Το Αττικόν στις φλόγες

Του Γιώργου Τούλα

Στη δεκαετία του ογδόντα στην Αθήνα ως φοιτητής είχα μια καθημερινή διαδρομή με τα πόδια που με οδηγούσε από το σπίτι μου στο Πανεπιστήμιο. Η διαδρομή ήταν από το Θησείο, την Έρμου και τη Σταδίου στην Πανεπιστημίου και μετά στη Νομική. Σταματούσα πάντα στις προθήκες του Αττικόν και του  Απόλλωνα και χάζευα φωτογραφίες. Και όταν ήταν να πάω σινεμά επέλεγα πάντα αυτό το σημείο. Το κτίριο του Τσίλερ ασκούσε μια παράξενη γοητεία μετατρέποντας μια κινηματογραφική προβολή σε μυσταγωγία. Το παλάτι που λέγεται Αττικόν δεν υπάρχει πια. Έπεσε βορά στα χέρια όσων με την ανοχή του κράτους αποφασίζουν δεκαετίες τώρα να σπέρνουν το φόβο και τη διάλυση τις στιγμές που πρέπει. Τότε που ο φόβος διευκολύνει την επίτευξη των χειρότερων στόχων της χειραγώγησης. Όσο φοβάσαι τους διευκολύνεις.

Χτες βράδυ βλέποντας το Αττικόν να φλέγεται δάκρυσα για πρώτη φορά με ένα δημόσιο βανδαλισμό. Ίσως γιατί εκεί μέσα μυήθηκα σε όσα αγάπησα στην μετέπειτα ζωή μου στον κινηματογράφο. Το Ταξίδι στα Κύθηρα και το Παρίσι Τέξας εκεί τα είδα. Και δεκάδες άλλα. Και η αποψινή νύχτα έμοιαζε με μια βίαια κηδεία μιας εποχής που με έμαθε να ελπίζω, να πιστεύω, να παλεύω, να ονειρεύομαι. Τα αποκαΐδια του κτιρίου του Τσίλλερ δεν είναι ένα ακόμα μελόδραμα σε μια σειρά δραματικών στιγμών των τελευταίων χρόνων. Είναι για μένα ένα συμβολικό φινάλε. Δεν μπορώ να φανταστώ καμία πόλη της Ευρώπης να καίει τα σύμβολα της. Το Μιλάνο τη Σκάλα του, το Παρίσι το Ολυμπιά, το Λονδίνο το Ρόαγιαλ Άλμπερτ Χολ. Δεν θυμάμαι ποτέ κάτι ανάλογο. Τέτοια τρομακτική απαξίωση της ιστορίας, της μνήμης, της κουλτούρας, των συμβόλων ενός καλύτερου κόσμου. Έστω και σε άλλες εποχές.

Η Αθήνα καίγεται από άκρη σε άκρη, οι βουλευτές αυτή την ώρα περνούν την ώρα τους στο καφενείο της Βουλής βλέποντας ματς και περιμένοντας να έρθει η ώρα της ψηφοφορίας, ο αρμόδιος υπουργός της δημόσιας τάξης πριν λίγο πέταξε ψηλά το χαρταετό της ανευθυνότητάς  του, οι ομιλίες των αρχηγών ήταν για κλάματα, δυστυχώς κανείς δε ζήτησε έστω και τώρα μια συγνώμη, δεν χαρακώθηκε μπροστά στις κάμερες για να σώσει την τιμή του μετά θάνατον, τα χρόνια που έρχονται θα είναι χρόνια τραγικά. Αλλά απόψε που γράφω αυτό το κείμενο η εικόνα του Αττικόν για μένα είναι δυνατότερη από τα άλλα. Είναι ένας επιθανάτιος ρόγχος μιας χώρας που μοιάζει να μην έχει πια μέλλον.

Δυο χρόνια σχεδόν μετά την νύχτα που κατέκαψε το κέντρο της Αθήνας, σύμφωνα με δημοσίευμα της Καθημερινής οι αποζημιώσεις στο συγκρότημα του Αττικό και του Απόλλων περιμένουν την ψήφιση μιας τροπολογίας για να εγκριθούν.

Πέντε χρόνια μετά μια νέα ελπίδα για τα δυο ιστορικά σινεμά γεννιέται. Ο δήμαρχος της πόλης Γιώργος Καμίνης ανακοίνωσε ότι σε ένα χρόνο από τώρα με την ευγενική χορηγία του ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος τα σινεμά θα αποκατασταθούν και θα λειτουργήσουν. Ο Διονύσης Σαββόπουλος τραγούδησε συμβολικά τα κάλαντα στο απέναντι πεζοδρόμιο στέλνοντας ένα μήνυμα ελπίδας.