Φοιτητικά χρόνια σε αναστολή μέχρι νεοτέρας

Λέξεις: Κωνσταντίνα Μανούρη

Πόσες αμέτρητες φορές έχω ακούσει την φράση «και τι δεν θα έδινα να γυρίσω ξανά στα φοιτητικά μου χρόνια».

Αν με ρωτούσε κανείς πριν από 4 χρόνια, που ήμουν ακόμη μαθήτρια στο λύκειο δεν θα μπορούσα να δώσω απάντηση γιατί ήθελαν να γυρίσουν στα φοιτητικά τους χρόνια. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής ακόμη και τόσο καιρό που έκανα την φοιτητική ζωή, πριν έρθει η πανδημία πάλι δεν μπορούσα να δώσω απάντηση στο ερώτημα και όχι επειδή δεν μου άρεσε αυτή η καθημερινότητα αλλά επειδή δεν είχα αντιληφθεί την αξία της.

Τώρα που στερήθηκα αυτήν την καθημερινότητα, ενώ τυπικά είμαι φοιτήτρια, μπορώ να απαντήσω σε αυτήν την ερώτηση και με το παραπάνω.

Τέταρτο έτος λοιπόν και ακόμη θυμάμαι σαν χθες την μέρα και τα συναισθήματα που με κατέκλυζαν, καθώς πήγαινα στην σχολή για την εγγραφή. Τα συναισθήματα για έναν φοιτητή που περνάει στην σχολή των ονείρων του είναι τόσα πολλά, που νομίζω δεν μπορώ καν να τα αποτυπώσω με λέξεις. Είναι κάτι παραπάνω από ενθουσιασμό, χαρά, περηφάνια για τον ίδιο σου τον εαυτό, αγωνία και άγχος.

Η φοιτητική ζωή δεν σου δίνει μόνο την «ανεξαρτησία» που τόσο πολύ θέλεις σου προσφέρει πολλά περισσότερα από όσα φαντάζεσαι προτού ξεκινήσεις αυτήν την νέα αρχή στην ζωή σου.

Πραγματικά δεν υπερβάλω καθόλου νομίζω, τουλάχιστον εγώ έτσι το βίωσα σαν νέα αρχή.

Τα φοιτητικά χρόνια σου δίνουν την δυνατότητα να ανακαλύψεις πτυχές τους εαυτό σου που τόσο καιρό δεν ήξερες ότι υπάρχουν. Η κάθε σου μέρα είναι τόσο ξεχωριστή που δεν νιώθεις ότι κάνεις κάθε μέρα το ίδιο.

Παρά το γεγονός ότι σε κάθε πρωινό μάθημα ερχόμουν αργοπορημένη αυτά πρωινά ξυπνήματα με μια μικρή δόση άγχους μέσα τους μου έλειψαν πολύ και ας παραπονιόμουν τότε ότι ήθελα να κοιμηθώ λίγο παραπάνω, τα μαθήματα, το άγχος των εργαστηρίων να μην αργήσεις ούτε λεπτό γιατί είχες μόνο την δυνατότητα να κανείς μια απουσία, οι συζητήσεις με τα παιδιά στον καφέ μετά την σχολή και αλλά πολλά τα οποία τώρα δυστυχώς δεν μπορούμε να κάνουμε όσο και να το θέλουμε.

Όλη αυτήν την καθημερινότητα την θεωρούσα τόσο καιρό δεδομένη και εγώ και σχεδόν όλοι μας και πολλές φορές περίμενα πως και πως την Παρασκευή που δεν είχα μάθημα, αν είχα τώρα την δυνατότητα σας διαβεβαιώ ότι θα ήθελα να βρίσκομαι εκεί κάθε μέρα.

Σχεδόν έχω ξεχάσει πως είναι, γιατί ναι μεν οι σπουδές συνεχίζονται αλλά σε καμία περίπτωση δεν συγκρίνεται το ον-λάιν μάθημα με την φυσική επαφή.

Πολλές φορές νιώθω ότι οι μήνες κυλάνε έτσι και εμείς μένουμε στάσιμοι , πλέον η κάθε μέρα μου φαίνεται ίδια. Το ίδιο μοτίβο επαναλαμβάνεται κάθε μέρα χωρίς καμία διαφορά, χωρίς να συμβαίνει τίποτα το ενδιαφέρον σε αυτήν την καθημερινότητα, χωρίς να βλέπω καινούργιους ανθρώπους.

Οι στόχοι που έθεσα λόγω της σχολής κατά την διάρκεια αυτών των χρόνων νιώθω ότι μαζί με μας έχουν μπει και αυτοί σε αναστολή, σε μια αναστολή που δεν ξέρεις πότε θα τελειώσει, ώστε να μπορείς να κινητοποιηθείς και εσύ ο ίδιος για να τους πραγματοποιήσεις, τους στόχους αυτούς που ίσως είχες από μαθητής όταν επέλεξες αυτήν την σχολή.

Από την άλλη βέβαια προσπαθώ να μην σκέφτομαι τόσο εγωιστικά γιατί σίγουρα υπάρχουν και φοιτητές σε χειρότερη θέση από μένα που τρία χρόνια βίωσα όλα αυτά που σας περιγράφω.

Ασφαλώς και αναφέρομαι στους πρωτοετής φοιτητές που μετά από όλων αυτόν τον αγώνα που έδωσαν για να «μπουν» στην σχολή της επιλογής τους, από όλα αυτά που κάναμε εμείς οι τυχεροί, ναι γιατί τυχεροί ήμασταν δεν έχουν κάνει ούτε τα μισά και μόνο από περιγραφές μεγαλύτερων συμφοιτητών μπορούν να τα φανταστούν αυτά.

Σίγουρα θα έρθουν και καλύτερες μέρες που όλα θα είναι όπως ήταν, χωρίς φόβο, χωρίς αποστάσεις αλλά πάνω από όλα θα έρθουν οι μέρες αυτές και τότε θα τους δώσουμε την αξία που τους αρμόζει και θα τις ζήσουμε σωστά αυτές τις μέρες.

*Η Κωνσταντίνα Μανούρη είναι φοιτήτρια Δημοσιογραφίας & ΜΜΕ στο ΑΠΘ