Euro σημαίνει χαρτάκια, ανεμελιά, Ιούνιος και μία ατάκα του Καμύ

Σταχυολογώντας στιγμές από τα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, εν όψει της αποψινής πρεμιέρας στα γήπεδα της Γερμανίας

14 Ιουνίου 2024, 7:30 πμ

Το πρώτο Euro που παρακολούθησα ήταν τον Ιούνιο 1988. Για κάποιο λόγο, αν και μικρός που δεν καταλάβαινε ιδιαίτερα, προτιμούσα να μην το «φάει» ο Ντασάεφ και η Σοβιετική Ένωση να το σηκώσει το κύπελλο μέσα στo Μόναχο.

Κάτι που, δυστυχώς, δεν έγινε, καθώς εκείνη η γκολάρα του Μάρκο Φαν Μπάστεν (μετά το 1-0 του Γκούλιτ) χάρισε στους οράνιε το μοναδικό τους τρόπαιο.

Ευτυχώς, θα πω μερικά χρόνια αργότερα. Γιατί εκείνο το ποδόσφαιρο, η συνέχεια του total football, ο Ρίνους Μίχελς, η τριάδα Φαν Μπάστεν-Γκούλιτ-Ράικαρντ, ο Κούμαν και ο Φαν Μπρόικελεν, η ολλανδική σχολή, έπρεπε κάτι να σηκώσει. Η πιο αδικημένη εθνική όλων των εποχών. Από τη μοίρα, τις συνθήκες, αλλά και τα δικά τους πόδια.

https://www.youtube.com/watch?v=xQnFPZCVUyA&ab_channel=Vanemas2

Πέρασαν κι άλλα Euro από τότε. Του ’92 που θυμάμαι πιο καθαρά, καθώς το παρακολούθησα όλο, με τους απίθανους Δανούς, που ήρθαν από τις παραλίες έχοντας μπει στη διοργάνωση από το «παράθυρο» λόγω της αποβολής της (σπουδαίας) Γιουγκοσλαβίας. Τι παιχνίδι της μοίρας κι αυτό. Πού να το φανταστούμε. Πόσο θα το έδινε ο μπουκ; Θα λέγαμε με σύγχρονους -και δηλητηριασμένους- όρους.

Μέσα σε αυτές τις αναμνήσεις, είναι και κάτι που παραμένει ίσως η πιο αγνή. Πολλά πράγματα μπορείς να περιγράψεις, δύσκολα όμως τις μυρωδιές. Μία τέτοια ήταν, που αγαλλίαζε τη ψυχή σου όταν έπαιρνες το άλμπουμ. Και οι σελίδες του γυαλιστερές, μύριζαν από την εκτύπωση, αλλά την αίσθηση του καινούργιου και ατσαλάκωτου χαρτιού.

panini

Μαζί μερικά πρώτα φακελάκια από παίκτες. Γυαλιστερά εξίσου. Τα σήματα των ομάδων, τα γήπεδα, οι αστέρες, αλλά και οι λιγότερο γνωστοί παίκτες που μάθαινες να τους προφέρεις, έκανες και λάθη, από λιγότερες γνωστές εθνικές. Ευκαιρία και για λίγο… γεωγραφία (περισσότερο στα Μουντιάλ αυτό).

Ποδόσφαιρο, pexels

Το πρώτο συμπληρωμένο άλμπουμ Panini λοιπόν ήταν του ΄92. Του ’88 και του ΄90 δεν τα κατάφερα, αλλά αυτός ήταν ο στόχος του καλοκαιριού. Τους μάθαμε όλους τους παίκτες, απ΄έξω, καλύτερα και από τα μαθήματα. Κάθε μέρα φακελάκια, ανταλλαγή. Και σημειώναμε και τα σκορ των αγώνων στο άλμπουμ, μην μας ξεφύγει και τίποτα…

Ιούνιος. Συνήθως συνέπεφτε με το τέλους του σχολείου. Οπότε, όνειρα για όμορφο καλοκαίρι. Ανεμελιά. Βόλτες, πάρκο, παιχνίδι και μετά τηλεόραση. Σε περιγραφές που σήμερα ίσως ακούγονται γραφικές στα αυτιά σου…

«Η μπάλα δεν έρχεται ποτέ από εκεί που την περιμένεις»

Μέχρι να φτάσουμε στο μαγικό 2004 και στα «παιδιά» του Ότο Ρεχάγκελ. Είχαν μεσολαβήσει βέβαια δύο Euro, αυτό του ΄96 που το σήκωσε η Γερμανία (να πω ότι χάρηκα, ψέματα θα πω) και του 2000 με τους παντοδύναμους τότε Γάλλους. Δύο αδιάφορα θα έλεγα σχετικά Euro γιατί ήμασταν αρκετοί μεγάλοι για να μαζεύουμε χαρτάκια πια αλλά και αρκετά μικροί για να το αναπολήσουμε και να το κάνουμε κρυφά. Ή όχι; Δεν αποκαλύπτουμε μυστικά δεκαετιών!

Εθνική EURO

Αυτό που πάντως όσο κι αν περάσουν τα χρόνια δε θα ξεχάσει ποτέ κανείς μας ήταν εκείνον τον Ιούνιο του 2004. Εκείνο το θαύμα που ακόμη και σήμερα, 20 χρόνια μετά, αδυνατεί να το συλλάβει ο ανθρώπινος νους. Θα πείτε, οκ, εδώ το είχαν πάρει 12 χρόνια πριν οι τουρίστες Δανοί. E, και;

Δεν το σκέφτεσαι έτσι. Ποτέ δεν το σκέφτεσαι έτσι. Εσύ ζεις το θαύμα σου. Αν έχει κάτι να σου προσφέρει η μπάλα, εκτός από σου θυμίζει ότι είσαι πάντα παιδί, είναι η αίσθηση του ότι μπορεί να συμβεί το αδύνατο, ο μικρός να νικήσει το μεγάλο, ενίοτε να τον ταπεινώσει κιόλας, και να φέρει προσωρινά το χαμόγελο ικανοποίησης σε πρόσωπα μονίμως σκυθρωπά.

Ναι, για ένα γκολ, για ένα αποτέλεσμα, για μια μπάλα που καταλήγει στα δίχτυα.

«Όσα γνωρίζω περί ηθικής τα οφείλω στο ποδόσφαιρο», είχε πει κάποτε ο Αλμπέρ Καμύ, συμπληρώνοντας: «H μπάλα δεν έρχεται ποτέ από εκεί που την περιμένεις». Και τα τρόπαια, επίσης, αείμνηστε. Κι άλλα όμως, που σου έρχονται στη ζωή και λες «όπα».