Εσείς τι θυμάστε από το χιόνι του 1988;

Ο Δεκέμβριος του 1988 είναι ο δεύτερος μήνας με τη μεγαλύτερη χιονόπτωση στην πόλη. Μια χιονόπτωση που αναστάτωσε τη ζωή της, που έφερε τα πάνω κάτω.

Η parallaxi είχε αφιερώσει εδώ ένα αφιέρωμα με στοιχεία, εικόνες και βίντεο από κείνο το χιόνι. Η ανταπόκριση ήταν μεγάλη. Δεκάδες άνθρωποι μοιράστηκαν μαζί μας τις αναμνήσεις τους από κείνο το χιόνι. Εδώ τις παραθέτουμε για να τις απολαύσετε και σεις.

• Το δεύτερο βράδυ, νομίζω Παρασκευή, από Ορφανοτροφείο στη Λαμπράκη (Κονίτσης τότε), μέχρι την πλατεία Ναβαρίνου στο Μικρό Καφέ και πίσω, με τα πόδια, το χιόνι στην Εγνατία απάτητο. Μενέλαος Παρδάλης
• Ένα μετρο ήταν στην Θέρμη!! Ήταν υπέροχα!! Ιωνάθαν Καρασάντι
• Τράβηξα τα πρώτα μου Α/Μ φιλμς για να μάθω να εκτυπώνω σε σκοτεινό θάλαμο. Δύσκολη δουλειά για αρχάριο! Ράνια Κοκκινίδου
• Ήμουν τότε 7 χρονών και το θυμάμαι μέχρι και σήμερα. Πραγματικά τρομερή χιονόπτωση για τα δεδομένα της πόλης που όμοια της δεν έχουμε δει απο τότε. Μιλτιάδης Αποστολίδης
• Από την Πλατεία Ελευθερίας μέχρι την Ανάληψη με τα πόδια… Μαγική νύχτα με το χιόνι να φεγγοβολά! Ελένη Πατέρα

• Είχα φτάσει με το ΚΤΕΛ Ροδόπης, έπρεπε να διασχίσω με βαλίτσα την δύσκολη διαδρομή ως το ΚΤΕΛ Ημαθίας που τότε ήταν απέναντι από τα δικαστήρια, να περιμένω ώρες όπως πολλοί άλλοι για το πολυπόθητο εισιτήριο αλλά και για την χαρμόσυνη είδηση της αναχώρησης. Γιώργος Λιόλιος
• Το θυμάμαι σαν χθες, και σε πόση ώρα το έστρωσε… Ήμασταν στο μαγαζί μας στην οδό Πτολεμαίων με Αντιγονιδών για όσους ξέρουν… στην αρχή ήταν πυκνό και δεν έπιανε, σε καμιά ώρα το γύρισε σε σπυρωτό και το έστρωσε σε 10 λεπτά για μια βδομάδα!! Πέτρος Κάλτσας
• Έπρεπε από αρχή Κέννεντυ – έτσι λέγαμε την παραλιακή τότε – να πάω στο Goethe, στο χώρο της δουλειάς μου, γωνία παλιά παραλία και Πλουτάρχου. Και φυσικά δεν πήγα γιατί όλα είχαν ακινητοποιηθεί. Πόσο άσχημα ένιωσα όταν έμαθα ότι η συνάδελφος Th., Γερμανίδα γαρ, είχε πάει από Καλαμαριά ως το κέντρο με ποδήλατο!!! Νόρα Πιλόροφ-Προκοπίου
• Πωω, τι ωραία μέρα εκείνη η πρώτη που το έστρωσε στην παραλιακή. Δούλευα σε γραφείο στην Τσιμισκή και έμενα στη Νέα Παραλία, μετά το Μακεδονία Παλάς. Πήγαμε με τα πόδια σπίτι μέσα από την Κέννεντυ. Νένα Νινέτα
