Γέννα στο σπίτι;

του Παναγιώτη Λογγινίδη

«Όταν ακούς τάξη, ανθρώπινο αίμα μυρίζει» έλεγε ο Ελύτης δια στόματος Μαρίας Νεφέλης στο ομότιτλο έργο του. Ένα το κρατούμενο. 79 γονείς που αποφάσισαν να γεννήσουν σπίτι τους με κάθε απαραίτητη πρόνοια και διώκονται ποινικά για ρύπανση περιβάλλοντος (sic) σε μία χώρα που η περιβαλλοντική της πολιτική είναι σαν το τέρας του Λοχ Νες: όλοι έχουν ακούσει για αυτό αλλά κανείς δεν το δε ποτέ. Θα μπορούσε να ρωτήσει λοιπόν κάποιος πως δένονται αυτά τα δύο και ακόμα περισσότερο γιατί σας απασχολώ με αυτό το άρθρο, ενώ αυτή τη στιγμή που το διαβάζετε θα μπορούσατε αντ’ αυτού να προετοιμάζετε νέα παιδιά.

Η πρώτη φράση, όσο ανατρεπτική και αν ακούγεται δεν εκπλήσσει. Βγαίνει από το στόμα μίας νέας κοπέλας (εν δυνάμει μητέρας) της Μαρίας Νεφέλης. Βασικό πρόσωπο της ομότιτλης συλλογής του Ελύτη, αντιπροσωπεύει το φρέσκο, την ανατροπή βάση της λογικής, τη συνέχιση του αρχέτυπου προσαρμοσμένο με έναν ευγενή μοντερνισμό στη σύγχρονη εποχή. Η Μαρία Νεφέλη περιπαίζει την τάξη. Την τάξη που επιβάλλεται˙ που στο διάβα της καταλύει συναισθήματα˙ που πάει κόντρα στην ανθρώπινη φύση˙ που παραβλέπει τη φυσική νομοτέλεια˙ που λειτουργεί ως σύστημα˙ που δε διστάζει να επαναλαμβάνεται αυτόματα μόνο και μόνο επειδή τη λένε τάξη. Την τάξη που δε διστάζει να χρησιμοποιεί την αδικία ως εργαλείο για να γίνει αποτέλεσμα. Την τάξη που αγνοεί τις ιδιαιτερότητες κάθε περίπτωσης και κάθε ανθρώπου και που τελικά καταντάει να γίνεται η πλήρης αταξία.

Από την άλλη εμφανίζεται ο αντιφωνητής. Το παλιό που στο διάβα του δεν κράτησε μία σοφία και κατάντησε κενό. Σοκάρεται ακόμα και στο άκουσμα του διαφορετικού. Δεν το αντέχει. Δεν τον εξυπηρετεί. Δεν αποτιμάται. Το διαφορετικό τρομάζει. Δε μας μοιάζει. Μας φέρνει σε δύσκολη θέση. Η ακόμα καλύτερα μας φέρνει μπροστά στον καθρέφτη και πρέπει να αναρωτηθούμε για τον εαυτό μας. Και ποιος θέλει να μπει σε μία τέτοια διαδικασία;

Τώρα λοιπόν, ίσως ήρθε η ώρα να λυθεί το κουίζ. Αν σου έλεγα ότι ο σύλλογος μαιών δια της εκπροσώπου του Βικτωρίας Μοσχάκη κατέθεσε μήνυση για να διωχθούν τελικά γυναίκες και ανδρόγυνα που αποφάσισαν να γεννήσουν σπίτι τους, αυτήν που θα την κατάτασσες; Σκέφτομαι εάν υπάρχει ανθρώπινο ον που θα τολμούσε να κινηθεί ποινικά ενάντια σε ανθρώπους που γέννησαν παιδιά και μάλιστα με κάθε απαραίτητη προετοιμασία και κάθε προβλεπόμενο έλεγχο για να μην πάει κάτι στραβά.

