Φοίνικες και ενυδρεία

Λέξεις: Ρία Καλφακάκου

Η Θεσσαλονίκη περνά μια από τις πιο δύσκολες περιόδους των τελευταίων χρόνων, οικονομικά και κοινωνικά. Χτυπημένη από την πανδημία, με έναν απαρχαιωμένο ΟΑΣΘ, με το Μετρό να καθυστερεί και η επέκταση στις φτωχές δυτικές συνοικίες να έχει πάει στις καλλένδες, με το λιγότερο πράσινο ανά κάτοικο πανελλαδικά και πανευρωπαϊκά, χωρίς ελεύθερους χώρους, με μείωση του τουρισμού και μια διεθνή έκθεση που φθίνει, ετοιμάζεται για ένα βαρύ χειμώνα με αυξημένο κόστος για ενέργεια, θέρμανση και βασικά αγαθά.

Σε αυτή τη συγκυρία, ο δήμος της πόλης, με μια διοίκηση που το ενοποιητικό της στοιχείο είναι η εξουσία, παρουσιάζει μεγαλεπήβολες ιδέες, χωρίς καν ανάλυση κόστους οφέλους και αναγκαιότητα και βιωσιμότητα των έργων.

Χωρίς ένα συνολικό όραμα για την πόλη, χωρίς σχεδιασμό για τα μικρά και ταπεινα,αλλά τόσο απαραίτητα για την καθημερινότητα των πολιτών, με σταμάτημα έργων ,όπως της πλατείας Ελευθερίας, που έστω και λίγο θα συνέβαλαν στην αύξηση του πρασίνου και των δημόσιων χώρων, με επιπόλαιες παρεμβάσεις στο μεγάλο πρόβλημα της συγκοινωνίας ,όπως τα 50 άχρηστα λεωφορεία της Λειψίας, με έλλειψη σεβασμού στην ιστορία της πόλης με τα αρχαία στη Βενιζέλου, με συμφωνία στους φαραωνικούς σχεδιασμούς της ΔΕΘ που κοροϊδεύουν τους πολίτες για ένα μητροπολιτικό σχέδιο που δεν υπάρχει , η διοίκηση και ο δήμαρχος, μας παρουσιάζουν φωτοβολίδες για εντυπωσιασμό.

Δεν προσφέρουν καν τον άρτον, μόνο τα θεάματα, και αυτά ως φαντασίωση στο μέλλον.

Στην Αριστοτέλους σε ένα φτωχό αρχιτεκτονικό διαγωνισμό, με λίγους συμμετέχοντες, το πρώτο βραβείο, ίσως αρχιτεκτονικά ενδιαφέρον, αλλά για ένα άλλο τόπο και ένα άλλο χρόνο, φαίνεται να αγνοεί την παράδοση, την ιστορία αυτού του σπουδαίου άξονα της πόλης, ακόμα και τις κλιματικές συνθήκες της περιοχής, με τα περίφημα φοινικόδεντρα και τις μανόλιες.

Τώρα έρχεται η πρόταση για ενυδρείο στην περιοχή Ποσειδωνίου, κάτι που δεν προβλέπεται στο Γενικό Πολεοδομικό Σχέδιο και δεσμεύει ένα χώρο που σύμφωνα με τους ενεργούς πολίτες, Ενωση Πεζών και Φίλοι Νέας Παραλίας, θα μπορούσε να γίνει πάρκο και ελεύθερος χώρος , δηλαδή αυτά για τα οποία η πόλη έχει ανάγκη.

Καταρχάς, κάτι που είναι φανερό και στον πιο αδαή, ο σχεδιασμός του παράλιο μετώπου, από Καλοχώρι ως Αγγελοχώρι, πρέπει να είναι ενιαίος με συνεργασία των εμπλεκόμενων δήμων και φυσικά με συντονισμό από την περιφέρεια. Ώστε να μη βρεθούμε με δυο ενυδρεια δίπλα-δίπλα, Ποσειδώνιο και Περαία, ή κάθε δήμος και μια μαρίνα ,κάθε γωνιά και ένας ιστιοπλοϊκός όμιλος.

Ειδικότερα για την πρόταση της διοίκησης του δήμου Θεσσαλονίκης για το ενυδρείο ,ακόμη και αν μπει σε ένα γενικότερο σχεδιασμό, είναι εκ των ων ουκ ανευ, η ανάγκη να συνοδεύεται από κοστολόγηση, ανάλυση κόστους-οφέλους  και εκτίμηση της  βιωσιμότητας του έργου. Και βέβαια ο τρόπος χρηματοδότησης, κρατικά χρήματα, ΣΔΙΤ, ευρωπαϊκά προγράμματα κλπ.

Στην χαρούμενη πρόταση της διοίκησης ,μόνο γενικόλογες αναφορές γίνονται για για αύξηση τουρισμού ,και για το κόστος θα το δούμε στην πορεία.

Είναι κατανοητή η ανάγκη κάθε δημάρχου να αφήσει ένα εμβληματικό έργο που θα συνδέεται με το όνομά του. Αρκεί αυτό να μην γίνεται πρόχειρα και ασυντόνιστα, και  αφήνοντας στην άκρη τις άμεσες πιεστικές ανάγκες των δημοτών.

Η παρουσία της διοίκησης Ζέρβα, τα τελευταία δύο χρόνια, δεν έχουν δείξει πως έχουν ένα σχέδιο ολιστικό για την πόλη ,γι’ αυτό και δεν έχουν την εμπιστοσύνη των κατοίκων της πόλης.

Περισσότερη σοβαρή δουλειά και λιγότερα πυροτεχνήματα, για την πόλη που αγαπάμε, και ζούμε σε αυτήν, άρα κάθε ενέργειακή παράλειψη, επιδρά στις ζωές όλων μας.

*Η Ρία Καλφακάκου είναι Δημοτική σύμβουλος του δήμου Θεσσαλονίκης