• Δούλευα ως εποχιακή υπάλληλος σε κατάστημα παιχνιδιών στην Κομνηνών και το βράδυ γύρισα σπίτι στο τέρμα της Κατω Τούμπας-φυσικά με τα πόδια-και θυμάμαι πως μιλούσαμε με διάφορους ανθρώπους, άγνωστοι μεταξύ μας, που όμως απολαμβάναμε όλοι την χιονισμένη πόλη το βράδυ και την επιστροφή στα σπίτια μας σαν κάτι το μοναδικό. Κι ήταν μοναδικό γιατί ποτέ δεν το ξέχασα. Έφη Βάρου
• Εκτός απο ομορφιά είχαμε και ρεκόρ καταγμάτων! Κική Τσακίρη
• Ήμουν παιδάκι και έμενα στις Συκιές που είχε πολλές κατηφόρες και ο συνδυασμός κατηφόρας με πάγο έκανε τρομερά δύσκολο το περπάτημα. Το τι βούτες είχα φάει δεν λέγεται. Καμπαμάρου Ιγάνου
• Ήμουν τότε φοιτητής στην Ξάνθη και είχα έρθει εκείνο το βράδυ Θεσσαλονίκη για τα Χριστούγεννα. Χώρια ότι έκανα 6 ώρες να φτάσω από Ξάνθη με το Κτελ, έκανα και άλλες τρισήμιση ώρες να φτάσω απο το Κτελ Ξάνθης (ήταν τότε στη Νέστορος κοντά στις δωδεκαόροφες) στο σπίτι. Στέλιος Μπιγδέλης
• Δεν θα ξεχάσω που πήγαινα στο βενζινάδικο με τα μπετόνια για να πάρω πετρέλαιο και στο δρόμο όλο γλυστρούσα και έπεφτα, και στο σπίτι έφθανα η καημένη με μισά μπετόνια, είχε πολύ γέλιο, άγνωστοι στο δρόμο, ο ένας να προσπαθεί να βοηθήσει τον άλλον και να πέφτει αυτός… Αξέχαστο αυτό το ’88!! Χρύσα Συκιώτου
• Δεν δούλευαν τα λεωφορεία του ΟΑΣΘ από το χιόνι και βγήκαν στο δρόμο τα στρατιωτικά ΡΕΟ στην Εγνατία για εξυπηρετήσουν τον κόσμο. Το 1988. Πάνος Κάβουκης 
• Αξέχαστος Δεκέμβριος του ’88… Παιδί τότε κι ερχόμενη από ένα μακρινό ταξίδι περιμέναμε ώρες να πετάξουμε από Αθήνα για Θεσσαλονίκη… Φτάσαμε αργά τη νύχτα και δεν υπήρχε ταξί ή λεοφωρείο. Ξεκινήσαμε με τα πόδια κι ένας οδηγός του ΟΑΣΘ (εκτός υπηρεσίας) σταμάτησε και έπαιρνε όσους έβρισκε. Κατεβήκαμε στο σταθμό, πάνω στην ταλαιπωρία έχασα τον σάκο με τα δωράκια για τους δικούς μου και την φωτογραφική μου μηχανή… Τι κλάμα έριξα τότε… Μέχρι σήμερα το θυμάμαι με νοσταλγία… Φοβερή εμπειρία. Κωνσταντίνα Ιλιούδη
• Όντως αξέχαστες στιγμές και για μένα. Δούλευα στο Αβαντάζ στην Αγ.Δημητρίου για όσους το θυμούνται, μουσικός για την ακρίβεια. Ξεκίνησα απο Βασ. Όλγας Ανάληψη με τα πόδια για το μαγαζί, δεν κυκλοφορούσε τίποτε άλλο. Απορούσαμε με τα άλλα παιδιά της ορχήστρας που μας κάλεσαν να πάμε, μετά από τέτοια κακοκαιρία και τόσο χιόνι ποιος θα ερχόταν να διασκεδάσει; Και όμως το τι έγινε εκείνο το βράδυ δεν περιγράφεται. Χαμός έγινε, ένα μαγαζί γεμάτο απο πάνω μέχρι κάτω. Αξέχαστες στιγμές. Πάνος Τσαβουσάκης
