Εξευτελίζοντας την Αριστερά

Λέξεις: Βασίλης Παπαστεργίου

Ο εξευτελισμός του ΣΥΡΙΖΑ ολοκληρώνεται. Η πλειοψηφία προκειμένου να σκοτώσει το τέρας που η ίδια εξέθρεψε αποφάσισε να αφήσει να προσχήματα και να ενεργοποιήσει ευθέως αντιδημοκρατικές πρακτικές. Πρωτοφανείς μάλιστα για τα δεδομένα των τελευταίων ετών…

Έτσι όμως είναι προφανές ότι χάνει και η ίδια κάθε νομιμοποίηση. Καταστρέφοντας την προοπτική εκλογής του Κασσελάκη, οι της σημερινής “πλειοψηφίας” κατέστρεψαν και οι ίδιοι – νομίζω οριστικά και αμετάκλητα – και τον εαυτό τους, δηλαδή κάθε πιθανότητα να τους πάρει στο μέλλον στα σοβαρά οποιοσδήποτε δημοκρατικός αριστερός πολίτης.

Είναι κι αυτό μια μορφή δικαιοσύνης για ανθρώπους που πριν ένα χρόνο, στη βάση και πάλι ενός ιδιοτελούς σχεδιασμού, ψήφισαν έναν ουρανοκατέβατο τυχοδιώκτη, βάζοντας μάλιστα – ένιοι εξ αυτών – και την υπογραφή τους κάτω από τη υποψηφιότητά του.

Σήμερα τον χαρακτηρίζουν, αυτόν που οι ίδιοι πρότειναν ως πρόεδρο, “γκάγκστερ” και “πολιτικό απατεώνα”. Ποιος θα τους πάρει στα σοβαρά;

Και ποιος μπορεί να πάρει στα σοβαρά τον Νέρωνα που παρακολουθεί – δήθεν αμέτοχος και προσέχοντας μην λερώσει τα χέρια του – το όλο πράγμα να διαλύεται; Τα όσα συμβαίνουν είναι και πρωτίστως δική του ευθύνη, καθώς η εκλογή Κασσελάκη οφείλεται και σε δικό του κυνικό υπολογισμό.

Ο ΣΥΡΙΖΑ και το 2015 αντιμετώπισε ένα μείζον πρόβλημα δημοκρατίας, καθώς η στροφή του 2015 δεν επικυρώθηκε από κανένα κομματικό όργανο.

Ήταν μια κυβερνητική επιλογή που το κόμμα αποδέχθηκε μόνο μετά την διάσπαση και την αποχώρηση μεγάλου τμήματος των στελεχών του. Η νομιμοποίηση της στροφής του 2015 υπήρξε καθοριστικής σημασίας για την μετατροπή του σε προσωποπαγές, αρχηγικό κόμμα. Ωστόσο, η ουσιαστική διαφορά με τα όσα συμβαίνουν σήμερα είναι ότι τότε η βάση της αντιπαράθεσης ήταν πολιτική, υπήρχε δηλαδή πραγματικό πολιτικό επίδικο. Από την σημερινή φαρσοκωμωδία ακριβώς αυτό απουσιάζει: η πολιτική. Υπάρχει μόνο κυνισμός, αγώνας για την εξουσία, τα κλειδιά, την κρατική επιχορήγηση.

Μισούμε τους σταλεγάκηδες, εκτός αν είμαστε εμείς οι ίδιοι. Έτσι κι εγώ δεν μπορώ να μην σκεφτώ ότι όταν πέρσι τέτοιον καιρό κάποιοι φίλοι μου έλεγαν – αφήνοντάς με άναυδο – ότι θα ψηφίσουν τον Κασσελάκη “ρισκάροντας” για να τελειώσουν με την κομματική γραφειοκρατία (που εξέφραζε ας πούμε η Αχτσιόγλου), εγώ τους απαντούσα ότι αυτό δεν είναι ρίσκο αλλά βέβαιη καταστροφή.

Από την άλλη, διάφοροι φίλοι θα μου πουν κι εμένα – παρόλο που έχω αποχωρήσει από το κόμμα εδώ και 10 σχεδόν χρόνια πια – ότι “εγώ καλά σου τα’λεγα” και ότι αυτός ο χώρος τελειώνει όπως του αξίζει.

Προφανώς ο καθένας θα σκεφτεί την δική του δικαίωση, αλλά από την άλλη δεν μπορεί να μην υπάρξει και ένας μικρός αναστοχασμός.

Από την πλευρά μου, για παράδειγμα, έχοντας ζήσει τον ΣΥΡΙΖΑ από την αρχή του, το 2004 και από πολύ χαμηλές καταγραφές, αλλά κυρίως έχοντας ζήσει την περίοδο 2009-2015, θα έλεγα ότι επιμένω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε ένα όχημα ορθολογικής αμφισβήτησης, αριστερής εναλλακτικής και ελπίδας. Αυτή η ιδέα μου φαίνεται ακόμα και σήμερα σωστή. Από την άλλη, υπό το φως όσων συνέβησαν χθες στο – ο Θεός να το κάνει – συνέδριο, κατά βάση βέβαια ανάμεσα σε ανθρώπους που μου είναι άγνωστοι, δεν μπορείς να μην προβληματιστείς για την ποιότητα κάποιων ανθρώπων με τους οποίους κάποια στιγμή συμπορεύτηκες.

Σε κάθε περίπτωση, όταν τελειώσει αυτή η κλωτσοπατινάδα είναι σαφές ότι το εναπομείναν σχήμα δεν θα έχει κανένα κοινωνικό και ηθικό έρεισμα.

Το αίτημα όμως για μια ριζοσπαστική αριστερή πολιτική παραμένει ενεργό.

Το ζήτημα είναι λοιπόν και πάλι: τώρα τι λες.

*Ο Βασίλης Παπαστεργίου είναι δικηγόρος