Εσείς πάτε στην δουλειά σας το πρωί;

Λέξεις: Μιχάλης Μήττας

Ώρα 7.45. Δύσκολο βράδυ. 35 βαθμοί, υγρασία, κάκιστος ύπνος. Τα 30 καλοκαίρια στην Θεσσαλονίκη ευτυχώς μου παρέχουν ικανοποιητική εμπειρία και για το φετινό. Ευτυχώς τουλάχιστον δεν μένουμε στο κέντρο. Πως θα μπορούσαμε άλλωστε με τις τιμές που έχουν διαμορφώσει οι διάφορες πλατφόρμες «βραχείας μίσθωσης»; Αυτό το αεράκι δίπλα στο πάρκο ήταν σωτήριο. Το θέμα είναι πως πάμε στο γραφείο τώρα. Θυμάμαι, λίγο νοσταλγικά, ότι, παλιά, αν ήμουν στην στάση δίπλα από το σπίτι στις 8.15, θα έφτανα σίγουρα Αριστοτέλους το αργότερο 9.00. Μέχρι το 2014 βέβαια, που απλά τα αστικά λεωφορεία σταμάτησαν να έρχονται. Άργησα ήδη.

Ώρα 8.30. Πάλι ατύχημα στο περιφερειακό. Έπρεπε να τσεκάρω google maps πριν ξεκινήσω. Όχι βέβαια ότι θα είχα και κάποια επιλογή χωρίς μποτιλιάρισμα. Ίσως τουλάχιστον απέφευγα αυτόν τον καυτό αφόρητο ήλιο. Σημειωτόν. Που να ήταν και Δευτέρα με την επιστροφή των τελευταίων της Χαλκιδικής. Τρία χιλιόμετρα μπροστά, αχνοφαίνεται μέσα από τα καυσαέρια το τούνελ της Πυλαίας και κάτι σειρήνες να αναβοσβήνουν. Ελπίζω να μην τραυματίστηκε κανείς. Λογικά μετά το τούνελ θα προχωρήσει η κυκλοφορία. Σημειωτόν.

Ώρα 9.00. Εθνικής Αμύνης και ήδη άργησα. Ασφαλώς η Εγνατία αδιαπέραστη. Ασφαλώς κανένας εξ όσων κινούνται επί αυτής δεν αφήνει χώρο να την διασχίσουν όσοι έρχονται κάθετα. Κάτω από το Συντριβάνι έργα και τρία φορτηγά. Το ένα διπλοπαρκαρισμένο με αλάρμ. Όλοι σλάλομ. Στην Ερμού τουλάχιστον τα διπλά από αυτά. Χωρίς πασσαλάκια στην διαχωριστική γραμμή όλοι σκέφτονται ότι είναι εύκολες οι προσπεράσεις. Απλώς κλείνει εναλλάξ η μία λωρίδα κυκλοφορίας. Απλώς αν τα πασσαλάκια δεν είχαν βγει κανένα φορτηγό δεν θα διπλοπάρκαρε, ακριβώς επειδή θα έκλεινε ο δρόμος. Απλώς βέβαια, τα φορτηγά δεν θα έπρεπε να υπάρχουν στις 9.00 το πρωί στην Ερμού (ούτε άλλου). Ώρα 9.15. Πάλι σκουπιδιάρικο στην Τσιμισκή πρωινιάτικα Που να ήταν και όντως καθαρή η πόλη. Ποιος είναι Αντιδήμαρχος Καθαριότητας;

Ώρα 9.30. Δικαστικό Μέγαρο. Μια ώρα μόνο. Ίσως έπρεπε να μετακομίσω στην Βέροια. Ωραία η ανάπλαση που “αναδεικνύει την δυτική είσοδο της πόλης”. Μεγάλα πεζοδρόμια, διπλές δενδροστοιχίες, νέα πλακόστρωτα. Μέχρι βέβαια να κοιτάξει κανείς στον δρόμο. Υπηρεσιακά οχήματα κάθε λογής, με ή χωρίς διακριτικά, πολιτικά και αστυνομικά, ατάκτως ερριμένα με κάθε πιθανό τρόπο εντός και εκτός πεζοδρομίων, διαβάσεων, λωρίδων κυκλοφορίας και ειδικών θέσεων. Εξάλλου είναι γνωστό. Αυτά δεν τα “γράφει” κανείς. Τουλάχιστον 10 ταξί φιγουράρουν στις 10 καινούριες αποκλειστικές τους θέσεις, που αντικατέστησαν εκείνες της ελεύθερης στάθμευσης, και άλλα τόσα εκτός αυτών. Φορτηγά, τρίκυκλα, Datsun γεμάτα παιδάκια στις καρότσες και πολλοί άλλοι σταθμευμένοι, τριπλή σειρά. Είναι και εκείνος με την χειράμαξά του φορτωμένη παλιοσίδερα.