• Δεν ξεχνιούνται εκείνες οι μέρες!! Μας μάζευαν τα ΡΕΟ θυμάμαι! Όσοι δεν χωρούσαν το “έκοβαν” με τα πόδια!! Χιόνια, πάγος και αρκετές πτώσεις!! Πώς να το ξεχάσεις; Νίκη Κοτσαηλίδου
• …Και στην οδό Νίκης κάποιος “τρελός” με όχημα χιονιού να κόβει βόλτες, χωρίς την κίνηση του σήμερα, χαρίζοντάς μας εικόνες λες και ζούσαμε στο Όσλο. Παναγιώτης Ζαφειριάδης 
• Το ΚΤΕΛ απο Κοζάνη Σαλονίκη 9 ώρες… Έκοψε 2 φορές αλυσίδες στην Καστανιά… Από το σταθμό στη Θέρμη με τα πόδια 23:00 – 08:00. Αξέχαστο… Παναγιώτης Χρήστος Φλαντανέλλας
• Με τα πόδια όλη η πόλη, ξαφνικά γέμισαν οι δρόμοι ανθρώπους!!! Σοφία Παπαδοπούλου
• Από Βόλο έκανα τους συντονισμούς σε μάνα, αδέλφια κι ανίψια μέχρι να ταχτοποιηθούν! Αγώνα για τους ανθρώπους μας όταν είναι μακριά. Αρχοντούλα Κυριαζή
• Και εγώ προσγειωνόμουν με C-130 στο αεροδρόμιο Μακεδονία… Αξέχαστη προσγείωση. Μπάμπης Κακουλίδης
• 
• Πω πω, θυμάμαι εκείνη τη χρονιά πόσο πολύ χιόνι έπιασε και απέναντι στις παραλίες, Περαία-Αγ.Τριάδα, τόσο πολύ που είχε καλύψει τις σκάλες που έδεναν τα καραβάκια. Μιμή Τσουκαλά
• Πω ρε φίλε, ήμουν πέντε χρονών… Θεόδωρος Λαζαρίδης
• Πράγματι ήταν υπέροχα!!! Εμείς αποκλειστήκαμε στην Καμάρα στην θεία Γεωργία!!! Εγώ, ο Αλέκος, η πεθερά μου και η μαμά!! Πρέπει να μείναμε το βράδυ!! Κάθυ Λαμπρινού 
• Το θυμάμαι τόσο έντονα. Είχαμε σχολάσει και από τη Δωδεκανήσου φτάσαμε έως το Βαρδάρη, χωθήκαμε μέσα σε ένα εστιατόριο και φάγαμε, ήταν αδύνατο να προχωρήσουμε με τα πόδια, τα δε αυτοκίνητα ακινητοποιημένα… Η συνάδελφός μου σε προχωρημένη εγκυμοσύνη έμενε σε ενα χωριό κοντινό και έπαιρνε το τρένο… Δεν είχε φτάσει σχεδόν έως το πρωί και τότε άρχισαν να πέφτουν τα τηλεφωνα… μια τρέλα… Εγώ έφτασα με τα πόδια μέχρι τους Αμπελόκηπους και από εκεί με πήρε η άντρας μου με το αυτοκίνητο… Η απόλυτη ταλαιπωρία… Δεν θα ήθελα να το ξαναζήσω… Μαρία Χατζηδημητρίου
• Στην Τούμπα κάναμε τσουλήθρα στο χιόνι στην Βυζιής που είναι κατηφόρα. ΤΟ γέλιο… Έφη Παρακιλίδου
• Ήμουνα φαντάρος στην Κόρινθο. Όταν μας δώσανε άδεια δεν μπορούσαμε να έρθουμε Σαλόνικα. Απίστευτη χρονιά. Δεκέμβριος 1988. Ήταν η μοναδική φορά που έβγαλε κίνηση ο στρατός (M 113) για διάφορα περιστατικά. Ελευθέριος Τόμσον
• Και το ’65 είχαν κλείσει τα σχολεία, όχι από το πολύ χιόνι αλλά από το παγωμένο χιόνι, εμείς όμως απτόητοι πήγαμε στο Αριστοτέλειο να δούμε το “Τσίτι τσίτι μπάνγκ μπάνγκ”. Αναστασία Βούρτη
