Εθνικό πένθος: Γιατί μπορεί να δουλεύει η Τατιάνα Στεφανίδου κι όχι ο Αλκίνοος Ιωαννίδης;

Τριήμερο εθνικό πένθος κήρυξε την Τετάρτη  ο υπηρεσιακός πρωθυπουργός Ιωάννης Σαρμάς, μετά το πολύνεκρο ναυάγιο στην Πύλο, που στοίχισε τη ζωή σε τουλάχιστον 78 άτομα.

Το εθνικό πένθος λοιπόν, γίνεται συνήθως με το κλείσιμο δημοσίων υπηρεσιών ή σχολείων, την ανάρτηση των σημαιών μεσίστια για μία ή περισσότερες ημέρες καθώς και την αναστολή των δημοσίων εορταστικών εκδηλώσεων. Και αν μπορώ να κατανοήσω και να σεβαστώ όλα τα προηγούμενα, το τελευταίο με τις δημόσιες εορταστικές εκδηλώσεις δεν ξέρω πόσο σαφές είναι και, ίσως, να έχει παρεννοηθεί από πολλούς.

Από την Τετάρτη, βλέπουμε δεκάδες ανακοινώσεις αναβολής ή ακύρωσης συναυλιών και άλλων καλλιτεχνικών διοργανώσεων, λόγω του εθνικού πένθους για την πολύνεκρη τραγωδία στα ανοιχτά της Πύλου. Λες και σκοπός κάθε καλλιτεχνικής εκδήλωσης είναι να χαρακτηριστεί ως «δημόσια εορταστική εκδήλωση» – Λες και σε κάθε συναυλία ή έκθεση που μπορεί να πάω, θέλω κάτι να γιορτάσω – Λες και λίγες φορές πήγα ή πήγες να απαλύνουμε τον πόνο μας ακούγοντας ένα τραγούδι.

Δεν καταλαβαίνω λοιπόν γιατί σε ένα εθνικό πένθος θα πρέπει να αναβάλλονται ή να ακυρώνονται συναυλίες. Όταν εγώ κι εσύ πήγαμε κανονικά σήμερα στη δουλειά μας. Όταν είναι ανοιχτά όλα τα μπαράκια και τα καφέ. Όταν στα κανάλια παίζουν όλες οι χαζοχαρουμενες εκπομπές. Όταν ακόμα έχει εκπομπή στον Alpha η Τατιάνα Στεφανίδου. Ειλικρινά δεν το καταλαβαίνω. Γιατί κάποιοι να απαιτούν από τους τραγουδιστές να μην κάνουν τη δουλειά τους (Σε σχόλιο στην Parallaxi, κάποιος “την είπε” στον Αλκίνοο που τραγούδησε κανονικά το βράδυ της Τετάρτης).

Και ξέρετε κάτι; Αυτό που το δέχονται ή το σκέφτονται οι ίδιοι οι καλλιτέχνες να αναβάλουν τις συναυλίες τους, είναι σαν να τοποθετούν οι ίδιοι  τον εαυτό τους αποκλειστικά στον ρόλο του διασκεδαστή. Κάτι που δεν είναι ο καλλιτέχνης πάντα όμως. Και μάλιστα, δεν είναι πολλές φορές όχι γιατί αυτός θέλει να είναι εκεί, αλλά γιατί ο θεατής τον τοποθετεί σε κάτι άλλο. Άλλωστε, το να μην θεωρείται ο καλλιτέχνης αποκλειστικά ψυχαγωγός, ήταν και από τα αιτήματα των καλλιτεχνών που τους ξεσήκωσαν πριν λίγο καιρό θαρρώ. Επίσης, μη ξεχνάμε πως οι περισσότεροι από αυτούς τους ανθρώπους, όπως είναι λογικό, ζουν τραγουδώντας. Είναι η δουλειά τους αυτή, που ξαναλέω, εγώ κι εσύ πήγαμε σήμερα κανονικά αλλά αυτοί – αν θες επειδή υπάρχει μία άτυπη κατακραυγή εκεί έξω που απαιτεί με το έτσι θέλω να ορίζει ζωές, να ορίζει έρωτες, επιλογές και τώρα πια, και θανάτους. Να ορίζει μέχρι και τον τρόπο που θα πενθήσουμε τους νεκρούς μας.

Δεν καταλαβαίνω λοιπόν γιατί μπορεί να δουλεύει κανονικά σήμερα η Τατιάνα Στεφανίδου και δεν μπορεί να δουλέψει κανονικά η Άλκηστις Πρωτοψάλτη. Δε μπορώ να καταλάβω γιατί σήμερα μπορεί να βγει η Κατερίνα Καινούριου στο πρωινό της και δεν μπορεί να ανέβει στη σκηνή της η Νατάσσα Μποφίλιου. Γιατί αφού μπορώ άνετα να πάω να τα πιω στο πρώτο μπαρ μπροστά μου, να έχει ακυρωθεί η συναυλία που θα πήγαινα του Αλκίνοου Ιωαννίδη;

Εκδήλωση πένθους μικρότερης διάρκειας, είναι η τήρηση ενός λεπτού σιγής σε διάφορες συναθροίσεις και συγκεντρώσεις κόσμου. Η μουσική ήταν, είναι και θα είναι για πάντα συνώνυμη της χαράς αλλά και της λύπης του ανθρώπου. «Η μουσική και ο ρυθμός βρίσκουν το δρόμο τους προς τα πιο απόκρυφα μέρη της ψυχής» έχει πει ο Πλάτωνας και αλήθεια, από πότε οι ψυχές είναι στο φως και στη χαρά μόνο;

Υ.Γ. Όταν επέστρεψα από την κηδεία του πατέρα μου, μόνος στο σπίτι, θυμάμαι έβαλα μουσική και άρχισα – για πρώτη φορά μετά από ώρες – να κλαίω. Ήταν ο δικός μου τρόπος να τον πενθήσω. Ο καθένας λοιπόν,  πενθεί αλλιώς. Να το ξέρετε αυτό.