Έτσι κρατιέται η Ελλάδα

του Γιώργου Τούλα

Τρίτη βράδυ, περασμένες τρεις, ξημερώματα Τετάρτης. Νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ. Εφημερεύει. Ο κόσμος ατέλειωτος στην αναμονή. Οι γιατροί και το νοσηλευτικό προσωπικό μοιάζουν υπεράνθρωποι. Ανταποκρίνονται σε όλους. Τους θυμωμένους, τους απογοητευμένους, τους πονεμένους. Νέα παιδιά στην πλειοψηφία τους, αγόρια και κορίτσια, με τεράστια υπομονή, παρά τις ελλείψεις, τους ελεινούς μισθούς, τις αντίξοες συνθήκες, τον ευτελισμό της υγείας από τον τηλεστάρ-κωμικό ηθοποιό-υπουργό υγείας. Τον ευτελισμό της νοημοσύνης μας. Πέντε παρά το πρωί φεύγω από το νοσοκομείο αφήνοντας πίσω τη μητέρα μου μετά από μια αναπάντεχη και επικίνδυνη περιπέτεια υγείας. Νιώθω μια καθησυχαστική αύρα. Νιώθω ότι ακόμα και όταν τα πάντα καταρρέουν τριγύρω υπάρχουν φύλακες άγγελοι, άνθρωποι με αρχές και αυταπάρνηση. Που δεν μοιάζουν με τα τέρατα που σχηματικά περιγράφουν ορισμένοι όλο το δημόσιο τομέα.

Λίγες μέρες πριν, σε έναν χώρο ιστορικού ενδιαφέροντος που ανήκει στο Υπουργείο Πολιτισμού. Συζητάμε για μια δράση που ετοιμάζουμε και το ενδεχόμενο φιλοξενίας εκεί. Φτάνουμε στο δια ταύτα. Οι φύλακες μας λένε πως οι συμβάσεις τους τελειώνουν, πως το μνημείο δεν θα ανοίγει πια τα Σαββατοκύριακα, ούτε τα απογεύματα. Παρόλα αυτά μου λένε είμαστε διατεθειμένοι να ερχόμαστε εθελοντικά να τον ανοίγουμε και να τον φυλάμε. Θέλουμε τα μνημεία ανοιχτά και γεμάτα κόσμο. Είναι η ιστορία μας και το μέλλον μας. Ο μέγας υπουργός Πάνος Παναγιωτόπουλος έστειλε πριν λίγες μέρες στο Φεστιβάλ έναν σύμβουλο του φιλόσοφο να μας μιλήσει για τις αξίες της Τέχνης. Γιουχάραμε.

Τετάρτη πρωί. Η κόρη μου ξεκίνησε το φοιτητικό της βίο στη Σχολή Καλών Τεχνών. Το όνειρο της. Με συγκρατημένη αισιοδοξία. Μου περιγράφει τη νέα της καθημερινότητα. Η σχολή από πέρσι δεν διαθέτει μοντέλο! Το πανεπιστήμιο δεν μπορεί να το πληρώσει πια. Σχολή Καλών Τεχνών χωρίς μοντέλο. Παρόλα αυτά οι δάσκαλοι της προσπαθούν. Σκαρφίζονται εναλλακτικές μεθόδους να κρατούν όσο μπορούν το ενδιαφέρον των παιδιών, την έστω και στοιχειώδη λειτουργία της σχολής. Μόνο που κρυώνουμε μου λέει, δεν έχει θέρμανση.

Είδηση στις σημερινές εφημερίδες: Δυο μήνες μετά την έναρξη στα σχολεία τα κενά των καθηγητών είναι τόσα που τα περισσότερα τμήματα χάνουν κάθε μέρα ώρες. Πετυχαίνω στην τηλεόραση τον ανεκδιήγητο υπουργό Παιδείας. Μιλάει στο ΣΚΑΙ για το έργο του. Θέλω να σπάσω το γυαλί. Η μικρή μου κόρη μου περιγράφει τις χαμένες ώρες μέσα στο μήνα. Σε 17.000 υπολογίζονται οι χαμένες διδακτικές ώρες κάθε εβδομάδα, από την αρχή του σχολικού έτους, στα Μουσικά και Καλλιτεχνικά Σχολεία της χώρας, λόγω των ελλείψεων διδακτικού προσωπικού. Προχθές μου λέγανε την ιστορία ενός δασκάλου που ανέλαβε να κρατάει τα παιδιά και να τα διαβάζει και πέραν του ωραρίου του γιατί οι δικοί τους αδυνατούν να τα βοηθήσουν. Ένας ακόμα φύλακας άγγελος. Το αντίβαρο…

Η Υγεία, η Παιδεία, ο Πολιτισμός, οι πυλώνες της ομαλότητας της καθημερινής ζωής ενός κράτους, έχουν καταρρεύσει. Λειτουργούν χάρη στην αυτοθυσία των ανθρώπων που ξεπερνούν τους εαυτούς τους. Που χλευάζονται από τα καθεστωτικά Μέσα ως τεμπέληδες, που αντιμετωπίζονται ως πλεονάζοντες αριθμοί, ως υβρίδια που δεν χρειάζονται χρήματα για όσα προσφέρουν αλλά ψίχουλα. Σχολεία, νοσηλευτικά ιδρύματα, μουσεία, μνημεία κλείνουν στο όνομα της επιτυχίας της χώρας, της εξόδου στις αγορές, του Σαμαρικού succes story. Η αλήθεια είναι όμως πως η Ελλάδα σήμερα κρατιέται ζωντανή και λειτουργεί χάρη σε αυτούς και πολλούς άλλους που βαστάνε στα αλήθεια Θερμοπύλες. Και όχι για παριστάνοντας τους ήρωες στα δελτία των οκτώ…