• Δεν πήγαινε το 20 απο Αμπελόκηπους κέντρο!! Είχαν κλείσει τα σχολεία για μια εβδομάδα αν δεν κάνω λάθος!!! Για μας ήταν τέλεια αλλά για τους καημένους τους μπαμπάδες και μαμάδες όμως… Ήταν ωραία!!! Ιωάννα Χατζηπατσέ
• Ήμουν γυμνάσιο. Τα σχολεία κλειστά και εμείς πηγαίναμε μόνο και μόνο για να φτιάξουμε χιονάνθρωπους και να παίξουμε χιονοπόλεμο στην αυλή. Ήταν τέλεια. Μαρία Κουζούμη
• Είχαμε φάει κάτι γλίστρες απίστευτες… Οι Ορθοπαιδικοί είχαν τρελαθεί στη δουλειά… Ήταν ωραία όπως κάθε τι που σε βγάζει απο τα συνηθισμένα! Ατελείωτο περπάτημα με φίλους… Μαρία Γουδεσίδου 
• Τι μας θυμίσατε τώρα!!! Το περισσότερο χιόνι που έχω δει στη Θεσσαλονίκη!!! Μπήκαμε για το απογευματινό εργαστήριο στο Τμήμα Χημείας και όταν βγήκαμε στις 7 μ.μ. ήμασταν αποκλεισμένοι στην Πλατεία Χημείου!!! Απελπισία!!!!… Ένας γενναίος οδηγός ταξί μετά από μια εξαιρετικά δύσκολη διαδρομή, λόγω ολισθηρότητας, με μετέφερε στο πατρικό μου στο Ν. Κορδελιό… Ελένη Λαζαρίδου
• Τούμπα-Καμβουνιών με το πόδι… Τότε που δούλευα σε ένα καφενείο… Θα το θυμάμαι πάντα… Το πρωί πήγα με το λεωφορείο και το μεσημέρι γύρισα με τα πόδια… Μπακανδρέας Παναγιώτης
• Απίστευτο τι θυμήθηκα! Ήμουν στη Φιλοσοφική και δεν μπορούσαμε να γυρίσουμε Χαριλάου παρά μόνο με τα πόδια… Φτάσαμε μετά από πόση ώρα, ούτε θυμάμαι…αλλά τι όμορφα που ήταν!!! Πανέμορφο τοπίο! Λίλα Μπουζιάνη
• Τι υπέροχη μέρα!!! Και εκείνο το απόγευμα, αποκλεισμένο όλο το κέντρο και δύο… τρελές (εγώ και η κολητή μου) να κάνουμε ψώνια!!! Το καλύτερο shoping therapy ever!!! Veneta’s Corner
• Τι μου θυμίσατε. Ήταν 12 προς 13 Δεκέμβρη, νυχτερινή στην κλινική Αγ.Λουκάς. Πολύ ωραίο θέαμα την νύχτα. Οι επόμενες μέρες ένα δράμα, τα νυχτερινά συνέχιζαν και η μετακίνηση μαρτύριο κι εγκυμοσύνη. Ανθούλα Χρυσοστομίδου
• Τι μου θυμίσατε. Ήμουν έγκυος στον δεύτερό μου το γιο, τον Ανέστη, και έλεγα πως θα πάω να γεννήσω γιατί ήμουν στο μήνα μου. Τελικά πήγα στο Ιπποκράτειο (Αγία Σοφία) και γέννησα 30 Δεκεμβρίου, ημέρα Παρασκευή, 1988, μεσημέρι 3.25 και όλη τη νυχτα χιόνιζε, αλλά εγώ ήμουν ευτυχισμένη. Δύο μηνες τα χιόνια έκαναν να λιώσουν. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον πιο κρύο και χιονισμένο Δεκέμβριο. Θεοδώρα Φωκαέτση 
• Θυμάμαι ο πατέρας μου δούλευε στο κέντρο και επειδή γύρισε στο σπίτι με τα πόδια ήταν σαν χιονάνθρωπος! Χριστίνα Εσκιτζή
• Ήταν τότε που οι γονείς μας ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ… Δημήτρης Απταλίδης
• Δεν θα το ξεχάσω ποτέ!! Δημήτριος Λυπουρλής
