«Εθνικόν το αληθές». Και οι Ελοχίμ;

Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει. Κινέζοι και Ρώσοι παρακαλούν να μας δανείσουν ενώ οι Άραβες επενδυτές κάνουν ουρά. Κάπου υπάρχει και μια «Τράπεζα της Ανατολής» που με τις, αμύθητης πλέον αξίας, μετοχές της είναι ικανή να μας ξελασπώσει. Αν δεν επιθυμούμε μπλεξίματα με τις τράπεζες υπάρχει κι άλλος δρόμος: ομογενείς μάζεψαν (;) 600 δις και είναι έτοιμοι να εξαγοράσουν το χρέος της Ελλάδας αρκεί να συμμορφωθούμε με τους όρους τους. Κι αν ακόμα είμαστε περήφανοι και δεν μας αρέσει να απλώνουμε το χέρι για δανεικά, πληροφορούμαστε ότι είμαστε εκτός από την ομορφότερη και εξυπνότερη χώρα του κόσμου και η πλουσιότερη. Υπάρχουν αμύθητοι θησαυροί κάτω από τα πόδια μας. Από πετρέλαιο, αέριο και ορυκτά, σε ανεξάντλητες ποσότητες, μέχρι φλουριά και γρόσια του Αλή Πασά. Η –υστερική- δημόσια συζήτηση στην Ελλάδα ομφαλοσκοπεί με γεωμετρική πρόοδο. Οι παραπάνω μύθοι προέκυψαν μεσούσης της κρίσης και βάσιμα υποθέτουμε ότι σύντομα θα απολαύσουμε και πιο ευφάνταστες παραλλαγές τους.

Στην Ελλάδα το φαντασιακό υπήρξε ανέκαθεν γοητευτικότερο της ορθολογικής σκέψης. Συχνά, ένας βολικός μύθος δίνει –υπεραπλουστευτικές – απαντήσεις και δημιουργεί δίπολα διαιωνίζοντας ένα εθνικό σύνδρομο καταδίωξης. Από τη μία τοποθετείται η αιωνίως καταδιωκόμενη Ελλάδα κι από την άλλη οι σφετεριστές της εθνικής ανεξαρτησίας, των εθνικών δικαίων(!), της δημόσιας περιουσίας και των δικαιωμάτων. Καταγγέλλοντας από κοινού τις «δωσιλογικές» κυβερνήσεις, από δεξιά υψώνονται εθνικιστικές φωνές που κάνουν λόγο για εθνικούς μειοδότες ανιχνεύοντας τον δάκτυλο του G. Soros και των Εβραίων παντού, από αριστερά ένα ιδιότυπο κράμα εθνικισμού κι αντίστασης στην παγκοσμιοποίηση και τις πολυεθνικές που θέλουν «να μας πιουν το αίμα με το μπουρί», δικαιολογεί την ταξική βία του «δίκιου» του καθενός, ενώ ανάμεσά τους, στο κέντρο, συνθλίβονται δειλές μεταρρυθμιστικές απόπειρες.

Έτσι στη σφαίρα του ελληνικού φαντασιακού η χώρα αποτελεί τον ομφαλό της γης με το οικόπεδο να είναι πάμπλουτο σε φυσικούς πόρους και με μία ιδιαίτερα εξελιγμένη οικονομία. Το αποτέλεσμα; να το ορέγονται γείτονες και οι εκάστοτε ισχυροί της γης είτε γιατί οι κάτοικοι είναι φορείς της βαριάς ελληνοχριστιανικής παράδοσης που προκαλεί τον παγκόσμιο φθόνο• είτε γιατί με την ευζωία της η Ελλάδα αποτελεί το τελευταίο αυθεντικό ανάχωμα αντίστασης στον επάρατο νεοφιλελευθερισμό. Μιας αντίστασης μάλιστα που είναι στο DNA μας αφού ο σημερινός συνδικαλιστής αποτελεί ένδοξο απόγονο των κλεφταρματολών και του ΕΑΜ.

Εδώ και τρία χρόνια με το άλλοθι της κρίσης έχουμε γίνει περισσότερο αυτιστικοί, αδιαφορούμε για τον υπόλοιπο κόσμο, καταδικάζουμε γενικά το σύστημα και παρηγορούμαστε στην ιδέα των «από μηχανής θεών» που στο τέλος παραμένουν άφαντοι. Μπορούμε άραγε σήμερα να δεχτούμε τη γνωστή φράση του Σολωμού που ταυτίζει το εθνικό συμφέρον με την αλήθεια και να πετάξουμε στα σκουπίδια κάθε κακόγουστο παραμύθι που πρόσκαιρα θα μας ανακουφίσει κι έπειτα, εκ νέου, θα βυθιστούμε στην εθνική μας κατάθλιψη; Ο φόβος να κοιτάξουμε κατάματα την αλήθεια, να κατηγορήσουμε τους ίδιους μας τους εαυτούς για όσα λάθη πράξαμε ή όσα σωστά παραλείψαμε τα προηγούμενα χρόνια μας οδηγεί, φοβάμαι, στην επόμενη φούσκα ελπίδας: βοήθεια από τους Ελοχίμ, τους Ελ και την ομάδα «Ε»*. Τι έχουμε να χάσουμε;

* Eναλλακτικές θεωρίες υποστηρίζουν ότι οι Έλληνες δεν έχουν καμία σχέση με τα Ινδοευρωπαϊκά φύλα, και ενίοτε υποστηρίζουν οτι κατάγονται απο ανώτερα όντα.Τα όντα αυτά, αναλόγως τη θεωρία ονομάζονται “Ελλάνιοι”, “Ελοχίμ”, “ΕΛ” ή “Ε”, οι οποίοι φέρεται οτι κατοικουν στο Σείριο ή στον Γαλαξία της Ανδρομέδας. Κάποια στιγμή θα επιστρέψουν για να φέρουν μια Χρυσή Εποχή για τους Έλληνες. Οι υποστηρικτές των παραπάνω, συνήθως ξεχωρίζουν το στοιχείο Έλ- απο τις λέξεις Έλ-ληνες και Ελ-λάδα, το οποίο το συνδυάζουν με το όνομα του Θεού (Ελοχίμ).