Η δυστοπία, ο σουρρεαλισμός, η ντροπή και η υφή του ονείρου σε έναν περίπατο

Κατεβαίνω από τα Κάστρα καθημερινά. Ξεκινώ αρκετή ώρα πριν το γραφείο. Την πόλη για να την ζήσεις, δεν πρέπει να βιάζεσαι. Θέλω το χρόνο και το πάσο της. Κατηφορίζω από το Επταπύργιο ψηλά μέχρι το λιμάνι. Στο αμάξι λέμε, συνήθως με τον παππού, πάνω στην Ανθέων ότι από κάτω μας είναι θαμμένοι θανατοποινίτες εκτελεσθέντες που πριν τη μοιραία σφαίρα ήταν κλεισμένοι στην απομόνωση. Μόνοι κι Όρθιοι. Ανθέων με Επταπυργίου κατεβαίνω κι εγώ από το αυτοκίνητο. Μόνος κι όρθιος.

Επίκαιρος κι ενημερωμένος. Άραγε το ζωγράφισε πριν τον επίσημο εορτασμό των 200 χρόνων ή το είχε καιρό, άραγε φορά παραδοσιακές φορεσιές βλέποντας το δελτίο των οκτώ;

Έχουμε κι εμείς τις δικές μας σημαίες που προσπαθούν να κρύψουν την τουαλέτα του εγκαταλελειμμένου σπιτιού στην οδό Ανδοκίδου.

Δεν μας εξήγησε ποτέ κανείς γιατί όπου υπάρχει εγκατάλειψη, υπάρχει πάντα και μια συκιά.

Δεμένοι χειροπόδαρα με αόρατα σχοινιά.

Κάποιος κλαίει την κάρτα γραφικών

Αναρωτήθηκε κανείς τι γράφουν οι εφημερίδες που καλύπτουν τα κλειστά, άδεια από ζωή μαγαζιά;

Στο μεταξύ σε κάποια σκαλάκια μάλλον χύθηκε ένα κιβώτιο μεντεσέδες, σαν αυτούς που με σπούδασαν.

Διασχίζω όλη την Άνω Πόλη, κάποιες φορές ανεβαίνω ξανά στο σημείο από όπου κατέβηκα πριν λίγο. Κάνω πέρα δώθε τους δρόμους και πάντα ψάχνω κάποιο μονοπάτι ή σκαλάκια που δεν έχω ξαναπεράσει. Χθες έφτασα μέχρι το Θεαγένειο, στάθηκα για λίγο και σκεφτόμουν τους ανθρώπους δίνουν μάχη μέσα στο κτίριο κοιτώντας τους συγγενείς τους να συμπληρώνουν χαρτιά στο γκισέ ή να βγαίνουν με σακούλες γεμάτες ρούχα. Απέναντι περουκάδικα και ένα μαγαζί με προϊόντα κάνναβης για ιατρική χρήση. Δυστοπία. Ποτέ δεν θα τη χωνέψω κι όμως την έχω καιρό στο στομάχι μου.

Δυστοπία έγραψα; Προτιμώ αυτό:

Κάποιες κεραίες νόμισαν πως είναι ηλιοτρόπια

Πάνω στην Όλγας γίνεται μια έρευνα για το Μετρό Θεσσαλονίκης

Ίσως φταίει που ακολούθησα αυτό

Τίποτα δεν άξιζε από τα παραπάνω. Όταν βγήκα να πάρω καφέ είδα τον κόσμο να περιμένει στο φανάρι Τσιμισκή με Αριστοτέλους. Μέσα στα εκατοντάδες πόδια που τρέμανε από τη δίλεπτη αναμονή ώσπου να περάσουν απέναντι διέκρινα τα άσπρα της μαλλιά. Μόνο που δεν την πάτησε ο κόσμος. Πέρασε από πάνω της με μεγάλους διασκελισμούς, βιαστικούς να πάει να ψωνίσει. Όταν ξαναπέρασα, μάλλον είχε απομακρυνθεί από κάποιους με μηχανή και μπλε φως. Λες και θα κρυφτεί η ντροπή που πρέπει να νιώθει η πόλη.

Κι όταν ο κόσμος άδειασε, λίγο παρακάτω ξαναφάνηκε η θλίψη μέσα στις μυρωδιές από το μαχλέπι.

Να μη ξεχάσω να πάρω αυτοκόλλητα ή μια τυχερή σακούλα στις αδερφές μου. Κλείνω τώρα.