Το κουίζ μπορεί να πάρει κι άλλη μορφή: βάλε τον εαυτό σου στη θέση της καταγγέλλουσας. Ετοίμασε μία επιστολή ή μία μηνυτήρια αναφορά και στείλε την στον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου. Και πες ότι κάποιοι άνθρωποι και κυρίως κάποιες μανάδες, αποφασίζοντας να κάνουν ότι προστάζει η συνείδησή τους και η ανθρώπινη παράδοση, γέννησαν σπίτι τους. Με ότι ήταν απαραίτητο για την αποφυγή ατυχημάτων. Και πες ότι αυτές οι γυναίκες είναι εγκληματίες. Και εγκλημάτισαν επειδή αποφάσισαν να μην ακολουθήσουν τη βιομηχανία γεννών, με κλείσιμο ραντεβού λες και πας για καφέ. Θεωρείς ότι ένα τέτοιο εγχείρημα θα μπορούσε ποτέ να προκαλέσει την ποινική δίωξη τόσων ανθρώπων; Δύσκολο ερώτημα αλλά έχω την απάντηση. Ο ερχομός στον κόσμο ενός παιδιού αποτέλεσε αιτία οι άνθρωποι αυτοί να κατηγορηθούν και επίσημα πια σύμφωνα με το κατηγορητήριο για ρύπανση περιβάλλοντος. Γιατί διαχειρίστηκαν οι ίδιοι τον πλακούντα τους και δεν τον έδωσαν σε κάποια εταιρεία να το κάνει καλλυντικά. Γιατί το κατηγορητήριο έκρινε πρόωρα ότι ο πλακούντας είναι απόβλητο και μπορεί να προκαλέσει κίνδυνο βλάβης της ζωής και της υγείας των ανθρώπων και του περιβάλλοντος αφού λογίζεται ως απόβλητο. Απόβλητο το κομμάτι που έδενε τη μάνα με το έμβρυο. Η τροφή του μωρού. Ο δεσμός ένωσης μάνας και παιδιού.  Και όλα αυτά συμβαίνουν στη Θεσσαλονίκη. Σε μία πόλη που η ατμοσφαιρική ρύπανση είναι η υψηλότερη στην Ευρώπη. Που η αναλογία πράσινου/κατοίκων είναι από τις χαμηλότερες στην Ευρώπη (2,4τμ/κάτοικο αντί 10τμ/κάτοικο). Που τα απορρίμματα ξεχειλίζουν και απειλούν την υγεία των πολιτών. Που αναβλύζει μαύρο το επικίνδυνο νερό από την πρώην χωματερή Δερβενίου και καταλήγει στο Θερμαϊκό και που τελικά σχεδόν κανείς δε διώκεται ή δεν καταδικάζεται για περιβαλλοντικά αδικήματα.

Και αναρωτιέται κανείς πώς μπορεί να εξηγήσει η μητέρα αυτή στο παιδί της ότι ήταν υπαίτιο με τη γέννησή του για την ποινική δίωξη των γονιών της; Και πώς μπορεί ένα τόσο θετικό γεγονός, μία γέννηση, να γίνει αιτία για ποινικές διώξεις των γονέων; Πόσος παραλογισμός ακόμα χωράει σε αυτήν την ιστορία; Η απάντηση έως την ημέρα της δίκης, τον Ιούνιο.

Άλλωστε η επιλογή της γέννησης ενός παιδιού και ειδικά του τόπου γέννησης ανήκει στους γονείς. Όσο κι αν το σύστημα πιέζει για βιομηχανίες και φασόν συμπεριφορές, η ανθρώπινη απλότητα και η φυσική λογική των πραγμάτων στο τέλος θα ξεχωρίζουν. Η ασφάλεια και η οικειότητα του σπιτιού και η ωρίμανση της εγκυμοσύνης αποτελούν δικαίωμα κάθε γυναίκας και κάθε γονέα και όχι αιτίες για να απαγγέλουμε κατηγορίες. Κανένας γονέας δε θα γεννούσε σπίτι του χωρίς να νιώθει ασφαλής και χωρίς να έχει κάνει όλα εκείνα τα βήματα που θα οδηγήσουν σε μία ακίνδυνη γέννα. Άλλωστε η Μαρία Νεφέλη περιγράφει πολύ καλύτερα αυτό που συμβαίνει στην περίπτωση μας: «Προσπάθησε να οδηγήσεις την τεχνική τελειότητα στη φυσική της κατάσταση». Αυτή είναι η οδηγία προς επαγγελματίες μαίες και γονείς.