Ώρα 10.00. Παρκάραμε επιτέλους. Σώοι ευτυχώς. Έναν γρήγορο καφέ στο χέρι και τρέχοντας στο γραφείο. Ο καφετζής γκρινιάζει που η δημοτική αστυνομία έχει περάσει τουλάχιστον δύο φορές αυτό το μήνα να ελέγξει τα χιλιοστά στα τραπεζάκια του, αλλά καμία από αυτές, πάρα τις καταγγελίες, δεν έριξε μια ματιά στο ιδιωτικό πάρκινγκ παραδίπλα που μονίμως καταλαμβάνει κοινόχρηστες θέσεις στάθμευσης για τους πελάτες του. Οδηγοί κορνάρουν και βρίζουν αγανακτισμένοι. Ένα φορτηγάκι σταμάτησε να αφήσει κάτι “δύο λεπτά”. Ο πελάτης γκρίνιαξε λίγο που άργησα αλλά έδειξε κατανόηση. Εξάλλου, όπως μου είπε, και ο ίδιος “έχει να δει τόση κίνηση από το Λαγός” (Νιγηρία), απ’ όπου κατάγεται. Που να του εξηγήσω τώρα ότι το πρόβλημά μας δεν είναι τόσο η γεωγραφία μια μακρόστενης πυκνοκατοικημένης πόλης ούτε η ανθρωπολογία της που αντιλαμβάνεται την κοινωνική συμβίωση ως ανοχή και όχι ως σεβασμό του άλλου. Στην πραγματικότητα το πρόβλημα έχει ονοματεπώνυμο: Κωνσταντίνος Ζέρβας.

Όλα όσα περιέγραψα (εκτός της αστικής συγκοινωνίας) βρίσκονται εντός των αρμοδιοτήτων της πρωτοβάθμιας τοπικής αυτοδιοίκησης. Του Δήμου Θεσσαλονίκης. Ο σημερινός Δήμαρχος, του οποίου άλλωστε η βασική ιδιότητα είναι ότι συμμετείχε και στις προηγούμενες δημοτικές διοικήσεις ως βασικό στέλεχος, τα γνωρίζει (φαντάζομαι) ως προβλήματα, ως δεδομένα, όπως γνωρίζει και τις αρμοδιότητες του. Έχοντας εκτίσει το ήμισυ της θητείας του, αναρωτιέμαι τι έχει να επιδείξει πέρα από την, κατ’ εμέ, όχι κατακριτέα, προσωπική του φιλοδοξία να εκλεγεί το 2019 και την έκτοτε, κατ’ εμέ επίσης, ιδιαίτερα ενοχλητική, καμπάνια διαρκείας για την αυτοπροβολή του. Η απάντηση είναι απλή: ακριβώς ότι έταξε προεκλογικά. Τίποτα.

Ο ίδιος αλλά και οι φίλοι και υποστηρικτές του ήταν δημιουργικά ασαφείς τότε. “Είναι ανεξάρτητος και καλό παιδί”. Το “ανεξάρτητος” για έναν υποψήφιο βουλευτή του κυβερνώντος κόμματος ήταν ήδη αστείο από τότε. Το επίθετο “καλός” όμως ήταν και παραπλανητικό. Ένας “καλός” άνθρωπος δεν σημαίνει απαραίτητα και ικανός. Όπως και δεν σημαίνει ότι είναι καλός μόνο με εσένα, τον “απλό” ψηφοφόρο, αλλά είναι πιθανότατα και με τους υψηλά, κομματικά (και όχι μόνο), ιστάμενους φίλους του. Και σίγουρα, σίγουρα, δεν σημαίνει ότι έχει κάτι να προτείνει. Αποδείχθηκε άλλωστε, όπου εκλέχθηκαν παρόμοια απλώς “καλά παιδιά”. Ευθύνεται λοιπόν αυτός, γιατί διεκδίκησε και κατέλαβε μια θέση χωρίς να έχει κατά νου τίποτα συγκεκριμένο για να την αξιοποιήσει. Ευθύνεται γιατί δεν κάνει την δουλειά του. Ευθύνεται γιατί, για την ακρίβεια, δεν κάνει τίποτα (εκτός ίσως από κάτι λεωφορεία που επιβάρυναν μεν οικονομικά τον Δήμο είναι ακατάλληλα όμως να χρησιμοποιηθούν).

Πέρασε η ώρα. Πάλι στον δρόμο για το σπίτι. Και αύριο πάλι πίσω. Και κάθε μέρα το ίδιο. Μέχρι πότε; Ίσως για πάντα. Ίσως έως ότου εμπεδώσουμε το μάθημα που μας δίδαξε ο σημερινός δήμαρχος: Να κάνουμε σωστά την δουλειά μας ως ψηφοφόροι. Ίσως μέχρι να εκλέξουμε κάποιον που το πρωί πάει στην δουλειά του. Ελπίζω για λίγο ακόμα.

* Ο Μιχάλης Μήττας είναι δικηγόρος και Υπ. Διδάκτωρ Νομικής ΑΠΘ