Ευτυχία και συνείδηση

Τριγυρίζει συνεχώς μια ανυποχώρητη σκέψη.

Πώς μπορεί κανείς να είναι χαρούμενος σε έναν κόσμο σαν αυτόν;

Σε έναν κόσμο όπου δολοφονούνται παιδιά στη Γάζα.

Σε έναν κόσμο όπου η κρατική εγκληματικότητα είναι σύστημα.

Σε μια Ελλάδα που σιωπά και δεν παίρνει θέση.

Πώς να βρεις χαρά, όταν το κράτος στο οποίο ανήκεις , με το οποίο ταυτίζεσαι εκ των πραγμάτων, λόγω ταυτότητας και μόνο, στηρίζει τη δυσωδία, τη σήψη, τη βία, την κτηνωδία;

Θεέ μου, τι ντροπή.

Όχι μόνο για το κράτος αλλά για όλους εμάς.

Πώς μπορεί κανείς να γελάσει, να ξεκουραστεί, να βρει ευτυχία, όταν γύρω του απλώνεται τόση βαρβαρότητα και τόση αδικία;

Μπορεί η ευτυχία να υπάρξει, όταν υπάρχει συνείδηση;

Όσο η συνείδηση είναι ξύπνια, η ευτυχία μοιάζει σχεδόν με προδοσία.

Όσο γνωρίζεις, όσο βλέπεις, όσο καταλαβαίνεις, η ευτυχία μοιάζει σχεδόν ανήθικη.

Σίγουρα δεν είναι απαγορευμένη, αλλά δεν μπορεί να είναι αυθεντική όταν είναι αποκομμένη από την πραγματικότητα.

Είναι πια δεδομένο ότι ζούμε σε μια χώρα χωρίς αρχές.

Κι εμείς, πολίτες μιας δημοκρατίας στα χαρτιά, γινόμαστε μάρτυρες μιας γενοκτονίας που οι εκπρόσωποί μας επιλέγουν να μην βλέπουν.

Θεέ μου, τι ντροπή.

Να μην υπάρχει θέση.

Ή να υπάρχει, αυτή που δεν θα έπρεπε.

Να μην υπάρχει φωνή.

Να μην υπάρχει συνείδηση.

Ίσως όλες οι απαντήσεις που ψάχνουμε, να μην βρίσκονται στο να βρούμε χαρά, αλλά το νόημα της αξιοπρέπειας.

Ίσως τελικά, να είναι αυτή, η μόνη τίμια ευτυχία.