Γεια σου μάνα Σαλονίκη

Εικόνα: Όλγα Δέικου

Τι είναι η Θεσσαλονίκη σήμερα;

Τα έρημα καπνομάγαζα στη Σταυρούπολη. Οι κόντρες με μηχανές στον περιφερειακό του Ευόσμου. Η νέα Πολιτεία. Οι νέες οικοδομές μέσα στα χωράφια κάτω από τη Θέρμη. Τα παιδιά που μιλάνε αλβανικά και ρώσικα τα βράδια στο λιμάνι. Οι ουρές στα τατουατζίδικα και τα νυχάδικα, γαλακτομπούρεκα και κοκ σε παλιά ζαχαροπλαστεία σε γειτονιές, η έρημη πλατεία Διοικητηρίου, τα τσόφλια από τον πασατέμπο πεταμένα κάτω από τα παγκάκια της παραλίας, το πλήθος που βγαίνει από το πλοίο βράδυ της Κυριακής αποκαμωμένο από το ταξίδι επιστροφής από τα νησιά.

Η Μαριάνθη Κεφάλα, η τελευταία βασίλισσα της πόλης, οι νοσοκόμοι που κάνουν τσιγάρο το χάραμα έξω από το Αχέπα, μετά την εφημερία, τα κλειστά τσοντάδικα του Βαρδάρη, η βαλκανική πιάτσα του έρωτα στη Γιαννιτσών, ο Σαββουλίδης με τα βαράκια στο χέρι να περπατά γοργά στην παραλία, το έρημο ΑΠΘ τα καλοκαίρια, τα καΐκια που ξεφορτώνουν ψάρια το ξημέρωμα στη Μηχανιώνα, οι μανάβηδες στη λαχαναγορά όταν χαράζει, σουρωμένα αγόρια με μαύρα ρούχα έξω από το γήπεδο της Τούμπας να φωνάζουν ΠΑΟΚ και ας μη γαμήσω ποτέ, ξεπεσμένες κοσμικές του 2000 σε επιδείξεις μόδας, Κινέζοι που κοιτάνε βαρεμένοι τα κινητά τους στα μαγαζιά τους στην Όλγας, κόψιμο βασιλόπιτας σε ποντιακά κέντρα από αιώνιους βουλευτές.

Λεωφορεία με ηλικιωμένους που ξεκινάνε από την Πολίχνη για μπάνια στην Καλλικράτεια, κορίτσια με σούπερ μίνι και τοπάκια να χορεύουν σε ταράτσες με θέα το λιμάνι, όλη νύχτα, φαμίλιες να δοκιμάζουν ρούχα, πάνω από τα ρούχα τους, στη λαϊκή της Μαρτίου, σιωπηλοί άνθρωποι να περιμένουν στην ουρά στο συσσίτιο της Ιπποδρομίου, άδεια μαγαζιά στην Εγνατία που τα αποκάλυψαν οι λαμαρίνες που ξήλωσε το μετρό, ιδρωμένοι από τον καύσωνα Τούρκοι περιμένουν έξω από το σπίτι του Κεμάλ, λαϊκά ξενοδοχεία κοντά στο Βαρδάρη με έπιπλα του εβδομήντα, γεμάτα τον καιρό της Έκθεσης και πινακίδες νέον να αναβοσβήνουν.

Λαμπερά σκυλάδικα με επαρχιώτες ταξιδιώτες του Σαββατοκύριακου, πολυτελή θηριώδη αυτοκίνητα με βαλκανικές πινακίδες στην Τσιμισκή, καθαρίστριες αποκαμωμένες να πετάνε τα σκουπίδια των Airbnb πέριξ της Βαλαωρίτου, νεαρές wanabe ντεμπιντάντ που συστήνονται ως απόφοιτες πλέον σε πάρτι στο SHARK, υπερμεγέθη πιτόγυρα στα χέρια ανθρώπων που θρέφονται με σκουπίδια, ναργιλέδες και χρωματιστά σφηνάκια, ο Θόδωρος Παπαδόπουλος του Berlin να περπατά στην Παύλου Μελά, η Βούλα Σαββίδη με τον Κοροβίνη στην Παπαμάρκου.

Εκατομμύρια φώτο με ηλιοβασιλέματα στις ομπρέλες, τα μπαλκόνια γύρω από το Ναταλί σαν σινεμά μέσα στο σινεμά, οι ουρές για ένα εισιτήριο στο Φεστιβάλ το Νοέμβριο, τα παιδιά με τις μπύρες στο τειχάκι της Αγίας Σοφίας, οι θυμωμένες νύχτες στην πλατεία Καλλιθέας, τσαμπουκάδες μαφιόζων έξω από κλαμπ στα Λαδάδικα, το φως του Χορτιάτη όταν ανατέλλει ο ήλιος, το διανυκτερεύον στρατηγείο του Φάνη Μπαμπούλα στην Όλγας, η περαντζάδα από τα καφέ της παραλιακής την Κυριακή το απόγευμα, πακιστανοί στις ακρινές γειτονιές του Δεντροπόταμου να τους κοιτάζουν περίεργα οι τσιγγάνοι, καινούργιες δεκαώροφες πολυκατοικίες να λάμπουν με led στην Καλαμαριά, πιτσιρίκια έξω από δοκιμαστήριο πολυεθνικών αλυσίδων.

Τα παιδιά του μουσικού του Παμάκ να παίζουν σε πεζόδρομους, διπλοπαρκαρισμένα πούλμαν στο Βασιλικό, οι ξεραμένες φτελιές της σβώλου, τα τελευταία δισκάδικα του κέντρου, η θέα της πλατείας Αριστοτέλους από την ταράτσα του Ηλέκτρα, τα σκουπίδια που βγάζει η θάλασσα στη γωνία της πρώτης προβλήτας, το τάβλι των ηλικιωμένων στις φυλλωσιές πίσω από το Μέγαρο, μια γυναίκα που βάφεται στο αυτοκίνητο στο μποτιλιάρισμα του Περιφερειακού.

Ασθενοφόρα να κάνουν ουρά στην αυλή του Ιπποκράτειου, η φλόγα στο φουγάρο του Esso Pappas, γιόγκα το απόγευμα στον κήπο του ήλιου, η ηλικιωμένη που ξαπλώνει στην Τσιμισκή με τον καθετήρα και τη σακούλα των ούρων, ζητώντας βοήθεια, οι λαμπερές βιτρίνες με τις εξωπραγματικές τιμές αργά μετά τα μεσάνυχτα φωτισμένες, οι γυναίκες που προσεύχονται γονυπετείς στο παρεκκλήσι της Παναγίας Δέξιας για τη σωτηρία κάποιου, το έρημο νοσοκομείο Λοιμωδών στη Λαμπράκη και το στοιχειωμένο Παναγία στην Κρήνη.

Το κορίτσι μελετάει το φεγγάρι, το αγόρι πρέπει να ραπάρει. Την ώρα που ανοίγουν τα φώτα στους δρόμους της Όλγας στα μέσα Φλεβάρη (έξι και είκοσι). Σαλονίκη.

*Το κείμενο αποτελεί τον επίλογο της παράστασης 2310 που παίχτηκε στα 59α Δημήτρια.