• Τον θυμάμαι και θα τον θυμάμαι για πάντα αυτόν τον χειμώνα. Είχαν παραλύσει τα πάντα, μέχρι και άνθρωποι είχαν εγκλωβιστεί στην βιομηχανική περιοχή της Σίνδου και δεν μπορούσαν να γυρίσουν σπίτια τους. Όταν πάγωσε το χιόνι σπάσανε πόδια. Νίκος Διαμαντίδης
• Ήταν πολύ ωραία για μας, τα σχολεία κλειστά, δεν πήραμε ελέγχους και κάναμε όλοι ευτυχισμένα Χριστούγεννα!! Αναστασία Χατζή
• Τέλεια, χωρίς αστικά κι αυτοκίνητα, ποδαράτα από παραλία για να φτάσουμε στα μπαρ της Κορομηλά και της Λώρη Μαργαρίτη. Ιφιγένεια Καρατζιά
• Στην πλατεία Αριστοτέλους, λίγοι τολμηροί στους πάγκους με τα χριστουγεννιάτικα, φτυαρίζαμε το χιόνι για να στήσουμε, κονιάκ και όλα τα ρούχα φορεμένα, μεροκάματο… Χρήστος Μάρης
• Τι μου θύμισες τώρα, ήταν τότε που ήμασταν νέοι και η ταλαιπωρία δεν υπήρχε στο λεξιλόγιο μας, παρά μόνο θετική ενέργεια και χαρά. Γιατί το χιόνι είναι χαρά! Απόστολος Στεφούδης
• Δεν ξεχνιέται, απίστευτη εμπειρία! Γύρισα και εγώ από το γραφείο στο σπίτι με τα πόδια χωμένη μέσα στο χιόνι στην μέση του δρόμου! Ήταν υπέροχα!!! Ξεχωριστή ανάμνηση για πολλούς λόγους!!! Ειρήνη Ζερμπούλη 
• Αν και ταλαιπωρήθηκα πολύ λόγω του ότι δεν γινόταν να ταξιδέψω και οριακά κατάφερα να κανω Χριστούγεννα με την οικογένεια μου, ήταν τέλεια η πόλη χιονισμένη!!! Φίλη Λαζαρίδου
• Ακόμη και στην Εγνατία τα λεωφορεία του ΟΑΣΘ αλυσίδες φορούσαν. Πασχάλης Αγγελόπουλος
• Ήταν πανέμορφα, είχαν χιόνι μέχρι και οι βάρκες στην παραλία. Βάσω Λυμπερίδου
• Τέλειο ήταν!!!! Δεν είχα και θέρμανση !! Έτσι κοιμόμουν αλλού!! Φάνης Χαρμάνης
• Εκείνες τις μέρες παντρευόμουν, αναβάλλαμε το γάμο για μια εβδομάδα. Στο τέλος ήρθε με τα πόδια από Συκιές Τούμπα για να γίνει ο γάμος. Αξέχαστη χρονιά. Κατερίνα Κομνηνού
• Κι εγώ θυμάμαι πόσο ήσυχοι ήταν οι δρόμοι. Και την ασυνήθιστη εμπειρία του να περπατάς στη μέση του δρόμου χωρίς να νοιάζεσαι πως θα περάσει αυτοκίνητο… Ελένη Μπαστέα
• Την θυμάμαι χαρακτηριστικά αυτή την χρονιά!! Ήμουν φοιτήτρια και έφευγα για τις γιορτές να πάω στην πατρίδα μου… Το λεωφορείο έκανε 9 ώρες από τα δικαστήρια μέχρι την Χαλκηδόνα!! Κατεβαίναμε κάτω για να κάνουμε κανένα τσιγάρο, το λεωφορείο ξεκινούσε αλλά δεν μας προβλημάτιζε γιατί ξέραμε ότι μετά από μισό μέτρο θα ξανασταματήσει… Θυμάμαι έκανα 14 ώρες να φτάσω στην Καστοριά!!! Μαρία Τσιν
