Η ευλογία της συν-ύπαρξης

Έχει κάτι το ζόρικο αυτός ο χειμώνας. Μοιάζει σαν συχνά-πυκνά, πολλές φορές στη διάρκεια μιας ημέρας να μας χτυπά ηλεκτρικό ρεύμα. Να μας τινάζει. Η γαλήνη, έννοια άγνωστη στη ζωή μας έχει δώσει τη θέση της σε μια διαρκή ένταση. Στα πάντα. Την πολιτική, την επιβίωση, ακόμα και τη διασκέδαση. Ένας διαρκής εμφύλιος για τα πάντα. Από μια θέση παρκαρίσματος μέχρι την συν-ύπαρξη με τον δίπλα. Στο σπίτι, την πόλη, τη χώρα, την ήπειρο που ζούμε.

Δεν θυμάμαι άλλη περίοδο τόσο μεγάλης έντασης, απροθυμίας συνεννόησης, τέτοια ευκολία σε υποκίνηση και εκφορά λεκτικής ή και σωματικής βίας. Ανθρώπινα νευρόσπαστα κινούμαστε στο όριο της έκρηξης διαρκώς, αδιαφορώντας για τις συνέπειες της στις κοινωνικές σχέσεις αλλά και στον ίδιο μας τον εαυτό τον οποίο δηλητηριάζουμε τοξικά με σκέψεις, λόγια και πράξεις.

Ζούμε κάθε μέρα σαν να έχουμε μηδενίσει τις προηγούμενες και ξαναρχίζουμε από την αρχή το φάγωμα των σαρκών μας.

Τελευταία όταν νοιώθω αυτόν τον κλοιό της έντασης να σφίγγει τριγύρω σαν θηλιά κοιτάζω αυτή την εικόνα που φωτογράφησε η κόρη μου το περασμένο καλοκαίρι σε ένα λιμάνι της Γκάνα στην Αφρική. Την εικόνα έχω βάλει ως επιφάνεια εργασίας στον υπολογιστή και λειτουργεί ως ηρεμιστικό. Σε ένα σκηνικό που θυμίζει τις Γραφές ένα πλήθος ανθρώπων συν-βιώνει κόντρα στη φτώχεια και τις δυσκολίες. Θα ήθελα να μπορούσα να τρυπώσω εντός της κάθε φορά που γύρω κάποιος υψώνει τη φωνή, γράφει ένα επιθετικό στάτους, κορνάρει από θυμό σε ένα φανάρι, ταπεινώνει άδικα έναν ταμία σε ένα κατάστημα, χάνει την ψυχραιμία του.

Όταν ζήτησα πριν λίγες μέρες από κάποιον άνθρωπο να σεβαστεί τον τοίχο μου στο fb και να μην χρησιμοποιεί προσβλητικές εκφράσεις συλλήβδην για το πολιτικό σύστημα, εκείνος απάντησε με δημόσια ανάρτηση πως οι δημοσιογράφοι είναι λαμόγια και κλόουν.

Τον άνθρωπο αυτόν δεν τον είχα συναντήσει παρά μόνο μια φορά στη ζωή μου και φυσικά δεν με γνώριζε καν προσωπικά. Εκπροσωπεί όμως όλο αυτό που περιγράφω παραπάνω. Την αδυναμία της συν-ύπαρξης, της συνεννόησης, της ανοχής στο διαφορετικό.

Όσο η πολυμέτωπη κρίση βαθαίνει και μεις πιστεύουμε πως τελειώνει με πανηγυρισμούς και οι βεβαιότητες για επιστροφή στην παλιά ευημερία που θόλωνε τα πάντα πληθαίνουν, η άγρια πλευρά της ανθρώπινης ύπαρξης μας θα θριαμβεύει.

Το πόσο μπορεί ο καθένας να την τιθασεύει έχει να κάνει με το επίπεδο της ωριμότητας του.

*Το editorial του τεύχους 235.