Φοράτε αντηλιακό

Μετακομίζω για δεύτερη φορά σε ενάμισι χρόνο. Οικονομικοί οι λόγοι.

Πρώτα τα βιβλία στις κούτες. Να φεύγουν, λόγω διαφορετικών μεγεθών είναι μπελάς η τακτοποίησή τους. Μετά, τα cd. Είναι σχεδον όσα έφερα από το παλιό μου σπίτι, τον τελευταίο ενάμισι χρόνο ζήτημα να αγόρασα δυο τρία. Τα cd υπήρξαν τα πρώτα θύματα του δικού μου μνημονίου: απαγόρευσα στον εαυτό μου οποιαδήποτε νέα αγορά.

Χαζεύω λιγάκι μια μικρή ντάνα. Until the end of the world, απ’ την ταινία του Wenders. Ένα διπλό του Django Reinhardt και Swing of the world της Putumayo music. September songs των Weil – Brecht. Rufus Wainwright και Hiroshi Watanabe – KLIK records. Massive Attack, το Heligoland του 2010, αγάπη από τις λίγες. Ένα του Πρόδρομου του BIG BROTHER –αυτό ήταν δώρο ενός φίλου. Σε αντίποινα, του είχα αγοράσει το «Δε με νοιάζει μη σε νοιάζει» του Μαργαρίτη. Νίκος Διαμαντόπουλος και ΜΠΛΕ. Carla Bruni πριν παντρευτεί το Σαρκοζί και Emmanuelle Saigner. Αυτό, μάλιστα, της Saigner ήταν ένα από τα τελευταία cd που απέκτησα κι απ’ αυτά που άκουσα λιγότερο: είναι πιο μέτριο κι απ’ της Carla Bruni. Αλήθεια, γιατί είχα δώσει τότε σχεδόν 20 ευρώ; Επειδή η Siagner ήταν πανέμορφη στα «Μαύρα φεγγάρια του έρωτα»; Επειδή είναι σύζυγος Roman Polanski; Επειδή συμμετείχε κι ο Iggy Pop στο cd; Δε θυμάμαι πια και δεν έχει και σημασία.

Μου αρέσει να αγοράζω cd. Δεν ικανοποιούμαι με «κατεβασμένη» μουσική ούτε με αντιγραμένα cd. Θέλω το cover, να διαβάζω τα ονόματα των μουσικών, του designer, των τεχνικών ήχου, τον τόπο ηχογράφησης, της ευχαριστίες του καλλιτέχνη, τους στίχους του τραγουδιού. Μια απόλαυση που, προς το παρόν, έχει μπει στο pause. Ας είναι, δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα.

Περιοδικά. Επίσης θύματα του προσωπικού μου μνημονίου. Αποφασίζω να κρατήσω λίγα: ένα τεύχος του JUXTAPOZ, περιοδικού τέχνης που εκδίδεται στο Σαν Φρανσίσκο, σαν μια ματωμένη κραυγή για την οδυνηρή καθημερινότητα. Ένα MONOCLE με αφιέρωμα στην Ισλανδία της κρίσης. Το «Κ» με εξώφυλλο το Θεσσαλονικιό Μιχάλη Στύλλα που ζει τη μισή του ζωή σε υψόμετρο 2.648 μέτρων, στο Οροπέδιο των Μουσών στον Όλυμπο. Πόσο είχα ζηλέψει εκείνο το θέμα! Ένα LIFE του 1989 με την Barbara Bush στο εξώφυλλο να χαϊδεύει δυο κουτάβια. Το έκτο τεύχος του περιοδικού ΠΡΟΣΩΠΑ του Άρη Δαβαράκη, 1986. Πόσοι διαφορετικοί κόσμοι περνούν μπροστά απ’ τα μάτια μου! Δεκαετίες, κουλτούρες, άνθρωποι, ιδέες.

Περιοδικά με δικές μου δουλειές. Ανοίγω ένα στην τύχη και πέφτω σε κείμενο με τον τίτλο «Φοράτε αντηλιακό». Πρόκειται για αναφορά στο κείμενο της αρθρογράφου Mary Schmich που δημοσιεύτηκε με τον τίτλο «Advice, like youth, probably wasted on the young» στη στήλη της στην εφημερίδα Chicago Tribune την 1η Ιουνίου 1997. Τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς, το κείμενο διακινήθηκε με ενθουσιασμό από φαν του Kurt Vonnegut, ως κείμενο που εκφώνησε ο συγγραφέας τη χρονιά εκείνη στο ΜΙΤ κι έμεινε γνωστό ως «το καλύτερο κείμενο που δεν έγραψε ο Vonnegut». Το 1998 ο Buz Luhrmann έκανε την παραγωγή του ως μουσικού κομματιού και το κυκλοφόρησε ως «Everybody’s free to wear sunscreen» («Καθένας είναι ελεύθερος να φοράει αντηλιακό»).

