Το Φως και το Σκοτάδι μιας πόλης

Αν κυκλοφορούσες στη Θεσσαλονίκη αυτό το Σαββατοκύριακο άνοιγε η ψυχή σου. Ήταν η ανοιξιάτικη εικόνα της που συνοδεύονταν με δεκάδες πράγματα που οργάνωναν νέοι άνθρωποι σε πολλά σημεία της, που σε προέτρεπε να γίνεις μέρος της γιορτής.

Από το ωραίο flash mob στην Αριστοτέλους, το μεγάλο υπαίθριο breakfast κάτω από το Καραβάν Σαράι, την υπαίθρια ανάγνωση πάνω από τη Ροτόντα λόγω της ημέρας του βιβλίου, το TedX, τα προεόρτια του Reworks , το παζάρι και το street party που οργάνωναν τα παιδιά που ετοιμάζονται να χτίσουν ένα σχολείο στη Γκάνα, του τις μπάντες που έπαιζαν σε διάφορα σημεία, τις ατέλειωτες βόλτες στην παραλία. Μια πόλη γιορτινή, με τα ελάχιστα. Μια πόλη με τα παιδιά της που έμειναν εδώ και δεν την εγκατέλειψαν, αποφασισμένα να παλέψουν με τις αντιξοότητες, να τη μετατρέπουν, χωρίς ιδιαίτερη βοήθεια από κανέναν σε ένα πραγματικό μελίσσι δημιουργίας που βράζει. Κάτι τέτοια Σαββατοκύριακα χαίρομαι πολύ που ζω εδώ, αυτή τη δύσκολη εποχή και βλέπω να ανθίζουν λουλούδια όμορφα, προσπάθειες που μέσα στην Κρίση διδάσκουν δύναμη, όνειρα και προσαρμοστικότητα από γενιές που μεγαλώνουν μέσα στα ζόρια.

Από την άλλη παρακολουθούσα όλο το Σαββατοκύριακο τον τρόπο που το σκοτάδι φλερτάρει με την πόλη, όπως έκανε πάντα άλλωστε. Το Μητροπολίτη της να διεκδικεί και να κερδίζει στους αιώνες των αιώνων το ρόλο του μισαλλόδοξου ηγέτη, της διχαστικής φωνής που μόνο προβλήματα δημιουργεί αντί να λύνει. Αυτή τη φορά με τη μάχη της Ροτόντας. Την βεβήλωση της πρόσοψης του θεάτρου Αυλαία, από ακραία στοιχεία που αδυνατούν να αντιληφθούν τη δύναμη της Τέχνης, της διαφορετικότητας, της δημιουργίας. Που στο όνομα της θρησκευτικής πίστης ασχημονούν διαρκώς.

Αυτό το Σαββατοκύριακο το Φως και το Σκοτάδι συναντιόταν στη Θεσσαλονίκη. Νομίζω είναι Φως φανάρι ποιο νικούσε…