• Έφευγα με τα πόδια από την Τούμπα που έμενα, μέχρι την πλατεία Αγ.Σοφίας. Εκεί μας περίμεναν ΡΕΟ (έτσι νομίζω λέγονται) για να μας πάνε στην δουλειά μου που είναι στο Νοσοκομείο Παπανικολάου!!! Την πρώτη μέρα που καταφέραμε να φτάσουμε εκεί, πρέπει να κάναμε περίπου δυο ώρες την διαδρομή Αγ.Σοφίας – Παπανικολάου, είχαν ανοίξει διαδρόμους στο χιόνι που ήταν σχεδόν δυο μέτρα… Περπατάγαμε σαν μέσα σε τούνελ!!! Φανή Κιοσέογλου
• Και εγώ δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη την χρονιά, ήμουν όλο χαρά που χιόνιζε τόσο πολύ, είχα να δω τόσο χιόνι από τότε που ήμουν πολύ μικρή και ζούσα σε ορεινό χωριό! Ήμουν 21 ετών τότε, θυμάμαι ότι είχαν παραλύσει τα πάντα, ότι δεν μπορούσαμε να φτάσουμε στα ΤΕΙ της Σίνδου, θυμάμαι κάποια στρατιωτικά αυτοκίνητα που μετέφεραν τους ανθρώπους στις δουλειές τους και πιο πολύ θυμάμαι μια φωτογραφία που είδα τότε, με κάποιον που έκανε σκι στη Λεωφ. Στρατού! Πρέπει να την βρούμε αυτή την φωτογραφία… Βίκη Φαρδογιάννη 
• Αξέχαστη ημέρα. Η φίλη μου γέννησε εκείνη την ημέρα Τρίτη και δεκατρείς έφυγε από την κλινική άρον άρον για να μην αποκλειστεί και εγώ έκανα τσουλήθρα σε κατηφόρα αγκαλιά με ένα έλατο. Ελενη Χαραλαμπιδου
• Αξέχαστη μέρα, ξεκίνησε να χιονίζει Παρασκευή μεσημέρι και ξέχασε να σταματήσει… Σταυρούλα Κάλφα
• Ξεκινήσαμε 3 φίλοι από τη Σταυρούπολη με τα πόδια (η συγκοινωνία είχε παραλύσει) και φτάσαμε στο καφέ “Άλφα” στην Εθνικής Αμύνης που είχαμε ραντεβού!! Φωτεινή Χρηστίδου
• Στο Κορδελιό το χιόνι είχε καλύψει τα αυτοκίνητα ως τη μέση… Βασίλης Τοτός
• Ο πρώτος χειμώνας με τον αντρα της ζωής μου, 3 μηνών αυτός κι εγώ χαρούμενη μανούλα!! Θαυμάσιος χειμώνας. Καλλιόπη Βασιλείου
• Εφημέρευα Κυριακή στο “Λοιμωδών”, ξεκίνησα με τα πόδια απο Καλλιδοπούλου στις 8 το πρωί, αλλά για καλή μου τύχη συνάντησα το μοναδικό αυτοκίνητο που κυκλοφορούσε στην περιοχή, με λυπήθηκε ο οδηγός και έφθασα στο νοσοκομείο εγκαίρως! Την επόμενη μέρα έφυγα με έναν επιμελητή που είχε σπουδάσει στον Καναδά και ήταν συνηθισμένος στα χιόνια! Δήμητρα Διαμαντοπούλου
• Έχει τελειώσει κάποια εκδήλωση – που είχε ξεκινήσει από τις 9.00 το πρωί – στην αίθουσα τελετών του κεντρικού κτιρίου της Φιλοσοφικής και θα πρέπει να ήταν 2.00 το μεσημέρι. Ήμασταν απασχολημένοι με όσα συνέβαιναν μέσα στο χώρο και δεν αναρωτηθήκαμε για την εξέλιξη του καιρού που από το πρωί φαινόταν ότι θα χειροτέρευε. Το θέαμα που αντικρίσαμε ήταν αποκαρδιωτικό, τόσο που να σε κάνει να αισθάνεσαι σαν τουρίστας στην αφιλόξενη Αρκτική… Με κάποιο ΙΧ από συνάδελφο γνωστής μου που έτυχε να έφευγε από ΔΕΘ βρέθηκα στην Παπαναστασίου σε κάποιο ύψος, και από εκεί με τα πόδια Β.Όλγας… Αξέχαστη εμπειρία!! Δήμητρα Βογδάνου
