειρήνη πάσι.
*Η Ιωάννα Κόπτση είναι
▫️Ψυχολόγος HCPC ▫️Κλινική Ψυχοθεραπεύτρια ▫️Υπ. Διδάκτωρ Ιατρικής Σχολής ΑΠΘ ▫️Αρθογράφος Ψυχολογίας
Πηγή εικόνας: pexels
