EUROVISION: Οχι ρε φίλε, δεν θα μας τρολλάρετε διαρκώς

Ακούω από χθες βράδυ το ”τραγούδι”, αν λέγεται αυτό το συνονθύλευμα τραγούδι που θα εκπροσωπήσει την Ελλάδα στη Eurovision. Όχι ότι έχω, ή είχα ποτέ, σε καμία εκτίμηση τη Eurovision και την προσπάθεια των τελευταίων χρόνων ειδικά να παρουσιαστεί σαν κάτι ξέρω και γω πόσο σπουδαίο. Περί ορέξεως όμως…Επίσης το θέμα μου δεν είναι αοιδός Το θέμα είναι ο τρόπος πια που επιβάλουνε αισθητική. 

Όταν φτάνει να εκπροσωπείται πια μια χώρα σε ένα διεθνή διαγωνισμό, όποιας ποιότητας και αν είναι αυτός, με ένα τέτοιο κατασκεύασμα που αντιπροσωπεύει ας πούμε το σημερινό πρόσωπο της ελληνικής μουσικής, τότε μπάστα. Ώπα κάπου.

Με φόντο τοποθεσίες της Αθήνας, όπως η Ακρόπολη και το Ωδείο Ηρώδου Αττικού, πραγματοποιήθηκαν τα γυρίσματα για το video clip του τραγουδιού που θα ερμηνεύσει η Μαρίνα Σάττι στη σκηνή του Μάλμε, λέει η ανακοίνωση. Μάλιστα.

Τα μέρη που αποτελούν σήματα κατατεθέντα του ελληνικού πολιτισμού, αρχαίου και σύγχρονου, εκεί που δεν συναινούμε και καλά κάνουμε, να αποτυπώνονται εικόνες από πανάκριβες διαφημίσεις πχ που έχουν και υψηλή αισθητική, από επιδείξεις μόδας, από ταινίες παγκόσμιας εμβέλειας, με το φόβο του ευτελισμού, εκεί λοιπόν γυρίζεται ένα kitsch παραλήρημα που αληθινά τρολάρει μια χώρα, δοκιμάζει τις αισθητικές της αντοχές.

Ξεκινά σαν γιαπωνέζικο τραγουδάκι σε καρτούν-manga, με κάτι υπόνοιες μπουζουκιού στην έναρξη, γίνεται κάτι σαν ραπ, τραπ, περνά από την Ινδική παράδοση του Μπόλιγουντ ενώ ακούγεται διαρκώς ένα εκνευριστικό soundtrack βρεφονηπιακού σταθμού  ΤΑΤΑΤΑ. Απερίγραπτο. 

Εικονογραφικά δε το τρολάρισμα απογειώνεται πλήρως. Από την υποδοχή των ”δικών μας ξένων” στο Ελευθέριος Βενιζέλος, στις γραφικές γριούλες και τους παππούδες που χορεύουν στους δρόμους της Αθήνας, ένα τσιγάρο δρόμος.

Ενδιάμεσα βάλε λίγες αρχαιότητες μη μεινουν παραπονεμένες, δίδαξε πώς να κάνει ένα αυτοκίνητο μπάντες στον ανακαινισμένο Λυκαβηττό γεμίζοντας λαστιχιές στο δάπεδο του πάρκινγκ, σαλεπιτζήδες, τσολιαδάκια, ταξιτζήδες, τουρίστες, τη φούντα του τσολιά, συρτάκι, μια συνομιλία της ινδής θεάς Κάλι με την Καρυάτιδα του Παρθενώνα, σε ένα τουρλουμπούκι χωρίς λογική, χωρίς στόχο, χωρίς πειθώ. Ότι βρήκαμε το πετάξαμε μέσα.

Ένα ευτελές βίντεο τρεισήμισι λεπτών που προκαλεί ναυτία και απορία: Αυτή είναι πια σήμερα η κυρίαρχη τάση στον ελληνικό πολιτισμό; Αυτό είναι το διαβατήριο μας προς τα έξω; Τα διαπιστευτήρια μας.

Προφανώς είναι στην κατεύθυνση του Υπουργείου Πολιτισμού να παίζονται παντού ελληνικά τραγούδια. Να μας σαλτάρουν τελείως. Να μας κυνηγά αυτός ο ήχος και οι παρόμοιοι του σε κάθε μας βήμα. Να μην παίρνουμε ανάσα. Μέχρι να αλλάξουμε πια χώρα…

Τη ρίξαμε τη ζαριά. Και φέραμε ντόρτια. Καιρός να φεύγουμε από δω…Μπράβο σε όσους το επέλεξαν.