• Ήμουν έξι χρονών και είχα περάσει τέλεια!!! Μάρθα Παπαδοπούλου
• Είχα πέσει και στραμπούληξα το πόδι μου! Αλλά ήταν ωραίο το χιόνι! Μαρίνα Ευφραιμίδου
• Τι μας θύμισες τώρα. Χιονοπόλεμος 300 άτομα και σκι στους δρόμους του Πανοράματος… Τα καλύτερα Χριστούγεννα με διαφορά… Γιώργος Δαδούδης 
• Εκείνες τις ημέρες κατέβηκα με έναν φίλο μου με το αμάξι του από Νεάπολη κάτω στην Βασ. Όλγας (ένα μικρό Fiat minibus) και δεν μου έκοψε (18 χρονών γαρ) να πάρω την φωτογραφική μηχανή μαζί μου, γιατί πότε θα ξαναδούμε κάτω στο Μακεδονία Παλλάς δύο σκιέρ και τον τύπο με το snowmobile. Θεολόγος Πετρίδης
• Το 1988 ήμουν ο ένας από τους πέντε ταξιτζήδες που δούλευα. Πήγα στο σταθμό και ήρθε ο τροχονόμος, μου είπε ότι ένας κύριος ήθελε να φορτώσω τις βαλίτσες του και να τις πάω στο ΚΤΕΛ του Κιλκίς, ήτανε τόσες πολλές που αυτός δεν χωρούσε στο ταξί και ήρθε με τα πόδια μέχρι την Γιαννιτσών όπου ήταν τότε το ΚΤΕΛ. Και μια φορά πήρα μια κυρία απο Μοναστηρίου και έκανα μια απόσταση 100 μέτρα 3 ώρες, είχαν κολλήσει τα πάντα, τίποτα δεν περπατούσε. Σάντος Σαρής
• Κυκλοφορούσαν… με ΕΛΚΗΘΡΑ στη Βασ. Ολγας!!! Πέπη Καραδήμογλου
• Εγώ και η αδερφή μου πήγαμε να ψωνίσουμε με τα πόδια! Στην επιστροφή μας επιτέθηκε ένα λυκόσκυλο που είχε βγεί από το σπίτι του. Νατάσα Γεωργάκη
• Όλο βόλτες και χιονοπόλεμο …από τις πιο ωραίες στιγμές… Παντελής Γαλάνης
• Είχαν κλείσει τα σχολεία και κάναμε ατελείωτες βόλτες στην γειτονιά, παίζαμε ατελείωτες ώρες με το χιόνι… Ήταν μαγικά! Αντ Καλτ
• Την μέρα εκείνη περπάτησα από την περιοχή των ΚΤΕΛ μέχρι την Μαρτίου. Ρεκόρ για μένα. Μαρκίδης Στράτος
• Απίστευτο… κι εγώ περπάτησα από τα ΚΤΕΛ μέχρι την Πολίχνη… ερχόμενος από Χαλάστρα, με το τελευταίο λεωφορείο… 17 Δεκεμβρίου 1988…Πολύ χιόνι στη γέννηση του γιου μου… Τέο Ντάιρον
• Το 1988, 4.5 ώρες από τη Σχολή Τυφλών μέχρι 28ης Οκτωβρίου. Καλλίνικος Λαβασάς
• Θυμάμαι από το ΤΕΙ στην Σίνδο φύγαμε εσπευσμένα και οριακά δεν αποκλειστήκαμε, ξεκινήσαμε περίπου στις 11 και φτάσαμε στα σπίτια μας το απόγευμα, ήταν μια φανταστική εμειρία που δεν θα ξεχάσω ποτέ!! Η Θεσσαλονίκη ήταν υπέροχη. Όλγα Σαββίδου

*Οι φωτογραφίες πάρθηκαν από τον Γιώργο Βελλίδη.