Έξι χρόνια πέρασαν;

του Παύλου Δανελάτου

Λοιπόν μολύβι και χαρτί που λέει κι ο Διονύσης και τι να πρωτοπείς…

Ήταν εκεί προς το τέλος του χειμώνα του 2008. Εγώ, ο Δημήτρης Μητσόπουλος με μια παρέα εκλεκτών ανθρώπων, που είχαμε δει και αποδεί με τους καιροσκόπους του χώρου, βρήκαμε τον Ανδρέα Βουτσινά και μιλήσαμε για το όραμα μιας δραματικής σχολής όπως την είχαμε στο νου μας χρόνια… και το θαύμα έγινε. Και ο Ανδρέας είπε εκείνο το καταπληκτικό: «εγώ θα φύγω, εσείς θα φύγετε αλλά το όνομα και η σχολή αυτή θα μείνει, γι αυτό δέχομαι… έπειτα σας κοιτάζω, σας ξανακοιτάζω κι έχετε καθαρά μάτια και μ’ αρέσετε…»

Κι εμάς μας άρεσε ο καταπληκτικός Ανδρέας και το νερό μπήκε στο αυλάκι σιγά-σιγά και όλα ήρθαν με τη σειρά τους και τον αγώνα μας όπως τα θέλαμε. Και να λοιπόν η δραματική σχολή μας με τον Ανδρέα διευθυντή σπουδών. Όλα αυτά ακούγονται γλυκά κι όμορφα αλλά τα θαύματα του ελληνικού κράτους καλά κρατούσαν και τότε και πάντα. Δε θα ξεχάσω τη μέρα που συνόδευσα τον Ανδρέα στο αεροδρόμιο για να ταξιδέψει ένα τριήμερο στη Γαλλία. Ο λόγος; Το υπουργείο πολιτισμού ζήτησε τα διπλώματα του για να τον εγκρίνει ως διευθυντή σπουδών… τα διπλώματα του Βουτσινά!!! Ο οποίος θυμόταν ότι τα είχε στο σπίτι του στη Γαλλία αλλά πού τα είχε… και μετά μάθαμε πως τα είχε κρεμάσει στην τουαλέτα απέναντι από τη λεκάνη της τουαλέτας για να τα βλέπει, λέει, όταν κάθεται!!! Και εκεί λοιπόν στο αεροδρόμιο που περιμέναμε να φύγει μου λέει πως ο Ζακ Λανγκ του είχε δώσει τιμητικό δίπλωμα για την προσφορά του και η Ελλάδα τον στέλνει Γαλλία στα εβδομήντα τόσο για να φέρει αποδείξεις… Όταν έφερε τα διπλώματα είδαμε πως στο πίσω μέρος ήταν γραμμένο το βιογραφικό του. Η μάνα μου το έγραψε, μας είπε στα αγγλικά…

Και ξεκίνησε λοιπόν η πρώτη χρονιά με το περίεργο φαινόμενο η σχολή να έχει πρώτο και τρίτο έτος (!!!) καθώς 15 παιδιά ήρθαν μεταγραφή από άλλες σχολές της Θεσσαλονίκης για να αποφοιτήσουν από τη σχολή του Βουτσινά και ξεκίνησε η κίνηση στον πέμπτο όροφο της Λέοντος Σοφού 18… με τη δραματική σχολή μας, με τα εργαστήρια μας για παιδιά και εφήβους και ενηλίκους, με τις εκδηλώσεις μας, με τη σχολή Musical, με τις παραστάσεις μας… μια όμορφη ατμόσφαιρα που ονειρευόμασταν άρχισε να δείχνει και να φαίνεται.

Όταν τρία χρόνια αργότερα έγινε η πρώτη αποφοίτηση σε μια αξέχαστη εκδήλωση στο Άνετον, θυμάμαι εκτός από τη συγκίνηση ότι κάθισα και μέτρησα πόσες αποφοιτήσεις θα κάνω στο εξής, αν με βοηθήσει ο Θεός να ζήσω και να είμαι χρόνια σ’ αυτή τη σχολή, που έγινε το πάθος μου και η απόλυτη καθημερινότητά μου. Πόσοι μαθητές θα βγουν στην πιάτσα και θα με ξεπεράσουν και θα χαμογελάω όταν θυμάμαι τα πρώτα τους βήματα… Ήμουν πια διευθυντής σπουδών και ο υπέροχος Βουτσινάς είχε πεθάνει κι είχαμε σκορπίσει, σύμφωνα με τη θέλησή του, τις στάχτες του στην Επίδαυρο ένα ζεστό πρωινό του Αυγούστου.

Πέρασαν λοιπόν έξι χρόνια… ο αριθμός των αποφοίτων της δραματικής σχολής μας είναι πια στο 111, μοιάζει μαγικός αυτός ο αριθμός. Οι μαθητές μας είναι εκεί έξω και αγωνίζονται μακριά από τους προστατευτικούς τοίχους τη σχολής μας. Συμμετέχουν σε παραστάσεις στη Θεσσαλονίκη, στην Αθήνα, σε ΔΗΠΕΘΕ, κάνουν δικές τους ομάδες που πάνε καλά και κάνουν εντύπωση, κερδίζουν επαινετικά σχόλια από σκηνοθέτες και διευθυντές θεάτρων και είναι μόνιμοι κάτοικοι τη καρδιάς και του μυαλού μας, αιώνιοι φίλοι, συνάδελφοι πια.

Κι εγώ; Εγώ αναρωτιέμαι ακόμα κάθε φορά που κοιτάζω τους πρωτοετείς την πρώτη μέρα στο πρώτο έτος, περίεργους και ανυπόμονους να παίξουν, να παίξουν… αναρωτιέμαι μέχρι πότε θα κρατιέμαι να ξεκινάω από την αρχή και να τους μεγαλώνω ώσπου να φύγουν κι αυτοί και να αρχίσω πάλι…

Οι μαθητές μου με απογειώνουν, με κάνουν να ξεχνάω όλη αυτή τη θολούρα και την κρίση, με κάνουν καλύτερο άνθρωπο, καλύτερο σκηνοθέτη, νεότερο και πλουσιότερο.

2014 κι είμαι στα πενήντα φέτος… Έχω ακόμα 25 χρόνια να φτάσω την ηλικία του Βουτσινά όταν πάτησε εδώ μέσα και μετράω αντίστροφα…

*Ο Παύλος Δανελάτος είναι θεατρικός σκηνοθέτης και διδάσκει στην Δραματική Σχολή Ανδρέα Βουτσινά