Ευθραυστότητα

Εικόνα: pexels

Έχουν μια σκληρότητα ολοφάνερη οι μέρες αυτής της άνοιξης. Αδιαχείριστη.

Αν στο συλλογικό (εικόνες της Γάζας, εικόνες της Κωνσταντινούπολης, των Σκοπίων, του Βελιγραδίου, των συγγενών των Τεμπών) προσθέσεις και τα ατομικά δράματα, τις μέρες που κυλούν πανομοιότυπες επιβεβαιώνοντας πώς ο κόσμος είναι φτιαγμένος για λίγους, τα στοιχεία που επιβεβαιώνουν το αυτονόητο, πώς έξι στους δέκα όχι απλά αδυνατούν να ονειρευτούν, αλλά και να επιβιώσουν σε αυτή τη χώρα, τη γενικευμένη απελπισία που εκφράζεται μέσα από νούμερα δημοσκοπήσεων ως απόγνωση για το τι ξημερώνει, για το ποιον εμπιστεύεσαι πια, ποιος μπορεί να σε εμπνεύσει αντιλαμβάνεσαι την ευθραυστότητα…

Βλέπω και ξαναβλέπω την καταληκτική σκηνή του Adolescence. To θρήνο και το το ερώτημα ‘’τι έκανα λάθος’’.

Στην πιο απρόσωπη στιγμή της ανθρωπότητας, που η ψηφιακή μοναξιά είναι ο καθρέφτης ενός κόσμου που συναντιέται μονάχα σε τοίχους, που ανησυχεί μόνο σε στάτους, που εκφράζεται μόνο με θυμωμένες φατσούλες, ευάλωτοι όσο ποτέ θυμώνουμε με την απληστία όσων έχουν τα πάντα αλλά θέλουν να αποκτήσουν ακόμα περισσότερα, καταστρέφοντας ότι απέμεινε τριγύρω, καθώς σε κάθε ‘’επιχειρηματικό’’ σχέδιο που εκφωνείται είμαστε πια πιο κοντά στο φινάλε, περιορίζουμε την αντίδραση μας στα αυτονόητα και βυθιζόμαστε σε ένα οργιαστικό ταξίδι προς το εσωτερικό μοναχικό μας σκότος.