Ευρωεκλογές και Αυτοδιοικητικές Εκλογές 2019: Τι μάθαμε, τι κερδίσαμε, τι αλλάξαμε;
Συμπεράσματα πάνω στο τελικό αποτέλεσμα των εκλογών σε Δήμους, Περιφέρειες και Ευρωβουλή.
Λέξεις: Σταμάτης Σκηφαλίδης
Πέρασε σχεδόν μία εβδομάδα από την επίσημη λήξη των αυτοδιοικητικών και των Ευρωεκλογών.
Τι μάθαμε, τι κερδίσαμε, τι αλλάξαμε; Αρχικά για ακόμη μια φορά, η καραμέλα ότι οι δήμοι οφείλουν να έχουν αυτόνομη υπόσταση, δυναμική και απαγκίστρωση από τα «κυρίαρχα» πολιτικά κόμματα και κράτος, έλιωσε πολύ γρήγορα και ήταν ληγμένη. Επί έναν μήνα, παντού επικρατούσε η πόλωση, οι βόλτες των αρχηγών των κομμάτων σε γειτονιές, επιχειρήσεις κλπ στοχευόμενα – με την ανέκαθεν παρουσία μακάριου κόσμου, κλακαδόρων, άπειρων selfies, κυρίως από την πλευρά της αξιωματικής αντιπολίτευσης, μιας και ο πρωθυπουργός, πέραν Άρτας και Κρήτης, χρειάζονταν «αλεξίσφαιρο γιλέκο». Αλλά πάλι έκανε το κομμάτι του, ως τελευταίο χαρτί, ενός κόμματος καταδικασμένου σε βαριά ήττα (για άπειρους λόγους). Εικόνες άλλων εποχών, παρωχημένες, γραφικές, λαϊκίστικες και τελικά ανούσιες. Όσο και να «έσφιγγε» τα πλάνα ο σκηνοθέτης, ακόμα και με την παρουσία «με το αζημίωτο» δεκάδων Ρομά (πάνε οι παλιές εποχές από Βουλγαρία, ανέβασαν την ταρίφα), η εικόνα ήταν μίζερη και καταθλιπτική.
Τα ζητήματα και προβλήματα, στα οποία οι πολίτες μπορούν να κατακτήσουν την πιο διαδραστική – άμεση σχέση, όπως οι Δήμοι, κοινότητες, Περιφέρειες, εκεί όπου μπορούν να ασκήσουν κάποιον σχετικό έλεγχο και να απαιτήσουν, θάφτηκαν κάτω από την ανέλπιδη προσδοκία, ότι θα βολέψουμε κάνα ξάδελφο, κάνα γνωστό, μήπως και κολλήσουμε κάνα ένσημο σε κάποιο δημοτικό – περιφερειακό κλπ γραφείο. Κυρίως όμως ξεχνώντας μετά από μια βασανιστική και εξευτελιστική 10ετία, ότι θα μας σώσει ο χ.ψ Κυριάκος, άσχετα αν το κόμμα του και ευθύνεται εξίσου για το αόρατο σήμερα και χρωστάει εκατομμύρια, αλλά κυρίως συνυπέγραψε μνημόνια και νόμους (δήθεν αναγκαστικά) τα οποία μας γονάτισαν για πολλά χρόνια. Όπως βέβαια και το ανανεωμένο ΚΙΝΑΛ.
Δεν χρειάζονταν γιούχες και βία στις τηλεοπτικές παράτες και γενικά. Απλά απαξίωση και αδιαφορία μπροστά σε όποια χειραψία και γαλιφιά. Οι πολιτικοί οφείλουν να μας υπηρετούν και να μας προστατεύουν. Φαντάζει αστείο και ουτοπικό αλλά αποτελεί συνταγματική αλήθεια και κανόνα. Από την μία προσωπολατρία και από την άλλη οικογενειοκρατία.
Σαφώς το ίδιο και χειρότερο συνέβη με τις Ευρωεκλογές. Όντως οι κρίσιμες αποφάσεις δεν λαμβάνονται στο όμορφο και μοντέρνο ευρωκοινοβούλιο αλλά σε άτυπα euro groups, οικονομικές παγκόσμια ολιγαρχίες, οίκους αξιολόγησης (ανήκουστο), τράπεζες, ΔΝΤ και πάντα τα Media. Αλλά και πάλι τις αντιμετωπίσαμε με μοτίβο τις εθνικές εκλογές και με ποιο χρώμα θα βαφτεί ο χάρτης. Αν θέλουμε ευρώ και Ευρώπη, θα πρέπει να απαιτήσουμε περισσότερη και ουσιαστικότερη επαφή, ως λαοί γιατί Ευρώπη χωρίς λαούς δεν μπορεί να υπάρξει, παρά μόνο στον χάρτη. Η μακροχρόνια, περιοδική και ανεπαρκής ελληνική παιδεία, των βαθμών και των στερεοτύπων παλαιότερων δεκαετιών όπου το πανεπιστήμιο αποτελούσε μονόδρομο στην γειτονιά, έπαιξε επίσης καθοριστικό ρόλο στην νίκη της πολιτικής αδιαφορίας και απουσίας κριτικής σκέψης. Θεωρώ ότι και τα θέματα της οικολογίας όπως φάνηκε δεν μας προβληματίζουν. Φλωριά μωρέ, άσχετα που σε αρκετές χώρες πήραν υψηλά ποσοστά.
ΥΓ. Το γραφικά αναμασημένο όμως; Για άλλη μια φορά, άνθρωποι «καθημερινοί» που διεκδικούσαν την έκαστη κυρίως αστική δημαρχεία και όχι μόνο, άρχισαν κλασσικά πλέον να συμμετέχουν στα ψηφοδέλτια των Εθνικών εκλογών. Η αγάπη για την κάθε πόλη, τα όνειρα, οι στόχοι, τα σχέδια χάνονται στον βωμό της μελλοντικής πολιτικής επιβίωσης και απόκτησης ταυτότητας πλέον στον «ναό» της δημοκρατίας, την βουλή. Δεν τους κατηγορώ αλλά και δεν τους δικαιολογώ. Πρέπει να γίνει κατανοητό, ότι αν και μικρή χώρα, η όποια αλλαγή θα πρέπει να ξεκινήσει στους Ο.Τ.Α. με την απαραίτητη ενεργή συμμετοχή των δημοτών. Είναι ότι πιο κοντινό και εφικτό να ελέγξουν, να συναποφασίζουν με στόχο η άλλοτε «συμμετοχική δημοκρατία» από μότο να αποκτήσει οντότητα. Εδώ σε μεγαλύτερες χώρες και είναι διαιρεμένες σε επικράτειες κλπ και εμείς οι εγωισταράδες που στην αρχαία μια σταλιά Ελλάδα χωριζόμασταν ήδη σε πόλεις κράτη, νομίζουμε ότι συμμετέχουμε μια στα 4 χρόνια και επηρεάζουμε. Απέχουμε δυστυχώς από αυτήν την πολιτική κουλτούρα (άλλοι το ονομάζουν ραγιαδισμό, άλλοι στάσιμη ηλιθιότητα κλπ) αλλά αν και «μισθωμένοι», κάποια στιγμή νομοτελειακά θα εξελιχτούμε. Το οφείλουμε στην Ιστορία, στο παρόν και κυρίως στις επόμενες γενεές.
