Φορολική συνείδηση στα παιδιά. Ας γελάσω!

To ακούσαμε και αυτό το παράδοξο από τον κ. Αλεξιάδη που προετοιμάζεται μαζί με τον υπουργό Παιδείας, Νίκο Φίλη, να εισάγει μάθημα Φορολογικής Συνείδησης από τον επόμενο Σεπτέμβριο στα σχολεία, ως «επένδυση» ώστε να πεισθεί η κοινωνία ότι για τα χάλια σε δρόμους, παιδικές χαρές, νοσοκομεία, ευθύνονται αυτοί που κλέβουν φόρους. Και κυρίως είπε ότι θα πρέπει να δείξουμε ότι δεν βλέπουμε τον πολίτη, τον φορολογούμενο, ως υπήκοο αλλά ως πολίτη.

Κύριε Αλεξιάδη και κυρίως κ. Φιλη κανείς δεν σας δίδαξε ποτέ σ΄ αυτό το έρμο εκπαιδευτικό σύστημα ότι καμιά μεταρρύθμιση με σκοπό την αλλαγή συμπεριφοράς δεν ξεκινάει τις αλλαγές από πάνω προς τα κάτω. Μιλώντας για όμορφα πάρκα και λειτουργικά νοσοκομεία, για δρόμους καθαρούς, για πράσινες διαδρομές για σεβασμό στο δημόσιο χώρο και την ανάδειξη της πολιτιστικής μας κληρονομιάς και όλα τα ωραία συναφή που συνθέτουν μιαν άλλη «πλασματική» καθημερινότητα από αυτήν που βιώνουν σήμερα οι αυριανοί πολίτες αυτής της χώρας, αρκεί. Τα όνειρα και οι ελπίδες δεν τρέφονται μόνο με τη συνεισφορά του οβολού μας, όταν τόσα χρόνια γενιές νέων ανθρώπων έχουν συνηθίσει στην αδιαφορία, στην ασχήμια, στην έλλειψη του μέτρου και της αισθητικής.

Για να έχεις φορολογικά ενσυνείδητους πολίτες πρέπει να τους εκπαιδεύσεις και να τους εμπνεύσεις για την αλλαγή της συμπεριφοράς που προσδοκείς. Κι αυτό γίνεται μόνο με την εισαγωγή μαθήματος «αισθητικής» από το νηπιαγωγείο κιόλας. Να μάθουν να αγαπούν το «ελληνικό μέτρο», που το συναντούσες ακόμα μέχρι και την δεκαετία του 60, για την ελληνική αρχιτεκτονική και τέχνη, για την απλότητα και την καθαρότητα του πολιτισμού μας και το σεβασμό στα μνημεία και τα επιτεύγματα που άφησαν κληρονομιά οι πρόγονοι μας.

Και δεν αρκεί μόνο το μάθημα αισθητικής αγωγής από την προσχολική ηλικία αλλά και οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί πρέπει να εκπαιδευτούν σ’ αυτήν την κατεύθυνση. Να ξαναβρούν πολλοί από αυτούς το μέτρο που χάθηκε στην πορεία της αδιαφορίας και να δουλέψουν όλοι μαζί με τα παιδιά προς αυτήν την κατεύθυνση ξεκινώντας κυρίως μέσα από το ίδιο το σχολείο τους. Σηκώνοντας τα μανίκια τους και με προσωπική δουλειά μαζί με τα παιδιά να αλλάξουν την αύρα του. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον διευθυντή του Δημοτικού σχολείου που πήγαινε η κόρη μου, όταν κάθε πρωί την άφηνα στο σχολείο και ακουγόταν στους κοινόχρηστους χώρους κλασσική μουσική, που σκέπαζε το βουητό των παιδιών μέσα στο κτήριο και μου έφτιαχνε τη μέρα. Ούτε την κόρη μου, σε ηλικία 11 χρονών να μου μιλάει χαρούμενη για χρώματα και για τους σύγχρονους ζωγράφους μετά από το μάθημα ζωγραφικής που είχε την τελευταία ώρα της εβδομάδας, όταν ο ίδιος διευθυντής έμπαινε στην τάξη και άλλαζε όλο το κλίμα της τάξης. Νομίζω ότι τα παιδιά εκείνου του σχολείου που βγήκαν και καθάριζαν κάθε εβδομάδα το προαύλιο και ξεχορτάριαζαν τον κηπίσκο του σχολείου μια φορά το μήνα μαζί με τους δασκάλους τους και τον ίδιο τον διευθυντή, δεν μπήκαν ποτέ στον κόπο να μουτζουρώσουν και να γράψουν συνθήματα σε τοίχους και κτήρια, ρυπαίνοντας αισθητικά το δημόσιο χώρο κύριε Φίλη και κύριε Αλεξιάδη, και σίγουρα θα προσέφεραν τον οβολό τους για ένα ακόμα καλύτερο αποτέλεσμα.