Γελάμε με τις γόβες της Νοτοπούλου, δεν γελάμε με την ατυχία του Κυριάκου

Σιχαίνομαι την υποκρισία. Όποιος και αν την κουβαλά. Ξεκινώ από αυτό. Την επιλεκτική αντιμετώπιση των πραγμάτων και την αφ’ υψηλού ενατένιση της πραγματικότητας.

Στην Ελλάδα τη σάτιρα την έχουμε στο αίμα μας. Από την εποχή του Αριστοφάνη μέχρι σήμερα. Στα χρόνια της Μεταπολίτευσης την έκαναν εξαιρετικά οι δημιουργοί της επιθεώρησης. Από την Ελεύθερη Σκηνή και το Ελεύθερο Θέατρο μέχρι το Λαζόπουλο, πριν ξεκινήσει τη ”στρατευμένη” τέχνη. Την έκαναν έξυπνα, με στιλ, πολλές φορές και ελαφρώς ξέφευγαν αλλά ο κόσμος κρατούσε μέσα από τη σάτιρα και ένα ίσο.

Υπήρχαν πάντα και πιο χοντροκομμένες περιπτώσεις, τύπου Σεφερλή, οι οποίες έβρισκαν και αυτές ένα κοινό που έχασκε με κάτι αστεία πολλές φορές σεξιστικού περιεχομένου.

Όταν όλα αυτά τέλειωσαν μαζί με το τέλος της επιθεώρησης και ήρθαν τα social media, χιλιάδες άνθρωποι απέκτησαν εξαιρετικά αντανακλαστικά και με τη βοήθεια της τεχνολογίας, του άφθονου υλικού και του photoshop έκαναν παπάδες. Μερικοί, όπως συμβαίνει πάντα, ξέφυγαν. Το χόντρυναν. Το εκχυδάισαν. Αλλά αυτό συνέβαινε πάντα.

Στην περίοδο του ΣΥΡΙΖΑ, είδαμε χιλιάδες τέτοιες πλάκες σε προφίλ. Από τις ροζ γόβες της Κατερίνας Νοτοπούλου μέχρι τα φτωχά ελληνικά ή αγγλικά του Τσίπρα. Με μερικά γελάσαμε πάρα πολύ, ειδικά με κάποια που αφορούσαν τον Πολάκη.

Πολλά ήταν πετυχημένα άλλα χοντροκομμένα. Δεν έμεινε άνθρωπος ή συμπεριφορά ασχολίαστη. Και λογικά. Όταν κάποιος είναι στην εξουσία, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα λοιδορείται και κρίνεται. Επίσης το γέλιο αποφορτίζει στα δύσκολα. 

Χθες, με το σεισμό της Αθήνας, και αφού όλοι βεβαιώθηκαν ότι δεν υπάρχουν τραυματίες και υλικές ζημιές, ξεκίνησαν τα πειράγματα, αφού είχε προηγηθεί και η περίπτωση του κυκλώνα στη Χαλκιδική, με τον οποίο φυσικά κανείς δεν έκανε και λογικά πλάκα, διότι χάθηκαν ανθρώπινες ζωές, και οι φυσικές καταστροφές σε άλλα μέρη, αφού λοιπόν μέσα σε δυο βδομάδες, συνέβησαν τόσα πολλά φαινόμενα, αρκετοί αστειεύτηκαν με την ατυχία του πρωθυπουργού, ενθυμούμενοι αντίστοιχα αστεία με τον πατέρα του.

Τα περισσότερα από όσα ακούστηκαν ήταν στα όρια της κοσμιότητας και όχι χυδαία. Μερικά ξέφυγαν. Όπως συμβαίνει πάντα. Όχι πολύ χυδαιότερα από όσα ας πούμε ακούγονταν για την κυρία Τασία.

Παρόλα αυτά όμως από χθες το μεσημέρι, μια σειρά άνθρωποι που φιλοξενούσαν στον τοίχο τους για χρόνια ανέκδοτα για τον πρώην πρωθυπουργό και το περιβάλλον του, μοιάζουν ξαφνικά τόσο ενοχλημένοι για το αστείο με την ατυχία του νυν πρωθυπουργού, βρίσκοντας το σχολικού επιπέδου! Μάλιστα. Η επιλεκτική μνήμη. Η επιλεκτική κρίση.

Ναι, να γελάσουμε με την κυρία με την κατσαρόλα στο κεφάλι που έτρεχε στο Κολωνάκι, να μη γελάσουμε όμως με τα ιερά τοτέμ. Τον Γιώργο να τον αποκαλούν Γιωργάκη γιατί του αξίζει, τον Κυριάκο ποτέ Κούλη, διότι είναι στο απυρόβλητο.

Ξέρω ανθρώπους που ανέβαζαν βίντεο των Ράδιο Αρβύλα που ξέσκιζαν τα πάντα και χθες έπαθαν υστερία τη λέξη γκαντέμης. Κουνάνε το δάχτυλο σε όσους τόλμησαν να χαμογελάσουν. Τους εγκαλούν για το επίπεδο τους.

Ό,τι γραφόταν για τον Τσίπρα και τον Γιώργο Παπανδρέου με τα σαρδάμ του δεν γραφόταν για να τον αποδομήσει, ότι γράφεται για τον Μητσοτάκη έχει στόχο την απαξίωση του. Τότε ήταν μια Τρίτη απόγευμα, τώρα είναι συντονισμένη προσπάθεια απαξίωσης. Αλήθεια τώρα;

Μήπως να ασχοληθούμε με τα σοβαρά θέματα και το πως θα χειριστεί την οικονομία και τις ζωές μας και να αφήσουμε στην άκρη τις εκστρατείες ”ορθού λόγου”;