Ο Φίλιππος και το θαύμα του καρκίνου

Λέξεις: Παναγιώτης Μιχαλόπουλος

Μια ιστορία με αφορμή την Παγκόσμια Μέρα κατά του Καρκίνου

– Καλημέρα κυρία Νίκη.

– Καλημέρα Φίλιππε.

– Ομορφιές σήμερα. Κάτι έκανες στα μαλλιά σου.

– Καλέ τίποτα. Τι να κάνω. Την Κυριακή είχαμε γάμο, πήγα στο κομμωτήριο και ακόμα κρατάνε λίγο. Πού το πρόσεξες βρε παλιόπαιδο!

Ο Φίλιππος είναι είκοσι χρόνων. Φοιτητής σε μια από αυτές τις καινούργιες τις σχολές, με τους φαντεζί τίτλους και το άγνωστο αντικείμενο. Η κυρία Νίκη είναι νοσοκόμα, στο μεγάλο νοσοκομείο, στην πτέρυγα που κάνουν τις θεραπείες για την αρρώστια που οι περισσότεροι λένε το όνομα της ψιθυριστά. Το λένε σα να ντρέπονται ή σα να φοβούνται ότι αν το φωνάξουν θα εξαπλωθεί.

Ο Φίλιππος πέρασε πριν από ένα χρόνο από εκεί ως ασθενής και τώρα που «πήρε το πτυχίο του», όπως έλεγε και εκείνος, συνέχισε να τους επισκέπτεται κάθε βδομάδα, την ίδια μέρα που πήγαινε όταν έκανε και εκείνος τις θεραπείες.

Τον έχουν μάθει, πλέον, όλοι. Είναι ένα περιφερόμενο κουτάκι με θετική ενέργεια. Πάει από εδώ, πάει από εκεί. Έχει ένα λόγο για τον καθένα. Πειράζει τις νοσοκόμες. Χώνεται ανάμεσα στους γιατρούς. Μιλάει με τους ασθενείς. Ξέρει την ιστορία του καθενός, από αυτούς. Τύφλα να έχουν κοινωνικοί λειτουργοί και ψυχολόγοι.

Κάποτε ένας γιατρός είχε θυμώσει με την ελαφρότητα που φαινόταν να αντιμετωπίζει την κατάσταση του «ορόφου». Του είχε ζητήσει να του αδειάσει τη γωνιά. Έπεσαν, όμως, επάνω του όλοι οι άλλοι γιατροί, νοσοκόμες, ασθενείς και αναγκάστηκε να το πάρει πίσω και να ζητήσει συγνώμη. Η ένταση και το άγχος της δουλειάς, βλέπεις. Τώρα ήταν φιλαράκια και καβγάδιζαν και τον ΠΑΟΚ και το ΑΡΗ, που μαζί δεν κάνουνε και χώρια δεν μπορούνε.

– Σήμερα είναι γιορτή, κυρία Νίκη.

– Ποιος γιορτάζει, ρώτησε εκείνη απορημένη. Έχεις γενέθλια Φιλιππάκο;

– Μπορείς να το πεις και έτσι. Γιορτάζουμε όλοι εμείς. Σήμερα είναι παγκόσμια ημέρα κατά του καρκίνου.

– Α, καλά. Και τι να κάνουμε Φίλιππε; Να γιορτάσουμε την αρρώστια;

– Φυσικά! Θα γιορτάσουμε αυτό που η αρρώστια έφερε στον καθένα από εμάς. Εγώ, ας πούμε, θα γιορτάσω το ότι μου έδειξε τις δυνάμεις που δεν ήξερα ότι έχω. Έχω γίνει πρώτος μάγκας. Δεν κωλώνω πουθενά! Η κυρία Ελένη, στο μεσαίο κρεβάτι, στον διπλανό θάλαμο θα γιορτάσει, όπως μου είπε, ότι έμαθε να εκτιμάει την κάθε μέρα της ζωής της. Ο κύριος Μπάμπης, ο παππούς με τη μουστάκα από τη Μηχανιώνα, μου είπε ότι θα γιορτάσει τον «Θεό των μικρών πραγμάτων» που του συστήθηκε μέσα από την αρρώστια. Θα γιορτάσουμε και για τα αδέλφια μας, που δεν είναι πλέον ανάμεσα μας και που λυτρώθηκαν από τα βάσανα τους. Δυστυχώς, όπως έλεγε και εκείνο το ανέκδοτο, δεν κερδίζει πάντα ο ταυρομάχος. Καμιά φορά κερδίζει και ο ταύρος…

Με τα λόγια αυτά άνοιξε την μεγάλη σακούλα που κρατούσε και της έδωσε ένα καπέλο, κώνο με χρυσά στρας, από αυτά που φοράνε στα πάρτι των γενεθλίων.

– Θα μου χαλάσεις το χτένισμα, είπε εκείνη ψευτογκρινιάζοντας, αλλά το φόρεσε αμέσως, περνώντας το λεπτό λαστιχάκι κάτω από το πιγούνι της.

Σε λίγη ώρα, οι οροί, τα σωληνάκια και οι βελόνες, είχαν μπλεχτεί με καπελάκια, ντουντούκες και γιρλάντες. Η κατάσταση δεν θύμιζε νοσοκομείο, στην «κακιά την πτέρυγα».

Ο Φίλιππος το είχε κάνει και πάλι το θαύμα του!

Μέρα που είναι, το κείμενο αυτό αφιερώνεται σε όσους παλεύουν. Σε αυτούς που κέρδισαν, σε αυτούς που έχασαν και σε όσους συνέπασχαν και συμπάσχουν στον αγώνα τους με “την αρρώστια που οι περισσότεροι λένε το όνομα της ψιθυριστά, που το λένε σα να ντρέπονται ή σα να φοβούνται ότι αν το φωνάξουν θα εξαπλωθεί”.