Εθνικόν είναι το αληθές και μόνον αυτό

Λέξεις: Λιάνα Γερασοπούλου

Το αν γίνονται επαναπροωθήσεις στο Αιγαίο με τρόπο που να παραβιάζει ανθρώπινα δικαιώματα είναι ένα ερώτημα πολύ σημαντικό και απασχολεί κάθε δημοκρατικό Ευρωπαίο πολίτη.

Το θέμα καλύπτεται από πέπλο σιωπής και ανακινήθηκε τελευταία φορά με την απόσυρση της βράβευσης διασώστη από την Προεδρία της Δημοκρατίας.

Το γεγονός ότι μια Ολλανδή δημοσιογράφος έθεσε το ερώτημα με απαράδεκτο και επιθετικό τρόπο σε μια προσχεδιασμένη μικρή παράσταση, δεν δικαιολογεί την εντελώς λανθασμένη αντίδραση του Πρωθυπουργού.

Ο οποίος θα πρέπει να είναι σε θέση να διατηρεί το κύρος του και να σέβεται το αξίωμά του σε κάθε συνθήκη. Είναι μέσα στις απαιτήσεις της δουλειάς, πόσο μάλλον δίπλα στον ομόλογό του και μπροστά στις κάμερες. Εάν κρίνει πως πρέπει να απαντήσει με τρόπο έντονο θα πρέπει να είναι ικανός να το κάνει μένοντας όμως εντός θέματος, εντός πλαισίου και φυσικά όχι με ad hominem.

Το πρώτο του σχόλιο ότι στην Ολλανδία υπάρχει η κουλτούρα των ευθέων ερωτήσεων πραγματικά δεν σώζεται, το αφήνω ασχολίαστο.

Το αν υπάρχει καμπ στη Σάμο που λειτουργεί τόσο ειδυλλιακά όπως περιέγραψε, δε σημαίνει ότι δεν γίνονται επαναπροωθήσεις, είναι δύο διαφορετικά πράγματα άρα ακόμα κι αν είναι αλήθεια, δεν απαντά στο ερώτημα.

Το αν η Ολλανδή δημοσιογράφος πήγε στη Σάμο είναι άσχετο των ασχέτων. Η επιμονή του ΠΘ ότι όχι, δεν πήγατε στη Σάμο με την άλλη να λέει πήγα, κινείται στα όρια μεταξύ γραφικού και γελοίου. Ανεπίτρεπτο.

Η επιθετικότητα της ερωτώσας δεν απευθύνθηκε ούτε προσβάλλει τον ελληνικό λαό, δεδομένου ότι ο ελληνικός λαός έχει πλήρη άγνοια για τα πραγματικά περιστατικά των τυχόν επαναπροωθήσεων. Απλώς χαρακτηρίζουν την ίδια και λίγη έως καμία σημασία έχει το ποιόν της και ο τρόπος της για εμάς.

Τώρα, το ποιος και γιατί πηδάει τη δημοσιογράφο που είναι “φιλότουρκη και γεροντοκόρη” είναι επίσης άσχετα και χαρακτηρίζουν όλους αυτούς που σήμερα τα γράφουν και μόνοι τους χασκογελούν. Ουδεμία έκπληξις. Το σινάφι των πρωθυπουργικών τσιρλίντερς, πολιτών τε και δημοσιογράφων, μάς έχει συνηθίσει στο ήθος αυτό. Ο εθνικισμός και ο σεξισμός πήγαιναν και θα πηγαίνουν πάντα χέρι-χέρι.

Εθνικόν όμως είναι το αληθές και μόνον αυτό. Και τα θέματα που θίγονται μόνο από σπόντα και προκαλούν τόσο έκδηλη αμηχανία και λάθη από τους επίσημους θεσμούς της χώρας δεν πετυχαίνουν παρά να μας βυθίζουν μέσα σε μια θάλασσα καχυποψίας με θεριεμένα κύματα.

Μακάρι να ήταν περιττό να τονίζουμε (τόσο συχνά τελευταία) πόσο σημαντική είναι η αξία της ανθρώπινης ζωής.