Ευλογημένοι όσοι το ζήσαμε
Ο πιο συγκινητικός τρόπος για να τιμήσει κανείς τα ογδόντα χρόνια από τη γέννηση του Μάνου Λοΐζου ήταν αυτή η παραγωγή της ΚΟΘ.
H μουσική του Λοΐζου είναι η μουσική της εφηβείας μου. Είναι η μουσική που με έκανε να συνειδητοποιήσω ποια πράγματα και αξίες θα αγαπούσα και θα κουβαλούσα για πάντα. Αν και στο σπίτι μας, σπίτι αριστερό, ο Μίκης ήταν ο μεγάλος αγαπημένος, εμένα πάντα μου άρεσε να τραγουδώ από το ράδιο, όταν τα έπαιζαν, τα τραγούδια του Λοΐζου. Εκείνα τα λαϊκά της Χαρούλας, τα Νέγρικα της Φαραντούρη, τα επαναστατικά του Καλημέρα Ήλιε. Όταν άρχισα να πηγαίνω στα Φεστιβάλ των πολιτικών νεολαιών, γυμνάσιο ακόμα, και άρχιζε να παίζει από τα μεγάφωνα ο Τρίτος Παγκόσμιος, ανατρίχιαζα.
Ο μοναδικός τάφος επωνύμου που έχω επισκεφτεί ποτέ είναι ο τάφος του Λοΐζου. Καλοκαίρι 1983, με ένα παιδικό μου φίλο κατεβήκαμε στην Αθήνα ως ενδιάμεσο σταθμό για τον Πειραιά που θα παίρναμε ένα πλοίο. Και έχοντας δυο ώρες καιρό πήγαμε στο Πρώτο Νεκροταφείο. Ένα είδος τάματος. Να ανάψουμε ένα κερί στον τάφο του, είχε φύγει λίγους μήνες πριν. Ένας ξύλινος σταυρός, δυο ξύλα δεμένα όλο και όλο ο τάφος. Ακόμα τον θυμάμαι. Βγήκαμε και μια βιαστική φωτογραφία εκεί, με μια ινσταμάτικ kodak μηχανή να μην το ξεχάσουμε ποτέ. Και δεν το ξεχάσαμε.
Για μένα τα τραγούδια αυτού του ανθρώπου ήταν η εφηβεία μου. Και χθες βράδυ, σε αυτή τη μεγάλη εκδήλωση μνήμης, ακριβώς ογδόντα χρόνια από τη γέννηση του ένοιωσα ξανά την ίδια εφηβική συγκίνηση. Και όταν άκουσα το Ακορντεόν δάκρυσα.
Ήταν μια μεγάλη στιγμή για την πιο σπουδαία ορχήστρα της πόλης μας, την Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης η χθεσινή. Και η ιδέα και η εκτέλεση.
Καθώς τα μαγικά έγχορδα της ξεδίπλωναν θεϊκά ενορχηστρωμένες από τον Αντώνη Σουσάμογλου και τον Λάζαρο Τσαβδαρίδη, τις μελωδίες του Λοΐζου, χωρίς ούτε ένα ψεγάδι κόπωσης με το πέρασμα τόσων δεκαετιών, χωρίς ούτε μια στάλα σκόνη να σκιάζει τη μαγική τους λάμψη, τη συναισθηματική τους καταιγίδα, το κοινό της κατάμεστης αίθουσας του Μεγάρου Μουσικής, sold out και τις δύο μέρες, ξεσπούσε σε ένα διαρκές και ενθουσιώδες χειροκρότημα.
Και καθώς οι τρεις ερμηνευτές, η θεϊκή Δήμητρα Γαλάνη, η στέρεη Γιώτα Νέγκα και ο Φοίβος Δεληβοριάς έδωσαν νέα λάμψη σε παλιές δόξες, όλοι εμείς που κοινωνήσαμε αυτή τη Θεία Ευλογία, απλά παραδοθήκαμε σε συναισθήματα.
Η δουλειά του Αντώνη Σουσάμογλου, αυτού του απίστευτου μουσικού ταλέντου της πόλης, στη μεταμόρφωση όλων αυτών των ήχων που μεγαλώσαμε, είχε ένα τρόπο τόσο μοναδικό και σημερινό. Οι μελωδίες του Λοΐζου γράφει ο Αντώνης έχουν την αρετή της οικονομίας και για αυτό είναι φοβερά ευθύβολες. Περνούν εύκολα από τη μνήμη στην καρδιά.
Και αυτή η σπουδαία ορχήστρα της πόλης φρόντισε χθες βράδυ να δημιουργήσει ένα μοναδικό φορτίο που θα κουβαλάμε στις καρδιές μας για καιρό. Με την εξαιρετική διεύθυνση του Μίλτου Λογιάδη.
Κάθε τραγούδι, κάθε μουσικό παιχνίδι με τις μεταμορφώσεις που διαδέχονταν η μία την άλλη ήταν για το ακροατήριο αυτής της μοναδικής συναυλίας μια βουτιά στις αξίες μιας ολόκληρης εποχής, στους ήχους που άντεξαν πενήντα και πλέον χρόνια ακέραιοι. Και που μεταμορφωμένοι εδώ από λαϊκή μουσική σε συμφωνικές θεσπέσιες μελωδίες απογειώθηκαν για πάντα. Σπουδαία δουλειά. Από τις σημαντικότερες στην ιστορία της ορχήστρας.
Σκεπτόμουν φεύγοντας πόσα πράγματα θα είχε γράψει ακόμα ο Λοΐζος αν δεν είχε φύγει τόσο πρόωρα εκείνο το φθινόπωρο του 1982 στο νοσοκομείο της Μόσχας. Πόσες συγκινήσεις θα είχε προσφέρει ακόμα…
