Γεμίζοντας ψηφοδέλτια με τυχάρπαστους και επικίνδυνους…

Δυο περιστατικά σε μια μία και μόνο μέρα ήταν ικανά να μας κάνουν να καταλάβουμε ένα μείζον θέμα της πολιτικής στην Ελλάδα, υποθέτω και αλλού. Όσους δηλαδή στην πραγματικότητα μας κάνουν να αντιληφθούμε ή να επιβεβαιώσουμε κάτι. Διότι για το μεγαλύτερο μέρος της κοινής γνώμης το πολιτικό προσωπικό αν δεν είναι καθαγιασμένο λόγω θέσης, είναι προφανώς επαρκές για να το επιλέγουν να το ψηφίζουν και να το στέλνουν στη Βουλή.

Σε μια λοιπόν μόνο μέρα ένας βουλευτής του ΠΑΣΟΚ προέβει σε ένα ρατσιστικό και ομοφοβικό παραλήρημα και ένας ευρωβουλευτής του Σύριζα πλάκωσε στο ξύλο έναν δημοσιογράφο.

Αν όλα αυτά συνέβαιναν σε ένα περιβάλλον μπανανίας ή έστω τριτοκοσμικής επικράτειας μπορεί και να μη μας έκαναν καν εντύπωση. Είναι όμως κραυγαλέα παραδείγματα ενός αληθινά προβληματικού πολιτικού συστήματος που βασίζει δεκαετίες τώρα τις επιλογές των προσώπων που στελεχώνουν τα ψηφοδέλτια όλων ανεξαρτήτως των κομμάτων σε απίθανα κριτήρια.

Αν μπει κανείς στη διαδικασία να μελετήσει εξονυχιστικά τη σύνθεση των ψηφοδελτίων αυτών, με βάση την προσωπικότητα, τις γνώσεις πάνω σε μια σειρά ζητήματα, τις απόψεις που έχουν κατά καιρούς εκφράσει δημόσια αλλά και την κατάρτιση τους, τη δυνατότητα αντίληψης και κατανόησης των ζητημάτων που καλούνται να μελετήσουν και να ψηφίσουν, τα γενικότερα ενδιαφέροντα και το λόγο που είναι σε θέση να αρθρώσουν, βρίσκεται μπροστά σε ένα τοπίο αληθινά σοκαριστικό.

Από τη μια ισόβιοι πολιτικάντηδες, που μπήκαν στο κουρμπέτι της πολιτικής λόγω οικογενειακών καταβολών, κομματικού σωλήνα που έτυχε να υπηρετήσουν από φοιτητές, παραγιοί και παρακόρες ισχυρών συμφερόντων που τους υποστηρίζουν ή απλά λόγω  αναγνωρισιμότητας που τους προσέφερε ο πρότερος βίος τους σε θεάματα, αθλητισμό ή δημοσιογραφία και απο την άλλη ένα κάρο απίθανοι τύπου που βρήκαν φως και μπήκαν υποσχόμενοι ψηφαλάκια που θα εξασφάλιζαν μέσω διαφόρων διαπλοκών με κοινωνικά στρώματα, άνθρωποι που προφανώς δεν τσέκαρε ποτέ κανείς το ποιόν τους, τον τρόπο έκφρασης και κυρίως την ανεπάρκεια έως επικινδυνότητα των απόψεων τους και το απρόβλεπτο του χαρακτήρα τους.

Επειδή δεν υπάρχει κανενός είδους  αξιοκρατική προκριματική διαδικασία, πλην εκείνης της προσωπικής επιλογής των παντοδύναμων αρχηγών, ούτε φυσικά κανενός είδους αξιολόγηση της κοινοβουλευτικής δραστηριότητας σε βάθος χρόνου, δεν περνά προφανώς από κανένα φίλτρο το αν μπορούν στοιχειωδώς να αρθρώσουν έναν ωφέλιμο λόγο για όσους παρακολουθούν τηλεοπτικά μια συνεδρίαση της βουλής, άνθρωποι σαν τους δυο βουλευτές που μας απασχόλησαν χθες αλλά και δεκάδες άλλοι, είναι μέρος ενός θεαματικά απογοητευτικού τσίρκου που αρέσκεται να παριστάνει το σπουδαίο.

Χωρίς αυτά όλα να σημαίνουν ότι δεν υπάρχουν εντός της βουλής άνθρωποι που αξίζει να καμαρώνει κανείς για αυτούς, πρόσωπα που τιμούν και το βουλευτικό όρκο και την αποστολή που τους ανατέθηκε, άνθρωποι με γνώσεις και ικανότητες ενσυναίσθησης, αντίληψης της θέσης και των υποχρεώσεων που γεννά, με παντελή έλλειψη αλλαζονίας και έπαρσης. Φοβάμαι όμως ότι δεν είναι η πλειοψηφία…