Το κείμενο γράφτηκε ως ο λόγος που θα εκφωνούσε η Mary Schmich σε αποφοίτους πανεπιστημίου, εάν ποτέ της ζητούσαν να το κάνει. Αναφέρει:

«Αν μπορούσα να σας προσφέρω μόνο μια συμβουλή για το μέλλον, αυτή θα ήταν το αντηλιακό. Οι μακροπρόθεσμες ωφέλειες του αντηλιακού έχουν αποδειχθεί από τους επιστήμονες, ενώ οι υπόλοιπες συμβουλές μου δε βασίζονται σε τίποτα πιο αξιόπιστο από τις δικές μου εμπειρίες. Θα μοιραστώ τώρα μαζί σας αυτές τις συμβουλές. Να ευχαριστηθείτε τη δύναμη και την ομορφιά της νιότης σας. Α, μην κάνετε τον κόπο! Δε θα καταλάβετε τη δύναμη και την ομορφιά της νιότης σας μέχρι αυτές να έχουν ξεθωριάσει. Εμπιστευτείτε με, όμως, σε 20 χρόνια θα κοιτάτε τις φωτογραφίες σας και θα θυμάστε, με τρόπο που δεν μπορείτε τώρα να κατανοήσετε, πόσες δυνατότητες απλώνονται μπροστά σας και πόσο πραγματικά υπέροχα όμορφοι ήσαστε. Δεν είστε τόσο χοντροί όσο νομίζετε.

Μην ανησυχείτε για το μέλλον. Ή μάλλον ανησυχήστε, αλλά να ξέρετε ότι η ανησυχία είναι τόσο αποτελεσματική όσο αν προσπαθείτε να λύσετε μια εξίσωση άλγεβρας μασώντας μαστίχα. Τα πραγματικά προβλήματα στη ζωή σας ενδέχεται να είναι πράγματα που δεν πέρασαν ποτέ από το ανήσυχο μυαλό σας. Το είδος εκείνο των πραγμάτων που σε αιφνιδιάζουν στις 4 το απόγευμα μια συνηθισμένη Τρίτη.

Κάθε μέρα να κάνετε ένα πράγμα που σας τρομάζει.

Να μην είστε απρόσεκτοι με τις καρδιές των άλλων ανθρώπων, να μην ανέχεστε ανθρώπους που είναι απρόσεκτοι με τις δικές σας καρδιές (…) Να μη νιώθετε ενοχές αν δεν ξέρετε τι θέλετε να κάνετε με τη ζωή σας. Οι πιο ενδιαφέροντες άνθρωποι δεν ήξεραν στα 22 τι θέλουν να κάνουν με τη ζωή τους, κάποιοι από τους πιο ενδιαφέροντες 40άρηδες που γνωρίζω, ακόμη δεν ξέρουν.

Ίσως παντρευτείτε, ίσως όχι, ίσως κάνετε παιδιά, ίσως όχι, ίσως πάρετε διαζύγιο στα 40, ίσως χορέψετε το funky chicken στην 75η επέτειο του γάμου σας, ότι και να κάνετε μη δίνετε στον εαυτό σας πολλά συγχαρητήρια και μην τον μαλώνετε πολύ. Οι αποφάσεις σας είναι μισές ευκαιρίες και το ίδιο είναι και όλων των άλλων. (…)

Να προσέχετε ποιανού τη συμβουλή ακολουθείτε, αλλά να είστε υπομονετικοί με εκείνον που τη δίνει. Η συμβουλή είναι ένα είδος νοσταλγίας, και το μοίρασμά της είναι ένας τρόπος ψαρέματος στο παρελθόν, καθαρίζοντάς το, ζωγραφίζοντας τα άσχημα μέρη του και ανακυκλώνοντάς το για περισσότερο από ότι αξίζει.

Εμπιστευτείτε με, όμως, όσον αφορά το αντηλιακό.»

Εγώ τώρα, γιατί δάκρυσα;